นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 59

ตอนที่ 59 หาสามีใต้แสงจันทร์

ดวงจันทร์เต็มดวงแรกขึ้น สายลมฤดูใบไม้ร่วงพัดพาความเย็นสบายมา

ฟู่เสี่ยวกวนออกเดินทางมาพร้อมกับซูม่อและชุนซิ่ว เพื่อไปยังสำนักศึกษาป้านชาน

สำนักศึกษาป้านชานตั้งอยู่ทางตะวันตกของหลินเจียง มันไม่ได้ตั้งอยู่ภายในเมืองหลินเจียง แต่ตั้งอยู่ที่ภูเขาชิงหยวนที่ห่างออกจากตัวเมืองไป 5 ลี้

เวลายืนอยู่บนภูเขาชิงหยวนสามารถมองเห็นเมืองหลินเจียงได้ทั่วทั้งเมือง อีกด้านหนึ่งจะมองเห็นระลอกคลื่นแม่น้ำแยงซี สำนักศึกษาป้านชานตั้งอยู่สันภูเขาของอีกด้านหนึ่ง ต้นไม้ให้ร่มเงา ทิวทัศน์สวยงาม สงบและน่ารื่นรมย์

ในยามนี้มีผู้คนมากมายเดินทางออกจากตัวเมือง ตลอดทางไปยังภูเขาชิงหยวนเต็มไปด้วยรถม้า ไม่ว่าจะเป็นบัณฑิต หรือว่าสตรีที่มีความสามารถ หรือตระกูลพ่อค้ารายใหญ่

ต่อให้มิใช่งานกวีป้านชาน ในเทศกาลไหว้พระจันทร์ก็ต้องขึ้นมาภูเขาชิงหยวนเพื่อชมดวงจันทร์ เดิมทีก็ถือว่าเป็นเรื่องที่สง่างามของเหล่านักประพันธ์ในหลินเจียงอยู่แล้ว

หยูหยุ๋นชิงยืนอยู่ที่รั้วริมหน้าผาทางด้านนอกของสำนักศึกษาป้านชาน และจ้องมองแม่น้ำที่พร่ามัวในยามค่ำคืนอย่างเงียบ ๆ ด้วยจิตใจที่มิค่อยสงบนิ่ง

เขาเป็นบัณฑิตจากสำนักศึกษาป้านชาน เบื้องหลังของสำนักศึกษาป้านชานคือพ่อค้าธัญพืชจางจี้ หลายวันก่อนหน้านี้จางเพ่ยเอ๋อร์ได้มาหาและให้เขาประพันธ์กวีเทศกาลไหว้พระจันทร์ให้หนึ่งบท นั่นมิถือว่าเป็นเรื่องใหญ่อันใด แต่เดิมก็ต้องประพันธ์กวีเทศกาลไหว้พระจันทร์อยู่แล้ว แต่จางเพ่ยเอ๋อร์ได้ให้โจทย์สำหรับกวีนี้ไว้ ว่าต้องใส่กู่ซีและหนิงลู่สองคำนี้ลงไปด้วย แน่นอนว่ามิได้ยากเกินฝีมือของหยูหยุ๋นชิงหนึ่งในสี่ผู้มีพรสวรรค์ของหลินเจียง แต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันนั้นทำให้เขาลังเลเล็กน้อย

ร้านสุราชีชื่อแห่งนั้นไม่ได้เปิด！

หรือกล่าวได้ว่าสุราสองชนิดนั้นที่ชีชื่อป่าวประกาศอย่างครึกโครมนั้น มิมีอยู่บนโลกใบนี้ !

เยี่ยงนั้นยังจำเป็นจะต้องมีบทนั้นอยู่อีกหรือไม่ แล้วยังจะต้องประพันธ์ขึ้นมาในงานกวีนี้หรือไม่ จางเพ่ยเอ๋อร์ในฐานะคุณหนูของจวนจางซึ่งเป็นเจ้าภาพของงานกวีในครานี้จะต้องมาเป็นแน่ และควรจะมาถึงแต่โดยเร็วแล้ว

แต่จางเพ่ยเอ๋อร์จนถึงยามนี้ก็ยังมิมา แต่ต่อให้มิใช่จางเพ่ยเอ๋อร์ คนของจวนจางจนถึงยามนี้ก็ยังมิมาเช่นกัน

จวนจาง ! หรือว่าจะเกิดเรื่องอันใดกัน ?

