นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 567

ตอนที่ 567 อุบายเมืองร้าง

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่สิบ เดือนสาม วันที่สิบเจ็ด ยามเหม่า

ฝนของฤดูใบไม้ผลิล้ำค่ามิได้ต่างจากน้ำมันเลยสักนิด แต่ก็ทำให้รำคาญด้วยเช่นกัน

ทัพของเซวี๋ยติ้งชานใช้เวลาเดินทางถึง 5 วัน ในที่สุดก็มาถึงด้านนอกของเมืองสงเฉิงเจี้ยนเหมิน

ร่างของเหล่าทหารเปียกโชกและสั่นเทา เขาที่เป็นแม่ทัพใหญ่ก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน

แต่ทว่าตอนนี้ มิใช่เวลาที่จะมาคิดถึงเรื่องนั้น สถานการณ์ในตอนนี้เร่งด่วนยิ่ง หากมิรีบยึดเจี้ยนเหมิน จะกลายเป็นความลำบากหากรอให้ทัพของเฟ่ยอันมาถึง

ประตูเมืองเจี้ยนเหมินเปิดกว้างท่ามกลางสายฝน ทว่าบนกำแพงกลับไร้เงาของทหารคุ้มกันแม้แต่นายเดียว

เซวี๋ยติ้งชานคิ้วขมวดมุ่น เขาส่งทหารองครักษ์นายหนึ่งรุดหน้าไปตรวจสอบ

องครักษ์นายนั้นควบอาชาออกไป เข้าใกล้เจี้ยนเหมินมากขึ้นเรื่อย ๆ เขากุมบังเหียนเอาไว้ มองไปยังหอคอยอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นก็ต้องอ้าปากค้าง ราวกับได้พบเห็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ

ภายในใจของเขาพลันเต้นระรัว ทันใดนั้นก็รู้สึกเย็นไปทั่วร่าง… มิใช่เพราะความหนาวเหน็บจากสายฝน แต่เป็นเพราะเสาธงสูงซึ่งปักอยู่บนประตูเมืองที่เปิดอยู่ต่างหาก

เขาฟาดแส้ไปที่ก้นของม้า ทะยานม้าศึกตรงไปเบื้องหน้า หยุดยืนอยู่ห่างจากประตูเมืองเพียง 100 ฉื่อเท่านั้น

ปากทางประตูเมืองที่เปิดอยู่มิมีผู้ใดคอยเฝ้า มิเห็นเงาของผู้คนบนหอคอย แต่แล้วสายตาของเขาก็ชำเลืองมองไปที่เสาธงนั้นอีกครา สิ่งที่แขวนอยู่บนเสาธงมิใช่ธง แต่ทว่าเป็นศีรษะของมนุษย์ !

ถึงแม้เส้นผมบนศีรษะของคนผู้นั้นจะกระจัดกระจาย แต่กลับสามารถมองเห็นใบหน้าได้อย่างชัดเจน

ใบหน้านั้นถูกทาด้วยสีแดง เปียกโชกไปด้วยสายฝนฤดูใบไม้ผลิ หยาดฝนไหลอาบแก้ม ดังนั้นบนใบหน้าจึงเกิดเป็นเส้นรอยย่นสีแดงและขาว ช่างดูน่ากลัวยิ่ง

เมื่อยืนยันใบหน้านั้นได้แล้ว ในใจของเขาก็รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง เขารีบหันหัวอาชาและทะยานไปยังกลางกองทัพทันที

“รายงานท่านแม่ทัพใหญ่ ฮูหยิน ฮูหยิน…”

เซวี๋ยติ้งชานขมวดคิ้วมุ่น “ฮูหยินอันใดกัน ? ”

“ท่านแม่ทัพ เชิญตามข้าน้อยไปด้านหน้าเถิด ข้าน้อยมิกล้ากล่าวพล่อย ๆ ”

เซวี๋ยติ้งชานใจหล่นวูบขึ้นมาทันพลัน และรู้สึกว่าเป็นไปมิได้อีกครา

ทัพของสีฮวาอยู่ด้านหลัง ตามเวลาคาดการณ์แล้ว เกรงว่าในยามนี้น่าจะเพิ่งมาถึงด่านชีผาน

ทัพของหยูชุนชิวอยู่ด้านหลังออกไปยิ่งกว่า มิมีทางที่จะไล่ตามสีฮวาได้ทัน เยี่ยงนั้นคำเอ่ยขององครักษ์ผู้นี้คือเรื่องใดกัน ?

เขาพาองครักษ์ 3,000 นายมาถึงด้านล่างของประตูเมือง

เงยหน้ามองขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย…

หัวใจของเขาเต้นช้าลงเรื่อย ๆ สองตาหดเกร็งจนเล็กลงกว่าเดิม

ทันใดนั้น เขาก็คำรามออกมา “ขึ้นไป ! ตัดเสาธงนั้นลงมาให้ข้า ข้าต้องการมองให้เต็มตา ! ”

องครักษ์ 3,000 นายปรี่เข้าไปยังประตูเมืองที่ว่างเปล่า เมื่อขึ้นไปบนหอคอย ก็ได้ตัดเสาธงลงมา หลังจากนั้นก็นำศีรษะที่ปักอยู่ส่งให้กับเซวี๋ยติ้งชาน

มือของเซวี๋ยติ้งชานสั่นเทาอย่างรุนแรง

เขาประคองศีรษะนั้นและจ้องมองอย่างตั้งใจ หลังจากนั้นก็ยื่นมือออกไปทัดผมที่กระจัดกระจายไว้หลังใบหู ลูบใบหน้านั้นอีกครา จนลบสีแดงบนใบหน้าออกจนหมด ทันใดนั้นเขาก็กู่ร้องออกมาราวกับใจจะขาด “อ๊าก… ! ”

“ตีเมือง ! ทุกคนที่อยู่ในเมือง จงสังหารให้สิ้นซาก ! ”

ทัพใหญ่เคลื่อนพลอย่างอึกทึก เสียงกู่ร้องดังก้องสะเทือนนภา !

นี่คือเมืองร้าง ด้วยความสามารถของเซวี๋ยติ้งชานเดิมทีควรจะเกิดข้อสงสัยขึ้นมามากมาย แต่ทว่าในตอนนี้เขากลับไม่ตระหนักถึงสิ่งใดทั้งสิ้น

นี่คือศีรษะของสีฮวาอย่างแท้จริง เจ้าชาติชั่ว พวกมันสังหารนาง ทั้งยังนำศีรษะของนางมาแขวนไว้บนประตูเมือง ให้ได้รับความหนาวเหน็บและทรมานจากฝนฤดูใบไม้ผลิ ข้าจะสับร่างของพวกเจ้าเป็นหมื่นชิ้น !

ดวงตาของเซวี๋ยติ้งชานแดงก่ำ เขาตัดชิ้นส่วนของเสื้อผ้าออกและห่อศีรษะของสีฮวาเอาไว้อย่างระมัดระวัง จากนั้นก็มัดเอาไว้บนหลังของตน