นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 676

ตอนที่ 676 เพียงสามตัวอักษร

หลังจากได้เข้าไปภายในกำแพงเตี้ยนั่นแล้ว พบว่าด้านในมีบรรยากาศดุจสรวงสวรรค์อย่างแท้จริง

แต่ทว่าฟู่เสี่ยวกวนมิได้มีกะจิตกะใจจะเชยชมอย่างละเอียดนัก เพราะเขาได้ตรงเข้าไปยังลานภายในสำนักทันที โดยการนำทางของศิษย์พี่ใหญ่

เหล่าศิษย์นอกกุฏิทั้งหลายถูกซูม่อพาไปยังภูเขาหมิน จึงเป็นเหตุให้บัดนี้ภายในสำนักเต๋าเงียบสงบมากยิ่งนัก

“ท่านอาจารย์มักอยู่ที่หอเทียนซิน” ซูเจวี๋ยชี้ไปยังหอที่สูงที่สุดแล้วเอ่ยต่อว่า “ด้านในมีแสงไฟส่องสว่าง แสดงว่าท่านอาจารย์กำลังดูดาวอยู่”

ในจังหวะที่ซูเจวี๋ยกำลังเอ่ยอยู่นั้น ไฟที่หอเทียนซินก็ได้ดับมอดลง จากนั้นก็มีคนบินลงมาจากหอ ดูเหมือนเป็นก้อนกลม ๆ กำลังกลิ้งมาและคนผู้นั้นก็คือเกาหยวนหยวนนั่นเอง

ใบหน้ากลม ๆ ของเกาหยวนหยวนดูตื่นเต้นมากยิ่งนัก

“คารวะศิษย์พี่ใหญ่ สวัสดีศิษย์น้องหก อ่า…ศิษย์น้องเล็ก ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน ! ”

สองมือของเกาหยวนหยวนคว้าบ่าของฟู่เสี่ยวกวนเอาไว้ แรงกดจากร่างกายอันใหญ่ท้วมทำให้ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกว่ามีแรงกดทับอันหนักอึ้ง

“อ่า…ศิษย์พี่รอง ข้าก็คิดถึงท่านเช่นกัน ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนอยากจะดิ้นให้หลุดออกไป แต่ทว่าสองมือที่ใหญ่ดั่งพัดธูปฤาษีนั้นได้บีบจนเขาแทบจะหมดลม !

“ศิษย์น้องเล็ก ตั้งแต่จากลากันที่เมืองกวนหยุนครานั้นเพียงพริบตาเดียวก็ล่วงเลยไปปีกว่าแล้ว วันนี้นกกางเขนร้องเสียงเบิกบานยิ่งกว่าเดิม ศิษย์น้องห้าซูเตี่ยนเตี่ยนทำนายว่าอาจจะมีแขกผู้ทรงเกียรติขึ้นเขามาที่นี่ มิคาดคิดว่าจะเป็นศิษย์น้องเล็ก มาเถิด มามามา ศิษย์พี่รองขอเลี้ยงข้าวเจ้า 1 มื้อ ! ”

เมื่อเกาหยวนหยวนเอ่ยจบ มือใหญ่เท่าพัดธูปฤาษีของเขาก็ตบเข้าที่บ่าทั้งสองข้างของฟู่เสี่ยวกวน ทำให้เขาแทบจะกระอักโลหิตออกมาในทันใด

“ศิษย์พี่รอง ศิษย์น้องยังมีทักษะเพียงแค่ระดับสามเท่านั้น เบาหน่อย เบามือหน่อย ! ”

“อ่า…ศิษย์น้องเล็ก ศิษย์พี่รองมิได้เจตนาเพราะศิษย์พี่รองรู้สึกดีใจมากยิ่งนัก ไปเถิด… วันนี้ศิษย์น้องห้าล่าแกะมาได้ 1 ตัว ประเดี๋ยวจะมอบขาแกะให้แก่เจ้า”

คนทั้งหมดจึงเดินเข้าไปในหอเทียนซินภายใต้การนำของเกาหยวนหยวน ทว่ามิได้ขึ้นไปบนหอแต่กลับทะลุผ่านหอเพื่อไปยังริมทะเลสาบ

