นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 666

ตอนที่ 666 ปลาใหญ่และกุ้งเล็ก

ในยามรุ่งอรุณ ขันทีเจี่ยได้เดินทางมาถึงจวนติ้งอันป๋อ

สวี่ซินเหยียนพาจางเพ่ยเอ๋อร์ไปพักผ่อนยังเรือนด้านข้าง ส่วนฟู่เสี่ยวกวนยังคงรอฟังข่าวจากขันทีเจี่ยอยู่ในศาลา

“ทูลองค์ชาย โชคดีที่ภารกิจของเรามิล้มเหลวพ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนมองอาภรณ์ที่ขาดรุ่งริ่งของขันทีเจี่ย แล้วขมวดคิ้วถามอย่างฉงน “เกิดอันใดขึ้นกัน ? ”

ขันทีเจี่ยหัวเราะน้อย ๆ “ทูลองค์ชาย ก็แค่ปลาตัวใหญ่ตัวเดียวพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้ต่อสู้กับซ่งชิงเถียนแห่งภูเขาดาบ 10 กระบวนท่า”

“เขาตายหรือไม่ ? ”

“เดิมทีเขาได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว… คาดว่าจะเป็นฝีมือของศาสตราเทพที่องค์ชายใช้จัดการเขาในเมืองเจี้ยนเหมิน แต่เขามิได้ถึงแก่ชีวิต กระหม่อมปล่อยหมัดรัวใส่ไปที่ดาบของเขาแล้วจับเป็นได้ในที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยถามด้วยความสำราญใจ “แล้วเขาอยู่ที่ใด ? ”

“กระหม่อมได้สกัดวรยุทธของเขาเอาไว้ เห็นว่าลมหายใจรวยริมเต็มทีจึงส่งตัวให้ฮองเฮาซั่งพ่ะย่ะค่ะ”

ซ่งชิงเถียนผู้นั้นเป็นผู้ริเริ่มก่อตั้งศาสตร์แห่งวิชาต่าง ๆ ในยุทธภพ การที่ขันทีเจี่ยเลือกกระทำเช่นนี้ ประการแรกเนื่องจากคนผู้นั้นไร้ความหมายต่อฟู่เสี่ยวกวน ประการที่สองถือเป็นการถวายน้ำใจคราใหญ่หลวงให้แก่ฮองเฮาซั่ง

ฟู่เสี่ยวกวนเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่า ฮองเฮาซั่งย่อมมีวิธีทำให้อดีตปรมาจารย์ผู้นี้กู้ชื่อเสียงของพระองค์ขึ้นมาได้ ชำระล้างตราบาปที่รู้กันอย่างแพร่หลายนั้นไปให้สิ้น

สำหรับฟู่เสี่ยวกวนแล้ว ฐานะรองเช่อเหมินไร้ความสำคัญใด ๆ แต่ทว่าสำหรับฮองเฮาซั่งกลับมิเป็นเช่นเดียวกัน

เพราะนางเป็นถึงพระมารดาของแผ่นดิน !

พระนางมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่จะล้างตราบาปนี้เสียให้สิ้น มิเช่นนั้นถ้ามีคนหนึ่งคนใดในราชสำนักหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นประเด็น ก็สามารถนำฐานะรองเช่อเหมินนี้มาทำให้เรื่องใหญ่โตขึ้นได้

“เยี่ยม ! แล้วอาการบาดเจ็บของท่านเป็นเยี่ยงไรบ้าง ? ”

ในเมื่อเป็นถึงปรมาจารย์ ขันทีเจี่ยย่อมแสดงท่าทีสบาย ๆ ราวกับมิได้เจ็บปวดออกมา แต่ฟู่เสี่ยวกวนรู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องบาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอน

“ยังดีอยู่พ่ะย่ะค่ะ หากได้พักรักษาตัวสักสองวันคงจะหายดี”

“ท่านอย่าได้หลอกข้าเลย จริงสิ ! ศิษย์พี่ใหญ่ใกล้จะมาถึงแล้วใช่หรือไม่ ? หากเขามาถึงแล้วข้าจะเชิญให้เขามารักษาท่านเอง”

ขันทีเจี่ยรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจ “ขอบพระทัยองค์ชาย…แต่ทว่ามีอีกปัญหาหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ บัดนี้ฐานะที่แท้จริงของกระหม่อมได้ถูกเปิดเผยแล้ว เกรงว่าการกลับเข้าไปทำหน้าที่ข้างพระวรกายฝ่าบาทคงมิเหมาะสม เพราะความจริงกระหม่อมได้ลอบเป็นสายลับให้แก่ราชวงศ์อู๋มาโดยตลอดพ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนเผยรอยยิ้มออกมา “ก็ดี ! ถ้าเช่นนั้นท่านก็จงมาอยู่ที่จวนของข้าแล้วข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง”

