นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 675

ตอนที่ 675 สำนักเต๋า

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่สิบ วันที่สิบเจ็ด เดือนห้า ยามเหม่า

ฟู่เสี่ยวกวนและพรรคพวกทั้งสาม เดินทางออกจากเมืองจินหลิงไปยังภูเขาชิงหยุนที่อยู่ห่างออกไปราว 600 ลี้

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ซูฉางเซิงที่อาศัยอยู่บนภูเขาชิงหยุนไกลออกไป 600 ลี้ ก็ได้เดินทางมาถึงวัดฟูจื่อพอดิบพอดี

ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง

ถ้ำนั้นทอดยาวลึกลงไปดุจขุมนรกดำมืด

เขาเอามือไพล่หลังแล้วยืนมองอยู่บริเวณปากถ้ำครู่หนึ่ง แต่ทว่ามิได้ลงไปดูว่าเบื้องล่างนั้นเป็นเยี่ยงไร

ร่างนั้นหายวับไปอีกครา เพื่อออกจากเมืองจินหลิงไปยังป่ากระบี่

ในวันนี้เอง เรื่องที่ปรมาจารย์สำนักเต๋าเป็นเช่อเหมิน ส่วนฮองเฮาซั่งเป็นรองเช่อเหมินแห่งลัทธิจันทราก็ได้ถูกเผยแพร่จากชาวยุทธไปยังหมู่ราษฎร

เรื่องนี้แพร่มาจากทิศตะวันออก ราษฎรมิได้ให้ความสำคัญกับเรื่องที่ปรมาจารย์สำนักเต๋าเป็นอาวุโสลัทธิจันทราสักเท่าใดนัก แต่ทว่าเรื่องที่ฮองเฮาซั่งเป็นรองเช่อเหมินได้ถูกวิพากษ์วิจารณ์ในวงกว้าง

ในหมู่คนมีชื่อเสียงของยุทธภพเองเมื่อได้ทราบข่าวนี้ พวกเขาก็มิได้แยแสเรื่องฮองเฮาซั่ง แต่ทว่ากลับสนอกสนใจต่อสำนักเต๋าเป็นพิเศษ

ในเมื่อปรมาจารย์ของสำนักเต๋าคือทายาทที่สืบทอดสิ่งชั่วร้ายต่อจากราชวงศ์ก่อน เช่นนั้นแล้วสำนักเต๋าก็ไร้ความบริสุทธิ์อีกต่อไป

ในเมื่อภูเขาดาบและป่ากระบี่สองผู้นำยุทธภพที่เก่งกล้าได้ร่วมมือกันปล่อยข่าวนี้ออกมา เช่นนั้นพวกเขาก็ควรจะไปทำลายล้างสำนักเต๋าให้สิ้นซาก !

เหล่าศิษย์ของสำนักเต๋านั้นหยิ่งทระนงนักมิใช่หรือ ?

สำนักเต๋าถูกขนานนามว่าเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ของชาวยุทธมิใช่หรือ ?

นี่มันแฝงไปด้วยความสกปรกโสมมอย่างชัดเจน เป็นคนโฉดแต่เสแสร้งทำเป็นคนดี !

แน่นอนว่าชาวยุทธย่อมมิอาจจำนนต่อเรื่องนี้ได้ ภายใต้การใส่ไฟของศิษย์สำนักภูเขาดาบและป่ากระบี่ พวกเขาจึงทำการต่อต้านสำนักเต๋าให้ออกจากยุทธภพราวกับว่าทั้งยุทธภพได้เกิดกระแสพัดโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง !

ทว่าเหล่าชาวยุทธมิได้ล่วงรู้เลยว่า บัดนี้ฟู่เสี่ยวกวนกำลังเก็บกวาดพวกตนมิให้หลงเหลือ !

บัดนี้พวกเขาได้มุ่งหน้าไปยังภูเขาชิงหยุนจากทั่วทุกสารทิศ แต่ทว่าสิ่งที่รอคอยอยู่นั้นคือทหารม้ารักษาพระองค์ในชุดเกราะ และมีมากถึง 40,000 นาย !

