นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 713

ตอนที่ 713 พบจัวตงหลายอีกครา

เยียนเหลียงเจ๋อกำลังวางแผนสังหารปลาคุนตัวนั้นซึ่งเป็นปลาคุนตัวที่เขาและท่าป๋าเฟิงเห็นพ้องต้องกันว่าเป็นฟู่เสี่ยวกวน และในขณะเดียวกันนั่นเองฟู่เสี่ยวกวนก็กำลังต้อนรับการมาถึงของคณะจัวตงหลายอย่างเป็นกันเอง ณ จวนเต้าถาย

“ท่านพ่อแจ้งในจดหมายว่าพวกเจ้าจะเดินทางมาเมืองว่อเฟิง และข้าก็ได้เฝ้ารอการมาถึงของพวกเจ้าอย่างกระตือรือร้น…”

ใบหน้าของฟู่เสี่ยวกวนเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น เขากำลังต้มชาและจ้องมองจัวตงหลายไปพลาง บุรุษผู้นี้ยังหล่อเหลาดังเดิมแต่ทว่าสีหน้าแห่งความหยิ่งทะนงได้หายไปที่ใดแล้วเล่า ?

หรือว่าเขาจะได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองกัน ?

ผู้ใดที่สามารถขัดเกลาคนยโสเยี่ยงนี้ให้ยอมศิโรราบได้ ? ช่างเก่งกาจเสียจริง

จัวตงหลายหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย เขาประคองสองมือขึ้นคารวะ “ตามกำหนดการเดิม ข้าควรมาถึงเมืองว่อเฟิงตั้งแต่สิบวันก่อนหน้านี้แล้ว แต่ทว่าหลังจากมาถึงเมืองว่อเฟิง ข้าได้เดินทางให้ช้าลงเพื่อเที่ยวชมรอบ ๆ ”

“ก็ดี ! หากอยากเป็นขุนนางที่ดีก็ควรเที่ยวชมให้มากเข้าไว้ ตลอดทางมานี้เจ้าได้เห็นสิ่งใดบ้าง ? ”

จัวตงหลายหันไปมองฟู่เสี่ยวกวนด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความนับถือ “สิ่งที่ข้าได้เห็นคือความหวัง ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนถึงกับตกตะลึงและคาดมิถึงเอาเสียเลยว่าเขาจะตอบเช่นนี้ จัวตงหลายรีบเอ่ยต่อว่า “เดิมทีข้าคิดว่าว่อเฟิงเต้าเป็นเขตที่เพิ่งก่อตั้งใหม่ ดังนั้นการอพยพ การลงหลักปักฐาน และการฟื้นฟูต่าง ๆ อาจจะต้องใช้เวลาอีกครึ่งปี เดิมทีข้าคิดว่าว่อเฟิงเต้าจะรกร้างถึงขีดสุด เพราะแท้จริงแล้วเรื่องเหล่านี้อาจจะต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูอีกนาน

แต่คาดมิถึงจริง ๆ ว่าตลอดทางที่ผ่านมานั้น กลับมีภาพแห่งความเจริญรุ่งเรืองให้เห็น

แน่นอนว่ายังมีที่นาอีกมากมายที่ถูกทิ้งร้าง ยังมีหมู่บ้านอีกหลายแห่งที่รกร้างไร้ผู้คน แต่ทว่าในจุดที่มีผู้คนนั้นกลับมีบรรยากาศที่แตกต่าง เช่นนั้น…อีกครึ่งปีให้หลังว่อเฟิงเต้าแห่งนี้ย่อมกลับมามีชีวิตชีวาและย่อมดีกว่าที่ผ่านมาอย่างแน่นอน ! ”

คำเอ่ยเหล่านี้ฟังแล้วรื่นหูมิน้อย

และฟังรื่นหูกว่าสิ่งที่ชายหนุ่มเคยเอ่ยไว้ในเมืองกวนหยุนเมื่อปีกลายเป็นไหน ๆ

หรือในระยะเวลาหนึ่งปีนี้เขาได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกัน ?

ฟู่เสี่ยวกวนย่อมมิรู้ว่าที่จัวตงหลายเปลี่ยนไปนั้น เป็นเพราะจัวตงหลายเหยียบเข้ามาในราชอาณาจักรหยูและได้รับอิทธิพลจากสิ่งที่ฟู่เสี่ยวกวนได้กระทำมาทั้งหมด

“ข้าคิดว่าในจำนวนพวกเจ้าทั้งสิบคน ให้แบ่งห้าในสิบไปประจำการที่สำนักงานเลขาธิการ ส่วนอีกห้าคนให้ประจำการที่สำนักงานผู้ตรวจการแผ่นดิน”

จัวตงหลายและคณะอีกเก้าคนมิเข้าใจว่าสำนักงานเลขาธิการและสำนักงานผู้ตรวจการแผ่นดินนั้นคือสิ่งใด ฟู่เสี่ยวกวนมิได้อธิบายขยายความให้แก่พวกเขา เขายังคงรินชาไปพลางเอ่ยไปพลาง “ในเมื่อพวกเจ้ามาจากราชวงศ์อู๋ หลังจากแยกไปประจำสองสำนักงานนี้แล้ว ให้พวกเจ้าพึงจำเอาไว้ว่ามีสิทธิ์ในการเสนอข้อชี้แนะ แต่ทว่าไร้สิทธิ์ในการออกนโยบาย…

หมายความว่าพวกเจ้าสามารถเสนอข้อชี้แนะเกี่ยวกับเรื่องใดก็ได้ในว่อเฟิงเต้า แต่ทว่าในท้ายที่สุดแล้วจะถูกนำไปใช้หรือไม่นั้นก็ให้ขึ้นอยู่กับดุลพินิจของหัวหน้าในสำนักงาน”

พวกของจัวตงหลายเข้าใจได้ในที่สุดว่าพวกตนมีหน้าที่เป็นที่ปรึกษาส่วนตัวนั่นเอง

“…รับตำแหน่งนายอำเภอมิได้หรือ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนหรี่ตามองเขาหนึ่งครา “เจ้าเพ้อเจ้ออันใดอยู่กัน ? เจ้าเป็นชาวอู๋… จะมาเป็นขุนนางของราชวงศ์หยูได้เยี่ยงไร ? ”

จัวตงหลายจ้องมองฟู่เสี่ยวกวนด้วยใบหน้าขมขื่น ตัวเจ้าเป็นถึงองค์ชายแห่งราชวงศ์อู๋มิใช่หรือ !

เดิมทีบุรุษอีกเก้าคนที่เหลือต่างก็รู้สึกกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก เพราะชายที่อยู่เบื้องหน้านี้เป็นว่าที่องค์จักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู๋ ส่วนพวกตนก็เป็นว่าที่เสนาบดีของพระองค์ !

ก่อนที่จะเดินทางออกจากเมืองกวนหยุน พวกเขาได้มีโอกาสไปเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ พระองค์ทรงตรัสเสียยาวเหยียดและหนึ่งในนั้นมีความหมายว่าฟู่เสี่ยวกวนจะกลับมาครองบัลลังก์ที่ราชวงศ์อู๋ และพวกตนก็คือสมาชิกคนสำคัญของว่าที่จักรพรรดิพระองค์นี้

นี่ถือเป็นเกียรติอย่างหาที่สุดมิได้ พวกตนจะได้มีโอกาสเติบใหญ่ไปพร้อมกันกับองค์จักรพรรดิ และในอนาคตพวกตนย่อมเป็นเสนาบดีที่จักรพรรดิทรงไว้เนื้อเชื่อใจ