นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 610

ตอนที่ 610 แทรกแถว

จงสือจี้กับเฮ้อซานเตาเดินตามหลังฟู่เสี่ยวกวน

เมื่อฝูงชนส่งเสียงโห่ร้องกันอย่างกึกก้อง ดวงตาของทั้งสองจึงแน่นิ่งไปชั่วครู่ พวกเขาต่างมองตากันด้วยความสยดสยอง

นายท่านผู้นี้…มีความนิยมและมีหน้ามีตาในจินหลิงมากยิ่งนัก !

ด้วยการทักทายของฟู่เสี่ยวกวนทำให้ฝูงชนตื่นตระหนก สีหน้าของบุรุษและสตรีจนถึงคนแก่ตื่นเต้นกับการมาของเขาเป็นอย่างมาก พวกเขาต่างก็โบกมือทักทายและมีเสียงคำรามออกมา มีเสียงของสตรีหลายคนที่กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง และทุกคนได้เรียกชื่อของฟู่เสี่ยวกวนเสียงดังสนั่น

…นี่ เฮ้อซานเตาและจงสือจี้เคยเห็นฉากแบบนี้บ่อยแล้ว

พอเห็นเช่นนี้ ความคิดแรกที่เข้ามาในความทรงจำของเฮ้อซานเตาก็คือการเปิดตัวคราแรกของสตรีผู้หนึ่งที่หอชุ่ยหง ฝูงชนต่างตะโกนเรียกชื่อของนางอย่างบ้าคลั่ง แต่ละคนราวกับหมาป่าหิวโหยมาสามวันสามคืน บางคนพยายามจะขึ้นไปบนเวทีเพื่อดึงกระชากนางลงมา

เหตุการณ์ในครานั้นดูเล็กน้อยไปเลยเมื่อเทียบกับเหตุการณ์ในวันนี้ของฟู่เสี่ยวกวน เสียงของผู้คนในที่นี้เหมือนกับคลื่นลูกยักษ์ ราวกับว่ามันสามารถกวาดความกดดันของเมฆหมอกออกไปหลายพันลี้ได้ เหมือนกับเสียงม้านับพันที่ควบอยู่ ณ เวลานี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าหน้าที่จากจวนผู้ว่าเหล่านั้นไปบังเอาไว้ เฮ้อซานเตากังวลว่าพวกเขาคงจะเข้ามาถึงตัวของฟู่เสี่ยวกวนแล้ว

เกรงว่าเขาจะโดนสตรีบ้าเหล่านั้นฉุดกระชาก

ช่างน่ากลัวเสียจริง !

มันช่างน่าหวาดกลัวมากยิ่งนัก !

ซือหม่าเช่อและคนอื่น ๆ ก็ตกใจเช่นกัน พวกนางมิเคยเห็นฉากแบบนี้มาก่อน คิดว่าเพราะชื่อเสียงของฟู่เสี่ยวกวน ผู้คนจึงอยากมาฟังการบรรยายของเขาย่อมมิใช่เรื่องแปลก แต่มิคิดเลยว่าความคลั่งไคล้จะเป็นได้ถึงเพียงนี้

ความคลั่งไคล้เช่นนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ ซือหม่าเช่อจ้องมองไปที่ฟู่เสี่ยวกวนตาไม่กะพริบ ใบหน้าของนางค่อย ๆ ขึ้นสีแดงเรื่อ เสียงหัวใจก็เต้นผิดจังหวะ ทันใดนั้นนางก็ตะโกนออกมา

“ฟู่เสี่ยวกวน ข้ารักท่าน ! ”

พอหวางซุนอู๋หยาได้ยินดังนั้น ก็ได้บังเกิดความคิดว่าทุกคนบ้าไปแล้ว

พอพวกของหลู่ซีฮุ่นได้ยิน ก็ตกตะลึงงันทันที

พวกเขามิคาดคิดว่าเสียงของซือหม่าเช่อจะทำให้ผู้คนที่นี่ตะโกนออกมาเช่นกันว่า

“ฟู่เสี่ยวกวน ข้ารักท่าน… ! ”

เสียงตะโกนสั่นสะเทือนไปทั่วท้องนภาของเมืองจินหลิง เสียงนั้นดังขึ้นมาเรื่อย ๆ

หนิงหยู่ชุนเกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นเสียแล้ว !

เขาลากฟู่เสี่ยวกวนออกไปทันที แล้วตะโกนบอกจินเชียนฮู่ว่า “ระวัง กั้นพวกเขาเอาไว้ ! ”

ฝูงชนหลุดออกจากการควบคุม พวกเขาพุ่งออกมาจากที่กั้น จากนั้นก็มุ่งตรงไปที่ตัวของฟู่เสี่ยวกวน

“แย่แล้ว… ! ” เฮ้อซานเตาตื่นตกใจขึ้นมาที่มิสามารถควบคุมผู้คนเอาไว้ได้ ดังนั้นเขาจึงดึงจงสือจี้วิ่งไปทางที่ฟู่เสี่ยวกวนออกไป

……

……

จินเชียนฮู่ดึงดาบออกจากฝัก

จิงหยูเว่ย 3,000 นายคุ้มกันจนถึงหน้าประตูสำนักศึกษาจี้เซี่ย

พวกเขารีบปิดกั้นประตูสำนักศึกษาทันที แต่ไม่กล้าชักดาบ

ความปั่นป่วนยังคงดำเนินต่อไปนานถึง 1 ก้านธูป เห็นเงาของฟู่เสี่ยวกวนหายเข้าไปที่ถนนชูเซียง ผู้คนถึงได้สงบลง พวกเขาต่างพากันโห่ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นและได้ต่อแถวยาว รอคอยที่จะเข้าไปฟังติ้งอันป๋อบรรยายในหนึ่งคาบ

เมื่อเดินเข้าไปในห้องโถงสำนักศึกษา ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้เช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบนหน้าผาก อยู่ ๆ หนิงหยู่ชุนก็หัวเราะออกมา “เจ้าดูความวุ่นวายนี่สิ ถ้าคราหน้าจะมีการบรรยายอีก ต้องรายงานความพร้อมที่จวนจินหลิงเสียก่อน จากนั้นค่อยดำเนินการต่ออย่างเงียบ ๆ มิเช่นนั้น ข้ากังวลว่าจะมีคนได้รับบาดเจ็บอีก”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะอย่างขมขื่น “ข้ามิคิดว่าจะมีผู้คนมามากมายถึงเพียงนี้นี่”

“ที่เจ้าเห็นยังน้อยไป ! ก่อนหน้านี้ข้าขับไล่ไปบ้างแล้วบางส่วน มิเช่นนั้นเมื่อครู่คงได้เกิดเหตุร้ายขึ้นมาจริง ๆ ! ”

ซ่างกวนเหวินซิ่วหลี่ชุนเฟิงรีบวิ่งเข้ามาจากด้านนอก “ติ้งอันป๋อ ท่านปลอดภัยดีหรือไม่….วันนี้คงแดดออก ! ”

“…ท่านคณบดีหลี่เอ่ยได้ดี”