ที่แห่งนี้มีกองไฟกำลังลุกโชติช่วงอยู่

และบนกองไฟนั้นมีแกะหนึ่งตัวถูกแขวนเอาไว้

ด้านข้างของกองไฟปรากฏคนนั่งอยู่ 3 คน

แน่นอนว่าพวกเขาเหล่านั้นต้องเป็นศิษย์พี่สี่ซูปิงปิง ศิษย์พี่ห้าซูเตี่ยนเตี่ยน และศิษย์พี่เจ็ดซูหยางหยาง

ทั้งสามคนได้เงยหน้าขึ้นมามอง แล้วลุกพรวดขึ้นทันใด

พวกเขาล้วนคำนับให้ศิษย์พี่ใหญ่ซูเจวี๋ยด้วยความเคารพนับถือ จากนั้นก็หันไปขยิบตาให้ซูซู แล้วสุดท้ายทุกสายตาต่างก็จับจ้องไปที่ฟู่เสี่ยวกวน

“ศิษย์น้องเล็ก แขกผู้มีเกียรติ ช่างเป็นแขกผู้มีเกียรติเสียจริง ! ทุกคนได้โปรดมานั่งด้วยกันเถิด ประเดี๋ยวข้าจะไปอุ้มเหยือกสุราซีซานมาดื่มด้วยกัน”

เกาหยวนหยวนทำสีหน้าดีใจ แต่ก็ยังเอ่ยถามว่า “ศิษย์น้องห้า เจ้ามิกลัวว่าท่านอาจารย์กลับมาแล้วลงโทษเจ้าเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ก็เลี้ยงต้อนรับศิษย์น้องเล็ก ท่านอาจารย์แก่แล้วจะว่าอันใดได้เล่า ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนเมื่อได้ยินดังนั้นก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที จึงรีบเอ่ยถามบ้างว่า “ท่านอาจารย์มิอยู่ที่นี่หรอกหรือ ? ”

เกาหยวนหยวนยิ้ม “ท่านอาจารย์ออกจากสำนักได้หกเจ็ดวันแล้วล่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวใจหล่นวูบในทันใด “ท่านไปที่ใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ท่านบอกว่า…ไปวัดฟูจื่อ”

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน “ท่านอาจารย์ได้บอกไว้หรือไม่ว่าจะไปทำอันใดที่วัดฟูจื่อ ? ”

“ท่านอาจารย์กล่าวว่า เมื่อต้นไม้ปรารถนาอยู่นิ่งเฉยแต่ทว่าลมมิหยุดพัด เมื่อสายน้ำประสงค์ความสงบแต่มัจฉามิจำยอม ก็จงไปหยุดสายลมพัดและสังหารมัจฉาเหล่านั้นเสีย ! ”

เกาหยวนหยวนโบกมือใหญ่ไปมา “ศิษย์น้องเล็กมิต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยของท่านอาจารย์หรอก เพราะท่านเก่งกาจไร้เทียมทาน พวกสำนักป่ากระบี่และภูเขาดาบคงมิอยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกแล้ว พวกมันจึงฉกฉวยโอกาสนี้ใส่ไฟให้คนทั้งยุทธภพเข้ามาล้อมสำนักเต๋า แต่พวกมันมิล่วงรู้ว่าบัดนี้ท่านอาจารย์ได้ถือกระบี่เตรียมพังทลายรังนอนของพวกมันเข้าเสียแล้ว ! ”

“พวกเราศิษย์ทั้งสี่กำลังรอคอยให้ไอ้พวกตัวตลกทั้งหลายเข้ามา ไหนจะมีทหารคอยรักษาการณ์จำนวนมาก… ศิษย์น้องเล็กวางแผนได้รอบคอบมากยิ่งนัก หากท่านอาจารย์รู้การเคลื่อนไหวนี้เมื่อใดย่อมรู้สึกพึงพอใจมากเป็นแน่ มิแปลกใจเลยว่าเหตุใดศิษย์น้องห้าถึงกล้าขโมยสุราของท่านอาจารย์”

การจัดลำดับความคิดของเกาหยวนหยวนอาจจะกระโดดไปกระโดดมา เป็นเหตุให้คำเอ่ยของเขาฟังดูแล้ววกวน แต่ทว่าฟู่เสี่ยวกวนก็เข้าใจดี

สิ่งที่ข้าหมายถึงนั้นมิใช่สุรา

ข้าอยากพบหน้าท่านอาจารย์สักคราเท่านั้นเอง !