นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 762

ตอนที่ 762 ชมบุปผากลางเมฆหมอก

ในขณะที่ฟู่เสี่ยวกวนหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดู จึงพบว่าแม้แต่มือของตนก็ยังสั่นระริก !

‘โลกนี้ราวกับความฝัน

ชีวิตมนุษย์จะผ่านหนาวได้สักกี่ครา

ลมโชย ใบไม้ร่วงตามทางเดิน

มองไปยังไรผมที่เริ่มหงอกขาว

เมื่อสิ้นสุราชั้นเลิศ แขกเหลือน้อยจนปวดอุรา จันทราถูกเมฆาบดบัง

ค่ำคืนไหว้พระจันทร์ผู้ใดเดียวดายเยี่ยงข้า

ทำได้เพียงมองไปทางเหนือพร้อมสุราอย่างเดียวดาย’

นี่คือบทกวี ‘ซีเจียงเยว่ บทความฝันอันยิ่งใหญ่’ ที่เขาได้ประพันธ์ขึ้นมาในงานชุมนุมวรรณกรรมแห่งราชวงศ์อู๋เมื่อปีกลาย !

แต่บัดนี้กลับปรากฏขึ้นในกระดาษสีเหลืองเก่าแก่จากรัชสมัยไท่เหอปีที่สี่สิบเก้า !

ห่างจากปัจจุบันเป็นเวลา 13 ปี !

‘บุตรชายของข้า !

ในยามที่เจ้าได้เห็นกวีบทนี้ เจ้าคงรู้สึกตกตะลึงมากใช่หรือไม่ ?

ยามที่แม่เขียนจดหมายนี้เอาไว้ แม่ก็ได้บังเกิดความลังเลอยู่เนิ่นนานเลยทีเดียว เนื่องจากแม่มิอาจมิรักเจ้าได้ เพราะเจ้าจะตายจากไป แล้วกลับมามีชีวิตอีกคราโดยหาใช่ลูกชายคนเดิมของแม่แล้ว

แม่มิกล้ารักเจ้าเลย !

แต่เมื่อได้สนทนากับท่านตาของลูกและเมื่อถูกพระธรรมขัดเกลาจิตใจ บัดนี้แม่จึงตาสว่างแล้ว มิว่าเยี่ยงไรการที่เจ้าใช้ร่างกายของลูกชายข้าก็เท่ากับว่าเจ้าเป็นลูกชายของแม่แล้ว

น่าเสียดายเหลือเกินที่แม่มิอาจอยู่เคียงข้างเจ้าจนเติบใหญ่ได้ มิอาจอยู่รอดูวันที่เจ้าจากไปและเปลี่ยนร่างเป็นวิญญาณใหม่ แม้แม่จะรู้ว่าวิญญาณใหม่ของเจ้านั้นเก่งกาจมากก็ตาม

แต่ในใจของแม่มีความทุกข์ที่มิอาจก้าวผ่านไปได้ เพราะเจ้าเป็นดั่งปิศาจ !

หากเจ้ามิมา ลูกข้าจะจากไปได้เยี่ยงไร ?

หากข้ายังมิจากไปก็เกรงกลัวเสียเหลือเกิน ว่าจะเป็นผู้ลงมือสังหารเจ้าด้วยตนเอง !

ในอนาคต สักวันหนึ่ง บางทีข้าอาจจะสามารถก้าวผ่านเรื่องนี้ไปได้ แต่เมื่อถึงเวลานั้น…ก็มิรู้แล้วเช่นกันว่าข้าจะอยู่ที่ใด

แม่ต้องไปแล้ว สะบัดแขนเสื้อกว้าง มิพรากไปแม้ม่านเมฆสักผืน

เจ้ามาอย่างเงียบ ๆ แม่มิอาจครวญเพลง เป่าขลุ่ยบรรเลงเพลงจากลา จึงขอเอ่ยกับลูกชายของแม่ว่า ลาก่อน !

แท้จริงแล้วแม่อยากรู้เสียเหลือเกินว่าเคมบริดจ์อยู่ที่ใด

คืนวันที่สาม เดือนสิบสอง รัชสมัยไท่เหอปีที่สี่สิบเก้า สวี่หยุนชิง’

……

……

ดังนั้น…เรื่องที่สวี่หวยซู่กล่าวว่าสมองของมารดามีปัญหา แท้จริงแล้วสมองของนางมีปัญหาจริง ๆ เนื่องจากนางเป็นผู้กลับชาติมาเกิดใหม่ !

นางเคยผ่านช่วงประวัติศาสตร์นี้มาก่อนแล้ว !

นางรู้ว่าเขาจะมายังโลกใบนี้ อีกทั้งยังใช้ร่างกายของบุตรชายนางอีกด้วย !

และนางก็รู้ว่าเขาจะประพันธ์บทกวีเหล่านั้นขึ้นมา รวมไปถึงบทกวี ‘อำลาเคมบริดจ์’ ที่เขาได้ประพันธ์ให้นางที่หน้าหลุมศพ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าเหตุใดเขาถึงอยู่ที่หลินเจียงเมื่อสองสามวันก่อน

มิใช่สิ !

ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดอีกคราจากนั้นก็ชะงักงันด้วยความตกตะลึง บทกวีอำลาเคมบริดจ์นี้เขาทิ้งไว้บนป้ายหน้าหลุมศพของนาง แต่ทว่าสวี่หยุนชิงที่กลับมาเกิดใหม่ก็รับรู้มันก่อนแล้ว…

นางยังมิตาย !

ฟู่เสี่ยวกวนรีบลุกขึ้นยืนในทันใด ในเมื่อนางกลับชาติมาเกิดใหม่ นางย่อมรู้อนาคตว่าจะเป็นเยี่ยงไรต่อไป ต่อให้ชาติที่แล้วนางตายตั้งแต่อายุน้อย แต่ทว่าเมื่อชาตินี้ต้องเผชิญกับเหตุการณ์นั้นอีกครา แน่นอนว่านางจะต้องหลีกเลี่ยงเพื่อมิให้ซ้ำรอยเดิม

สวี่หวยซู่เอ่ยว่านางมิชื่นชอบจักรพรรดิเหวิน อีกทั้งยังพยายามหลบหลีก… อาจจะเป็นเพราะชาติที่แล้วนางได้อภิเษกสมรสกับจักรพรรดิเหวินแล้วทำให้ชีวิตของนางถึงจุดจบ ชาตินี้จึงพยายามหลีกเลี่ยงเยี่ยงนั้นหรือ ?

ร่างกายของข้าในชาติก่อนก็คือบุตรชายของนาง แต่สวี่หยุนชิงกลับรู้เรื่องราวของข้าทั้งหมด ย่อมหมายความว่าข้าก็เคยเดินทางมาโลกนี้ก่อนแล้วเช่นกัน แต่เหตุใดในโลกนี้ถึงมิมีร่องรอยของข้าหลงเหลืออยู่เลยเล่า มีเพียงสวี่หยุนชิงเท่านั้นที่รู้ถึงตัวตนของข้า !

หรือว่า…สวี่หยุนชิงจะเคยผ่านมิติคู่ขนานมาก่อน ?

เช่นนั้นบทกวีอำลาเคมบริดจ์ที่นางเห็นก็มิได้มาจากหินหน้าหลุมศพ เนื่องจากยังอธิบายปัญหาหนึ่งมิได้ว่า…