นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 60

ตอนที่ 60 งานเทศกาลไหว้พระจันทร์

รถม้าของต่งชูหลานมาถึงหลานถิงเมื่องานดำเนินไปกว่าครึ่งแล้ว

แน่นอนว่านางมิได้มาช้าเนื่องจากการแต่งหน้าทำผม หากแต่มัวคิดถึงฟู่เสี่ยวกวน คิดถึงเรื่องกวีหลินเจียงเซียน และกวีจิตใจต่างสื่อสารไปถึงกัน อีกทั้งกวีเพลงแห่งสายน้ำ

ภาพความทรงจำต่าง ๆ ปรากฏอยู่ในหัวของนาง ทำให้นางได้รู้ว่าระยะเวลาที่รู้จักกับฟู่เสี่ยวกวนนั้นไม่นานเท่าไร แต่หัวใจของนางนั้นได้มอบให้แก่เขาจนหมดสิ้นแล้ว

งานกวีหลานถิงนี้ไม่มีความหมายใดๆต่อนางแม้แต่น้อย กวีต่าง ๆ ที่บรรดานักกวีประพันธ์ขึ้นมานั้น ก่อนหน้านี้นางได้ตั้งตารอคอยยิ่ง แต่บัดนี้นางกลับมองว่าเป็นเพียงสิ่งที่เพิ่มสีสันเท่านั้น

จะมีผู้ใดแต่งกวีที่งดงามดังเช่นเพลงแห่งสายน้ำนี้ได้อีกหรือ ? ทั่วใต้หล้านี้หาได้มีอีกไม่

จะยังมีผู้ใดเข้าใจถึงความมีทุกข์ มีสุข มีพบ มีพรากของคนเรา จะมีผู้ใดเข้าใจถึงจันทร์ที่มีมืด มีสว่าง มีเต็ม มีเสี้ยว เป็นเช่นนี้มาแต่โบราณ ซึ่งมิอาจสมบูรณ์พร้อมอีกเยี่ยงนั้นหรือ ?

ยังมีผู้ใดคาดหวังเพียงผู้คนอายุยืนยาวและรอร่วมกันชมจันทร์งามแม้ห่างกันพันลี้อีกหรือ ?

คงมิมีผู้ใดเข้าใจได้ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้มีพรสวรรค์ หากแต่ไม่เคยพบกับเรื่องราวเหล่านี้ก็ไม่สามารถเข้าใจและแต่งกวีที่กินใจเช่นนี้ได้แน่นอน

เขา……จึงจะเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์อย่างแท้จริง !

ส่วนผู้อื่นคงยากที่จะเอาชนะยิ่ง แม้แต่เยี่ยนซีเหวินก็ตาม !

ต่งชูหลานดีใจยิ่งนัก นางรู้สึกว่าในค่ำคืนนี้ดวงจันทร์ช่างกลมส่องสว่างนวลสวยเหลือเกิน

……

……

แน่นอนว่าหลานถิงจี๋มิใช่ตลาด มันตั้งอยู่ ณ สำนักศึกษาจี้เซี่ย ทางด้านตะวันตกแห่งทะเลสาบเว่ยยาง

แน่นอนว่ามิใช่เพียงเรือธรรมดา แต่เป็นเรือนขนาดใหญ่บนทะเลสาบเว่ยยาง

มีศาลา มีภูเขาหิน และธารน้ำ อีกทั้งสะพานเล็ก ๆ หลายแห่งที่เชื่อมต่อระหว่างศาลา

สถานที่แห่งนี้เปรียบเสมือนไข่มุกที่ส่องแสงแวววาวบนทะเลสาบเว่ยยางแห่งนี้ เป็นสถานที่ที่สวยงามที่สุดแห่งเมืองจินหลิงและยังเป็นสถานที่ที่รวบรวมวรรณกรรมและนักกวีเข้าด้วยกัน

ในหอหลานถิงสามชั้นนั้นมีหนังสือจำนวนนับไม่ถ้วน ด้านนอกหอนั้นมีหินที่ถูกแกะสลักด้วยบทกวีอันแสนงดงามของนักกวีในอดีต

รายชื่อที่สามารถสลักไว้ยังหินนี้ ล้วนเป็นนักกวีที่เลื่องชื่อลือนาม ซึ่งนักกวีทุกคนล้วนใฝ่ฝันสิ่งนี้

ในค่ำคืนแห่งเทศกาลไหว้พระจันทร์นี้ จี๋หลานซื่อช่างคึกคักยิ่งนัก

จางเหวินฮั่นอยู่ที่นี่ด้วยในขณะนี้ แต่เขามิได้ไปยังหอหลานถิงเพื่อเขียนบทกวี หากแต่กำลังยืนอยู่ที่ท่าเรือและสอดส่องสายตามองไปยังทะเลสาบ คล้ายกับกำลังรอคอยการมาถึงของเรือลำใดลำหนึ่ง

เขากำลังรอแม่นางต่งชูหลานนั่นเอง

แต่มิได้ยืนรอนางเพื่อตนเอง เขารออยู่ที่นี่เพื่อเยี่ยนซีเหวิน