นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 647

ตอนที่ 647 ห้องลับ

ฟู่เสี่ยวกวนได้รับพระราชโองการจากฝ่าบาท จากนั้นก็รีบไปที่ป้อมปราการรักษาเมืองทันที

ราชวงศ์ก่อนมีขุมทรัพย์มากมายเสียจริง !

ด้วยส่วนแบ่งจำนวนนั้นจะทำให้การก่อสร้างถนนที่ว่อเฟิงเต้าเสร็จสมบูรณ์ได้ !

ในตอนแรกเขาคิดที่จะจัดตั้งสำนักงานหุ้นขึ้นมาเพื่อระดมเงินในรูปแบบของการออกหุ้น จากนั้นจะจัดตั้งสถานีเก็บค่าผ่านทางซึ่งถือเป็นการสูญเสียผลประโยชน์ไปบ้าง แต่ทว่าฟู่เสี่ยวกวนมิมีทางเลือกอื่นแล้ว

หากตนยังได้รับส่วนแบ่งจากการเก็บค่าผ่านทางก็อาจจะเป็นการทำลายความน่าเชื่อถือของว่อเฟิงเต้าไปได้ พ่อค้ามิได้โง่แล้วผู้ใดจะกล้าลงทุนในว่อเฟิงเต้าเล่า ?

แต่มันก็ต่างจากด่านเก็บค่าผ่านทางทั่วไป ที่พ่อค้าจะได้จ่ายนั้นเป็นเงินจำนวนไม่มากนัก ดังนั้นก็เหมือนกับการเอามีดทื่อ ๆ ไปกรีดพวกเขา ซึ่งมิได้ทำให้พวกเขารู้สึกเจ็บแต่อย่างใด

เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะทำการประชาสัมพันธ์ ‘เงินกู้เพื่อสร้างถนน รับชำระค่าธรรมเนียม…’ ซึ่งฟังแล้วสมเหตุสมผล และบรรดาพ่อค้าจะมิมีการร้องเรียนใด ๆ

คนยุคโบราณจะสู้คนที่มาจากอนาคตเช่นข้าได้เยี่ยงไร ?

ยุคอนาคตนั้นมีกลอุบายมากจนเกินไป หากพวกเขาข้ามกาลเวลาไปที่ยุคอนาคต เกรงว่าจะอยู่มิรอดถึง 2 เดือนเป็นแน่

เมื่อครุ่นคิดแบบนั้นอยู่สักพัก สวี่ซินเหยียนก็บังคับรถม้ามาถึงป้อมปราการรักษาเมือง

ป้อมปราการรักษาเมืองแห่งจินหลิงได้ส่งราชองครักษ์หลวงจำนวน 10,000 นายมาปิดล้อมวัดฟูจื่อเอาไว้ ส่งผลให้ราษฎรที่เห็นเช่นนี้ต่างก็ตื่นตระหนก

“จะทำสิ่งใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ” ฮั่วหวยจิ่นมิรู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น

ฟู่เสี่ยวกวนตบไหล่อีกฝ่ายเบา ๆ “มิเกิน 10 วันหลังจากนี้เจ้าก็จะรู้เอง พวกเราไปกันเถิด”

“วันนี้ยังดื่มมิได้ เพราะข้ายังมีงานราชการอีกมากมายที่ต้องจัดการ”

“ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวกลับไปที่วังก่อน จากนั้นก็ต้องไปที่กั๋วจื่อเจี้ยนเพื่อตรวจข้อสอบ ! ”

……

……

ณ หอหยุนเฟิง บนภูเขาหมิน

เสียงปืนดังก้องกังวานอยู่ในหุบเขาส่งผลให้วิหคที่กำลังพักผ่อนในยามพลบค่ำโผบินออกจากรังอีกครา

ท่ามกลางเสียงโห่ร้องคำราม ได้ปรากฏภาพซูม่อถือปืนเดินนำกองกำลังดาบเทวะกองพลที่สาม พวกเขากำลังบุกเข้าไปที่แท่นบูชาของลัทธิจันทรา

นี่คือการจู่โจมสังหารหมู่ !