……

……

ภายในรถม้า

ฟู่เสี่ยวกวนกำลังเอ่ยอย่างเชื่องช้าว่า “เมื่อวันก่อนข้าได้หารือเรื่องหนึ่งกับฝ่าบาท ข้ามีความเห็นว่าคนที่ยิ่งใหญ่ทั้งหลายต้องอุทิศตนเพื่อราษฎร แต่ทว่าผู้คนในยุทธภพนั้นมิได้อยู่ในการควบคุม อีกทั้งพวกเขายังนำวรยุทธมาก่อความวุ่นวายอีกด้วย

ข้าจึงชี้แนะต่อฝ่าบาทว่าให้พระองค์ทรงก่อตั้งหน่วยงานที่มีหน้าที่ควบคุมยุทธภพทั้งมวล ซึ่งหน่วยงานนี้มีชื่อว่าสำนักมือปราบหกประตู”

ฟู่เสี่ยวกวนเบนสายตาไปมองซูเจวี๋ยหนึ่งคราแล้วยิ้มออกมา “และเจ้าสำนักมือปราบหกประตูคนแรกนั้น ข้าได้เสนอท่านให้ฝ่าบาททรงพิจารณา ศิษย์พี่ใหญ่ หากกลับจากภูเขาชิงหยุนแล้ว ข้าจะพาท่านไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทดีหรือไม่ ? ”

ซูเจวี๋ยผงะ “ข้าหรือ ? เจ้าเสนอให้ข้าเป็นเจ้าสำนักเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้าตอบรับ “นอกจากท่าน ข้าก็มิเห็นว่าจะมีผู้ใดที่เหมาะสมไปมากกว่านี้อีกแล้ว”

“ศิษย์น้องเล็ก ข้ามิเหมาะสมต่อการรับราชการเลยแม้แต่น้อย…”

ฟู่เสี่ยวกวนโบกมือปรามซูเจวี๋ยที่ยังเอ่ยมิจบ “ตำแหน่งนี้มิได้เป็นยากนักหรอก ท่านก็แค่ให้ชาวยุทธทั้งหลายมาขึ้นทะเบียน เมื่อได้รับบัตรก็สามารถนำอาวุธไปไหนมาไหนได้ตามสะดวก… มันคือการควบคุมพวกเขา เพื่อป้องกันมิให้ก่อปัญหาให้ปวดเศียรเวียนเกล้าขึ้นมาอีก”

“ศิษย์พี่ใหญ่ได้บรรลุเป็นปรมาจารย์และประพฤติตนอยู่ในความดีงามจึงสามารถเป็นแบบอย่างที่ดีต่อชาวยุทธได้ เหล่าผู้คนในยุทธภพทั้งหลายล้วนแต่ไร้วัฒนธรรม ดังนั้นการควบคุมมิอาจใช้การศึกษาเพื่อให้พวกเขาอ่อนข้อได้ แต่ต้องใช้ท่อนกระบองสั่งสอนแทน

หากมีผู้ใดในยุทธภพมิยอมเชื่อฟัง เมื่อศิษย์พี่ใหญ่มีตำแหน่งขุนนาง ย่อมสามารถใช้ไม้ตายสั่งสอนให้พวกเขาเชื่อฟังได้ อีกอย่างข้าอยากรู้ว่ามีศิษย์พี่จากสำนักเต๋าท่านใดบ้างจะเข้าร่วมกับสำนักมือปราบหกประตูเพื่อคอยแบ่งเบาภาระของศิษย์พี่ใหญ่”

เมื่อซูซูได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของนางก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที “เช่นนั้นข้าก็สามารถเข้าร่วมได้ใช่หรือไม่ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มแล้วตอบว่า “หากเจ้าชอบก็แน่นอนว่าย่อมได้ ! ”

ซูเจวี๋ยจัดระเบียบหมวกของตน เมื่อศิษย์น้องประสงค์จะชักชวนศิษย์จากสำนักเต๋าให้เข้ารับราชการนี่ย่อมเป็นเรื่องดีต่อสำนัก

ทุกวันนี้มีปืนคาบศิลา หากนำมาเปรียบเทียบของสิ่งนี้ก็ได้ทำให้วรยุทธเสื่อมอิทธิฤทธิ์มากพอสมควร

หากพวกข้าทำผลงานได้ดีในสำนักมือปราบหกประตู เช่นนั้นสำนักเต๋าก็ย่อมมีชื่อเสียงดีเลิศในพระทัยของฮ่องเต้ ถ้าฝ่าบาททรงแต่งตั้งให้สำนักเต๋าเป็นศาสนาประจำแคว้น… นี่ย่อมเป็นประโยชน์อันใหญ่หลวงต่อสำนักเต๋า