นี่มิใช่สิ่งที่หยูหยุ๋นชิงกังวลใจ เขาเป็นเพียงบัณฑิตผู้หนึ่ง และมิมีความสัมพันธ์อื่นใดกับจวนจาง แต่ตอนนี้ยังมีเวลาอีก 2 ชั่วยามก่อนที่งานกวีจะเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ ดูเหมือนว่าจะต้องเตรียมกวีไว้หนึ่งบทเสียแล้ว เวลาค่อนข้างคับขัน ปีนี้ก็มิมีหวังเรื่องผู้นำกวีแล้ว

เขารู้สึกกลัดกลุ้มเล็กน้อย ปีหน้าก็ต้องเข้าร่วมการทดสอบพิธีจบการศึกษาแล้ว เขานึกอยากจะขีดเขียนบางอย่างลงบนศิลาสายลมของสำนักศึกษาป้านชาน

หลิวจิ่งหางและถังซูหยู่เดินมาทางนี้พร้อมสุรา 1 ขวดและแก้ว 3 ใบ ทั้งสามร่ำสุราพลางจ้องมองสายน้ำในแม่น้ำแยงซี

“พวกเจ้าว่า ครานี้ฟู่เสี่ยวกวนจะมาหรือไม่ ？” หลิวจิ่งหางเอ่ยถาม

ถังซูหยู่กล่าวยิ้ม ๆ “ในเวลานี้ข้ามิหวังให้เขามาแล้ว”

“เหตุใดเล่า ? ”

ถังซูหยู่ถอนหายใจยืดยาวอย่างอดไม่ไหว “อย่างไรพวกเจ้าทั้งสองก็คงเคยอ่านความฝันในหอแดงมาแล้ว ชายผู้นั้นน่าหลงไหลยิ่ง ข้าถามตัวเองหลายครั้งหลายครา แต่หนังสือเล่มนั้นข้ามิสามารถเขียนได้”

ในยามนี้หยูหยุ๋นชิงได้ปัดเรื่องวุ่นวายที่จางเพ่ยเอ๋อร์นำพามาให้ออกไป หัวเราะเจื่อน ๆ แล้วกล่าวว่า “มันเป็นเพียงแค่บทกวีในหนังสือนั้นเท่านั้น ใต้หล้านี้จะมีสักกี่คนกันที่ทำได้ ในยามนี้ เขาเป็นผู้มีพรสวรรค์ยิ่งใหญ่ที่แท้จริง โชคดีที่เขามิมีความตั้งใจจะศึกษาตำรา มิฉะนั้นการทดสอบในปีหน้า หากต้องเจอกับเขา ข้าคิดว่าต้องโชคร้ายเป็นแน่แท้”

ทั้งสามคนหัวเราะลั่น ไม่ว่าในใจจะมีความขัดแย้งถึงเพียงไหน แต่ตั้งแต่ที่ความฝันในหอแดงได้มาถึงหลินเจียง บัณฑิตในหลินเจียงต่างเงียบปากกันถ้วนหน้า

ของสิ่งนี้มิมีทางลอกเลียนแบบได้หรอก !

หากเป็นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุค ประพันธ์หนังสือเล่มนี้ออกมา ย่อมได้ขึ้นเป็นสมบัติล้ำค่า เพื่อส่งเสริมชื่อเสียงของตนให้ดังไปทั่วใต้หล้า เป็นไปมิได้ที่จะให้เด็กหนุ่มผู้หนึ่งรับชื่อเสียงนี้ไป

ดังนั้นทั้งสามคนตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา ยามที่ได้กลับมาพบเจอกันอีกคราจะหลีกเลี่ยงชื่อนั้นไปทั้งโดยตั้งใจและมิตั้งใจ

“ได้ยินว่าช่วงนี้เขาอยู่ที่หมู่บ้านเซี่ยชุนตลอด… พวกเจ้าลองบอกสิว่า เขาที่มีพรสวรรค์ถึงเพียงนั้น แล้วเหตุใดจึงมิเข้าร่วมการทดสอบเพื่อสร้างชื่อเสียงกัน” นี่คือเรื่องที่ไม่ว่าหลิวจิ่งหางจะคิดเยี่ยงไรก็คิดไม่ตก

ลำบากมานานกว่าสิบปี มิใช่เพื่อเข้าร่วมทดสอบเพื่อสร้างชื่อเสียงเพื่อเพิ่มความรุ่งโรจน์หรอกรึ ?

แต่ชายผู้นั้นกลับแปลกประหลาดยิ่ง ได้ยินว่าเขากำลังทำโคลนอยู่ที่ซีซาน ซื้อกากแร่ ทั้งยังเรียกคนไปสร้างกังหันน้ำขนาดใหญ่ เขาต้องการทำสิ่งใดกันแน่ ?