อดีตจอมยุทธ์ชุดดำที่ปัจจุบันกลายเป็นกองทัพสำรวจขุดเจาะ ล้วนได้เห็นทหารดาบเทวะยิงและสังหารผู้มีฝีมือระดับสูงเหล่านั้นด้วยความตื่นตกใจ

ผู้มีฝีมือระดับสูงเหล่านั้นถือดาบไว้ในมือ ใช้วิชาตัวเบาลอยขึ้นไปในท้องนภาด้วยความโกรธ จากนั้นก็จะเกิดเสียงดัง ‘อัก… ! ’ สุดท้ายก็จะตกลงมาจากท้องนภาอย่างต่อเนื่องเสียงดัง ‘ฟุบ… ! ’

“อย่าได้ตื่นตกใจไปเลย ท่านแม่ทัพซูเคยกล่าวเอาไว้ว่าให้พวกเรารอเด็ดศีรษะของพวกมัน ! ”

ทหารของกองทัพสำรวจจึงตระหนักในหน้าที่ของตนเองขึ้นมาได้เสียที พวกเขาถือดาบแล้วพุ่งเข้าไปตัดศีรษะของศัตรูอย่างมีความสุข

ปรากฏโลหิตไหลนองไปทั่วทั้งหุบเขา !

ราวกับว่ามิมีสิ่งใดเกิดขึ้นในเวลานั้น พอความมืดเข้าปกคลุมท้องนภา หอหยุนเฟิงจึงหวนคืนสู่ความสงบอีกครา

ซูเจวี๋ยและซูม่อยืนอยู่ที่ห้องโถงของแท่นบูชาลัทธิจันทรา ทั้งสองมองหน้ากันแล้วยิ้มกว้างออกมา

“อาจารย์บอกว่าหลังจากสิ่งนี้ปรากฏขึ้น ศิลปะการต่อสู้จะไร้ความสำคัญ แม้แต่ยุทธภพก็จะมิหลงเหลืออยู่อีกต่อไป เป็นไปตามที่ท่านอาจารย์คาดไว้มิมีผิด ! ” ซูเจวี๋ยกล่าวพร้อมโทสะ

“แต่ปืนก็เป็นเพียงอาวุธเท่านั้น มันขึ้นอยู่กับผู้ใช้ด้วย ดังนั้นถึงแม้ว่าปืนจะเป็นหายนะ แต่นั่นก็มิใช่ความผิดของมันเสียหน่อย”

ซูม่อยกมือขึ้นคารวะ “สิ่งที่ศิษย์พี่ใหญ่กล่าวมาช่างมีเหตุผลยิ่ง”

ซูเจวี๋ยมองไปรอบ ๆ แล้วเอ่ยถามว่า “พบร่างของเหมียวเสี่ยวเสี่ยวหรือไม่ ? ”

“ยังมิพบ ! ศิษย์น้องเล็กกล่าวว่ามีเด็กที่ชื่อหยูอี้ซีอยู่ที่นี่… นี่เป็นโอกาสดีที่เราจะไปค้นหานาง”

ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังค้นหาอยู่นั้นก็ได้มีทหารดาบเทวะนายหนึ่งเข้ามารายงานว่าพบห้องลับอยู่ที่ด้านหลังภูเขา !

ซูเจวี๋ยและซูม่อใช้วิชาตัวเบาเหาะไปที่นั่น พบว่าประตูห้องลับถูกเปิดออกแล้ว

ทั้งสองจุดไฟแล้วเดินเข้าไปด้านใน

บันไดปูด้วยหินสีฟ้าทอดยาวลงไป ตลอดทางมีตะเกียงน้ำมันหลายอันแขวนอยู่บนผนังทั้งสองด้าน น้ำมันในตะเกียงลดลงไปแล้วครึ่งหนึ่ง

พวกเขาจุดตะเกียงน้ำมันทีละอัน หลังจากเดินมาได้ครึ่งชั่วยามก็ได้มาถึงด้านหน้าของประตูหิน

ซูม่อคิดว่าประตูหินนี้มีกลไกบางอย่าง แต่เขากลับมิคาดคิดว่าประตูนี้จะเปิดออกได้อย่างง่ายดายเมื่อผลักมันด้วยมือเปล่า !

ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องลับแล้วมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวังตัว

ห้องลับนี้มีรัศมีราว 10 จั้ง มีโต๊ะหยกยาวสีขาวอยู่ตรงกลางแต่มีเก้าอี้เพียงตัวเดียว