นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 568

ตอนที่ 568 ล้อมเมือง

กองทัพทั้ง 150,000 นายของเซวี๋ยติ้งชานบุกเข้าไปในเมืองเจี้ยนเหมิน

ทว่ามิเพียงมิถูกสกัดกั้นเอาไว้เท่านั้น จวบจนกระทั่งบัดนี้ยังมิพบมนุษย์แม้แต่คนเดียว !

ให้ตายเถอะ สุนัขสักตัวก็ยังมิมี !

มันน่าประหลาดใจยิ่ง

ในที่สุดเซวี๋ยติ้งชานก็สงบจิตใจลงได้ นี่คืออุบายของผู้ใดกัน ?

เหตุใดจึงให้ทหารมายึดครองเมืองอันไร้ผู้คนเช่นนี้ ?

คงต้องการให้ข้าถูกกักขังไว้ในนี้เป็นแน่ !

ยามนั้นเซวี๋ยติ้งชานถึงตั้งสติขึ้นมาได้ ในใจรู้สึกลนลานขึ้นมาทันที หลุมพรางที่ชัดเจนถึงเพียงนี้ ตนกลับกระโดดลงมาโดยง่าย สมควรตายมากยิ่งนัก !

บัดนี้ภรรยาได้ตายจากไปแล้ว นั่นหมายความว่ากองทัพย่อมถูกทำลายไปด้วยและด่านชีผานก็คงรักษาเอาไว้มิได้แล้วอย่างแน่นอน แต่ทว่าบัดนี้จะไปที่ใดได้บ้างเล่า ? เขายังจะไปที่ใดได้อีกกัน ?

เซวี๋ยติ้งชานหลับตาลงอย่างช้า ๆ แล้วถอนหายใจออกมาเสียยาวเหยียด

การก่อกบฏในครานี้มิเหลือคนเก่าแล้วอีกทั้งยังไร้คนใหม่เข้ามา จบสิ้นแล้วครานี้

พวกเขาเคลื่อนพลออกมาจากค่ายทหารตะวันตก ตลอดการเดินทางได้เร่งฝีเท้าจนกระทั่งยึดครองด่านชีผานเอาไว้ได้ เดิมทีควรจะใช้เส้นทางสายเก่าจินหนิวเพื่อออกจากฉินหลิง เวลานี้ทหารทั้งหลายควรไปถึงป่าไป๋หลี่ชุนชวนแล้วด้วยซ้ำ

ช่างน่าขันยิ่ง พวกเขาวกไปวนมา ยังมิทันเดินทางไปถึงครึ่งทางสายเก่าจินหนิวก็ได้ย้อนกลับมาเสียแล้ว !

นี่พวกเรากำลังทำสิ่งใดกันอยู่ ?

นี่คือการสูญเสียทั้งฮูหยิน เสียทั้งขุนพลอย่างแท้จริง !

ก่อกบฏมิสำเร็จ ทหารจำนวน 300,000 นายที่เดินทางมาจากกองทัพชายแดนตะวันตก บัดนี้เหลือเพียง 150,000 นายอยู่ข้างกาย อีกทั้งทหาร 150,000 นายที่เหลืออยู่นี้ก็มีความรู้สึกไม่พอใจอยู่มากมาย หากยังจะเดินหน้าต่อไป…แล้วจะไปที่ใดได้กันเล่า ?

ใต้หล้าอันกว้างใหญ่นี้ เซวี๋ยติ้งชานกลับพบว่าตนเองไม่มีที่ให้ไป !

จะไปยังที่ราบเฉิงตูดีหรือไม่ ?

แต่ทว่าที่เจี้ยนหนานตงเต้านั้นโจมตียากเสียทีเดียว เจ้าเฟ่ยอันต้องกัดมิปล่อยเหมือนหมาบ้าเป็นแน่ ในเมื่อมิอาจโจมตีเมืองเฉิงตูได้ พื้นที่ราบชังซีก็มิค่อยเหมาะสมเท่าใดนัก เนื่องจากไร้พื้นที่สำหรับกำบังทหาร จึงทำได้เพียงต่อสู้กับเฟ่ยอันเท่านั้น

เมื่อถึงเวลานั้น หากเหล่าทหารเริ่มเหนื่อยล้า แล้วจะเอาแรงที่ใดไปต่อสู้กัน ?

เกรงว่าจะถูกเฟ่ยอันเขมือบเข้าจนเต็มคำ เป็นการเอื้อประโยชน์ให้แก่ผู้อื่นเสียเปล่า ๆ

ในขณะที่เซวี๋ยติ้งชานกำลังตกอยู่ในความวิตกกังวล ก็ได้มีทหารนายหนึ่งเข้ามารายงานว่า ที่เมืองเจี้ยนเหมินมีอาหารอยู่มากมาย อีกทั้งหลายครอบครัวยังทิ้งทรัพย์สินเอาไว้มิน้อย

มองดูแล้วผู้คนเหล่านี้ได้จากไปอย่างเร่งรีบ นับว่าเป็นข่าวดีมากเสียทีเดียว

เซวี๋ยติ้งชานจึงตัดสินใจหลังจากครุ่นคิดอยู่สักพักว่าเหนื่อยล้าเหลือเกิน…ข้ามิอยากเดินทางต่อแล้ว ! อาศัยอยู่ในเมืองเจี้ยนเหมินก่อนก็แล้วกัน รอจนกระทั่งทหารของเฟ่ยอันค่อย ๆ ถดถอย แล้วค่อยคิดวางแผนใหม่ !

จากเสบียงที่เหลืออยู่ในเมืองเจี้ยนเหมิน เพียงพอสำหรับทหารจำนวน 150,000 นายให้ดำรงชีวิตอยู่ได้ถึงครึ่งปี อยากให้ข้าติดอยู่ที่นี่มิใช่หรือ ? ทหารของพวกเจ้ามีจำนวนถึง 400,000 นาย ต้องการอาหารมากกว่าข้าหลายเท่านัก แล้วมาดูกันว่าผู้ใดจะอดทนได้นานกว่ากัน

ดังนั้นเซวี๋ยติ้งชานจึงออกคำสั่งว่า “จงปิดประตูเมือง ให้ทหารจำนวน 50,000 นายคอยปกป้องกำเเพงเมืองเอาไว้ ส่วนที่เหลือหลังจากกินอิ่มแล้วก็นอนหลับพักผ่อนได้ ! ”

นี่คือข่าวดีสำหรับเหล่าทหารที่แสนจะเหนื่อยล้า