นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 611

ตอนที่ 611 การแบกรับ บทเรียนแรก

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่สิบ วันที่สิบสาม เดือนสี่ ติ้งอันป๋อได้บรรยายเกี่ยวกับประเด็นทางเศรษฐกิจในห้องบรรยาย ณ สำนักศึกษาจี้เซี่ย

บทเรียนนี้เรียกได้ว่าเป็นบทเรียนแรกในประวัติศาสตร์ !

ผลกระทบที่ลึกซึ้งของบทเรียนนี้ยากจะคาดเดา บทเรียนนี้พลิกความเข้าใจของทุกคนเกี่ยวกับการค้าขายโดยสิ้นเชิง สร้างสถานการณ์ใหม่ให้กับการค้าของราชวงศ์หยู ส่งผลกระทบต่อแคว้นอู๋และแคว้นฝานอย่างรวดเร็วจนทั่วหล้าตื่นตะลึง

ติ้งอันป๋อผู้ยิ่งใหญ่ได้รับการขนานนามว่า เป็นอัจฉริยะด้านการค้าของใต้หล้า !

……

ในขณะนี้ฟู่เสี่ยวกวนไม่รู้ว่าการตัดสินใจทำสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ นั้น จะทำให้ใต้หล้านี้เกิดพายุใหญ่ขึ้นมา

เขายืนอยู่บนแท่นในห้องบรรยาย มองไปทางฝูงชนด้านล่างแล้วเอ่ยว่า

“ทุกท่านในที่นี่ล้วนเป็นผู้นำด้านการค้า บัณฑิตจากสำนักศึกษาการค้า และมิตรสหายจากกรมการค้า บทเรียนในวันนี้จะบอกเล่าทุกท่านเกี่ยวกับคำศัพท์พื้นฐานบางประการเกี่ยวกับการค้า”

พอได้ยินฟู่เสี่ยวกวนกล่าว ทั่วทั้งห้องบรรยายก็เงียบลงทันพลัน

เฮ้อซานเตาและจงสือจี้นั่งอยู่กลางห้องบรรยายขนาดใหญ่ ในขณะนี้ทั้งสองกำลังฟังการบรรยายของฟู่เสี่ยวกวน ด้วยอารามตื่นเต้น ดวงตาเปิดกว้างและหูทั้งสองข้างกำลังตั้งใจฟังการบรรยาย

เฮ้อซานเตามีความรู้สึกแปลก ๆ ว่าเหตุใดตอนที่ผู้อาวุโสได้เชิญอาจารย์มาสอน พอได้ฟังแล้วจึงรู้สึกง่วงมากยิ่งนัก ?

แต่ตอนนี้ เขากลับมิรู้สึกถึงความง่วงเลยสักนิด มีเพียงแต่ความตื่นเต้นและความคาดหวังที่ไม่สิ้นสุด

หากก่อนหน้านี้ข้าตั้งใจเรียน ข้าอาจจะสอบได้ใช่หรือไม่ ?

ในขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ฟู่เสี่ยวกวนก็หันไปเขียนตัวอักษรตัวใหญ่สองตัวบนกระดานขาวว่า หุ้น !

“เริ่มเอ่ยเรื่องหุ้นก่อน”

“ทุกท่านที่อยู่ ณ ที่นี้ คงรู้แล้วว่าข้าได้ออกหุ้นในธนาคารซื่อทง และระดมทุนได้ 8 ล้านตำลึง”

“หากถามว่าหุ้นคืออันใด ? ข้าจะยกตัวอย่างที่เข้าใจง่ายให้ฟัง เพื่อที่ทุกท่านในที่นี้จะได้เข้าใจมัน ข้าเชื่อว่าหลังจากได้ฟังแล้วพวกเจ้าจะเข้าใจได้ในทันที”

“ที่ผิงหลิงนั้นมีคนชื่อโจวเถียเจี้ยง เป็นช่างตีเหล็กที่เก่งที่สุดในรัศมีร้อยลี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งทักษะการหลอมเหล็กของเขา เขาตีเหล็กออกมาเป็นมีดทำครัวและได้รับความนิยมเป็นอย่างมากในหมู่ราษฎรของเขตผิงหลิง การสับกระดูกและหั่นผักนั้นง่ายต่อการใช้งานมากยิ่งนัก”

“โจวเถียเจี้ยงตกหลุมรักลูกสาวเจ้าของโรงเตี๊ยมในเมืองผิงหลิงนามว่า จางเสี่ยวฮวา แต่ท่านแม่ของจางเสี่ยวฮวาเป็นคนหัวสูง ดูถูกที่โจวเถียเจี้ยงที่เป็นเพียงคนตีมีดทำครัว ทำออกมาขายก็ขายได้เพียงมิกี่ตำลึง”

ทว่าโจวเถียเจี้ยงผู้นั้นก็ตกหลุมรักจางเสี่ยวฮวาจนมิอาจถอนตัวขึ้นมาได้ เขาคิดทั้งวันทั้งคืนว่าอยากแต่งนางเข้าบ้าน ทันใดนั้น ในคืนหนึ่ง ตอนที่เขานอนไม่หลับ เหมือนเขาจะคิดอันใดบางอย่างขึ้นมาได้ ถ้าสามารถจ้างคนได้มากกว่านี้และสามารถซื้อแท่งเหล็กเพิ่มได้ก็จะสามารถตีมีดทำครัวเพิ่มได้อีกมิใช่หรือ ? หรือจะสร้างเครื่องจักรทำมีดขึ้นมาดี ถึงเยี่ยงไรมันก็เร็วกว่าการใช้ค้อนขนาดใหญ่มิใช่หรือ ! ในเขตผิงหลิงนั้นมีประชากรอยู่มากมาย ตราบใดที่มีดทำครัวเล่มนี้ทำออกมาได้ ก็มิต้องกังวลเรื่องยอดขายอีก ! ”

ที่แท้ก็กำลังเล่านิทานอยู่นี่เอง !