“เอ่อ…กระหม่อมคิดว่าวันนี้ต้องเดินทางไปยังพระราชวังเพื่อลาออกจากตำแหน่งขันทีที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้งเสียก่อน พอองค์ชายเดินทางไปยังว่อเฟิงเต้า กระหม่อมคิดว่าองค์ชายมีสวี่ซินเหยียนและจางเพ่ยเอ๋อร์ผู้มีวรยุทธขั้นสูงอยู่ข้างกายแล้ว ไหนจะมีหนิงซือเหยียนอีก เรื่องความปลอดภัยคงสามารถวางใจได้ แต่ทว่าที่จวนฟู่แห่งนี้…”

ขันทีเจี่ยเงยหน้ามองไปรอบ ๆ “กระหม่อมคอยรักษาการณ์อยู่ที่จวนแห่งนี้จะดีกว่า เมื่อถึงคราที่องค์ชายหวนคืนราชวงศ์อู๋เมื่อใด กระหม่อมค่อยติดตามองค์ชายกลับไปพ่ะย่ะค่ะ”

……

……

ฟู่เสี่ยวกวนติดตามขันทีเจี่ยเข้าวังหลวงพร้อมกัน

ขันทีเจี่ยเข้าไปยังห้องทรงพระอักษรแต่เพียงผู้เดียว ส่วนฟู่เสี่ยวกวนไปเยือนยังศาลต้าหลี่

ฝูงมดนำกระดาษ 3 แผ่นที่อยู่ในจวนของหวงจ้งแห่งฝ่ายลงทัณฑ์ออกมาได้ แน่นอนว่าฟู่เสี่ยวกวนย่อมนำพยานหลักฐานนี้ไปกระทำการบางอย่าง

ณ ห้องโถงของศาลต้าหลี่มีลายพระหัตถ์สลักไว้อย่างงดงามว่า ‘รักษากฎแห่งศีลธรรม เสาะหาความจริงอย่างเที่ยงตรง’ แขวนเอาไว้บนกำแพง นั่นยิ่งทำให้ที่แห่งนี้เต็มเปี่ยมไปดัวยศีลธรรม

แน่นอนว่าใต้เท้าซูชานเยวี่ยผู้ดำรงตำแหน่งระดับสูงและเป็นที่เคารพอย่างที่สุดของศาลต้าหลี่ได้ให้การต้อนรับฟู่เสี่ยวกวนอย่างเป็นกันเอง

ภายในสำนักงาน ซูชานเยวี่ยได้ต้มชาหนึ่งกาแล้วเอ่ยขึ้นมาพร้อมด้วยรอยยิ้มว่า “สีหน้าของติ้งอันป๋อดูมีความอิดโรยเสียเหลือเกิน อย่าหาว่าข้าซุบซิบนินทาเลยแต่แท้จริงเรื่องในราชสำนักมีร้อยแปดพันประการมิจบมิสิ้น ติ้งอันป๋อยังเยาว์วัยควรรักษาสุขภาพเอาไว้ก่อน ในภายภาคหน้าจึงจะสามารถทำคุณประโยชน์ให้แก่ราษฎรได้มากยิ่งขึ้นไปอีก ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนฉีกยิ้มยิงฟัน “หากเอ่ยไปแล้วใต้เท้าซูคงมิเชื่อ หมอดูทักว่าชีวิตของข้านั้นมีภาระงานที่หนักอึ้ง… ที่มาเยือนในวันนี้ ประการแรกเพื่อมาขอบคุณใต้เท้าซูที่จับคนที่ใส่ร้ายป้ายสีข้ามาได้ และประการที่สองก็คือข้าประสงค์จะไปพบใต้เท้าหวงจ้งสักหน่อย”

ฟู่เสี่ยวกวนยกถ้วยชาขึ้นดื่มหนึ่งอึกแล้วเอ่ยต่อว่า “ท่านว่าตัวข้าได้รับความยุติธรรมหรือไม่ ? ตั้งแต่ที่ขุนนางในฝ่ายลงทัณฑ์ฟ้องร้องข้าคราก่อน ข้ามิได้ใส่ใจเลยด้วยซ้ำ แต่ทว่าพวกเขากลับสาดสิ่งปฏิกูลใส่ข้ามิหยุดหย่อน”