นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 663

ตอนที่ 663 บุกปล้น

ยามอิ๋นของวันต่อมา

บนถนนสายหลักที่อยู่ห่างจากเมืองจินหลิงราว 100 ลี้ ได้ปรากฏรถม้าราว 10 คันของสำนักขนส่งซีซานและกำลังเร่งฝีเท้าโดยอาศัยแสงจันทราส่องนำทาง

ผู้นำในการขนส่งครานี้มีนามว่าเจียงหลิว เขาได้นำกองกำลังคุ้มภัยติดตามมาด้วยถึง 100 นายเพื่อคุ้มกันระเบิดเหล่านี้ให้ส่งไปถึงมือของคุณชายฟู่ที่เมืองจินหลิง

ทั้งหนึ่งร้อยคนล้วนแต่เคยถูกคัดออกจากการฝึกทหารดาบเทวะทั้งสิ้น จากนั้นไป๋ยู่เหลียนก็ได้แต่งตั้งพวกเขาเป็นทหารคุ้มภัยอยู่ที่ภูเขาซีซาน ฝีมือการรบของพวกเขาจึงอยู่ในเกณฑ์ที่ใช้ได้และยังพกปืนคาบศิลาไว้คู่กายอีกด้วย

ชุนซิ่วกำชับว่าให้ระมัดระวังอย่างถึงที่สุด เพราะคุณชายมีความจำเป็นต้องใช้อย่างเร่งด่วนและเวลาก็มีจำกัด มิอาจให้เกิดข้อผิดพลาดใด ๆ ขึ้นมาได้ ดังนั้นเจียงหลิวจึงควบอาชาวนหน้าวนหลังเพื่อปลุกขวัญกำลังใจให้แก่กองทหารคุ้มภัยและเหล่าผู้บังคับรถม้า

“พรุ่งนี้เช้าพวกเราก็จะถึงเมืองหลวงแล้ว”

“เมื่อไปถึงจวนของติ้งอันป๋อ คุณชายก็จะมารับด้วยตัวของท่านเอง พวกเจ้าอยากรู้ว่ารูปพรรณสัณฐานของคุณชายเป็นเยี่ยงไรมิใช่หรือ ? เช่นนั้นพวกเราก็จงเร่งฝีเท้าเถิดจะได้พบคุณชายเร็วขึ้นเยี่ยงไรเล่า”

“จงมุ่งมั่นเข้าไว้ วันรุ่งขึ้นหลังจากที่พวกเราพบคุณชายเสร็จ คุณชายย่อมจัดเลี้ยงพวกเราด้วยอาหารอันโอชะและให้พวกเราได้หลับนอนอย่างสะดวกสบาย ! ”

“ข้าจะบอกสิ่งหนึ่งให้พวกเจ้าได้ฟังว่า สตรีในหอนางโลมแห่งเมืองจินหลิงแต่ละนางมีผิวเนียนนุ่มเต่งตึง ใช้มือหยิกเพียงนิดก็มีเนื้อติดมาเฉกเช่นเต้าหู้ของเสี่ยวเหอที่หมู่บ้านเลยก็ว่าได้”

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็หัวเราะร่าออกมา เจียงหลิวเองก็หลุดหัวเราะออกมาเช่นกัน “หากพวกเราทำให้คุณชายพอใจจนตกรางวัลให้อย่างงาม ข้าว่าพวกเจ้าแต่ละคนก็ไปที่หอนางโลมเพื่อปลด…”

เขายังเอ่ยมิทันจบ ทันใดนั้นรถม้าก็ได้เคลื่อนมาถึงตรงถนนระหว่างภูเขา

ภูเขานั้นสูงมิมากนัก ถนนก็ดูมิยาวมาก แต่ทว่าดันมาเป็นที่ตรงนี้เสียได้ !

ลูกศรธนูพุ่งออกมาจากป่าในภูเขานั้น !

‘ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว…’

“อ๊าก… ! ”

‘ปังปังปัง… ! ’

“พวกเราถูกศัตรูโจมตี ! ”

เจียงหลิวตื่นตกใจจนตาโตแล้วหันไปแผดเสียงดังลั่น “ปักหลักคุ้มกัน ทุกคนลงจากหลังม้าแล้วเผชิญหน้ากับศัตรู ! ”

ศัตรูได้บุกเข้ามาในชั่วพริบตานั้น โดยมิมีผู้ใดคาดคิดว่าตนจะได้เผชิญหน้ากับศัตรูตรงบริเวณถนนสาธารณะเช่นนี้ ลูกธนูที่พุ่งมาได้คร่าชีวิตผู้คนไปมากกว่ายี่สิบชีวิตแล้ว

เจียงหลิวลงจากหลังอาชา ลูกศรพุ่งผ่านศีรษะของเขาไปอย่างฉิวเฉียดทำให้ผวาจนเหงื่อไหลท่วมกาย

เขาควักปืนคาบศิลาออกมา แต่ทว่าศัตรูมิได้ออกมาจากแนวป่ารอบข้างเลย

และกลุ่มลูกธนูได้โหมกระหน่ำเข้ามาราวกับห่าฝนอีกครา อาชานับสิบตัวถูกลูกศรธนูปักจนต้องดิ้นรนหนีจากเชือกล่ามแล้ววิ่งแตกกระเจิงไปตัวละทิศละทาง

“เตรียมพร้อม ยิง ! ”

เจียงหลิวรวบรวมสติท่ามกลางความโกลาหลแล้วแผดเสียงคำรามดังลั่น กองกำลังคุ้มภัยจึงรีบหาที่กำบังในทันที จากนั้นก็รีบควักปืนคาบศิลาออกมา

‘ปังปังปัง… ! ’ กระสุนสาดเข้าไปยังฝ่ายตรงข้ามและมีเสียงร้องโอดครวญแสดงความเจ็บปวดดังออกมาเป็นระยะ นั่นเป็นเครื่องยืนยันชั้นดีเลยล่ะว่ายิงโดนเป้า !

ไร้วี่แววของศัตรูโผล่ออกมา แต่ทว่าวิถีของกระสุนปืนคาบศิลาย่อมไกลกว่าการแผลงศรของธนูอย่างแน่นอน

“บรรจุกระสุน ระวัง ! ”

ทันใดนั้นก็ปรากฏคนพุ่งออกมาจากในป่า เจียงหลิวที่กำลังบรรจุกระสุนจึงสูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมเบิกตาโพลงด้วยความตื่นตกใจสุดขีด

ในยามที่คนทั้งหมดกำลังเล็งเป้าไปทางศัตรู ด้านหลังของพวกเขาก็ได้มีลูกศรพุ่งเข้ามา！

ทั้งสองฝากฝั่งล้วนเต็มไปด้วยศัตรู !

หัวใจของเจียงหลิวเย็นวาบขึ้นมาในช่วงจังหวะนั้น

“ยิง ! ”