นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 766

ตอนที่ 766 ภาพฝันสูญสลาย ( 2 )

หากทุกคนเทขายหุ้นแต่มิมีผู้ซื้อ จะเป็นเยี่ยงไร ?

เมื่อหลงจู๊ซีเอ่ยถามเช่นนี้ออกมา อู๋เวิ่นห่ายก็พลันชะงักงันขึ้นมาเล็กน้อย

“จะเป็นไปได้เยี่ยงไร ? มิว่าจะเป็นธนาคารซื่อทงที่จินหลิงหรือที่ว่อเฟิงเต้าก็ไร้ปัญหานี้ ! ”

“ข้าได้ทำความเข้าใจมาอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ธนาคารทั้งสองแห่งล้วนเป็นธนาคารจัดจำหน่ายหุ้นและมีผู้คนบ้าคลั่งมากมายที่ต้องการจะซื้อหุ้น หลังจากทำการเปิดตลาดแล้วยังมีผู้คนมากมายรู้สึกเสียดายด้วยซ้ำที่ตนขายทิ้งไปก่อนหน้านี้”

อู๋เวิ่นห่ายส่ายศีรษะเล็กน้อยแล้วเอ่ยต่อว่า “อาจจะเป็นไปมิได้ที่จะขายหมด แต่อีกประเดี๋ยวคงมีคนมากมายมาซื้อ ! ”

ซีต้าหลงจู๊รู้สึกกระสับกระส่ายอยู่ภายในใจ เฮ้อ…หวังว่าข้าจะคิดมากไปเองเท่านั้น

เรื่องของหุ้นยังนับว่าเป็นเรื่องแปลกใหม่ แม้มันจะได้รับความนิยมสูงในราชวงศ์หยู แต่สำหรับแคว้นอี๋แล้วมิมีผู้ใดสามารถพิสูจน์ได้ถึงความวิเศษของมันนี่

เงินทุนจากตลาดหุ้นของราชวงศ์หยูได้กระจายเข้าสู่บริษัทและเข้าลงทุนในอุตสาหกรรมมากมาย !

สิ่งเหล่านี้ล้วนอยู่ภายใต้การดูแลของธนาคารซื่อทง !

แม้จะมิเป็นทางการ แต่ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้เพิ่มข้อจำกัดเข้าไปด้วย หากช่วงเวลาที่เศรษฐกิจของราชวงศ์หยูเฟื่องฟู แล้วฟู่เสี่ยวกวนมิจงใจทำให้มันย่ำแย่ มันย่อมจะมิเกิดปัญหาใหญ่ใด ๆ ขึ้นมาอย่างแน่นอน

แต่ข้อจำกัดนี้ภายในแคว้นอี๋มิมีผู้ใดรับรู้ พวกเขามองเห็นเพียงภายนอกและคิดว่านี่เป็นเพียงสิ่งที่ลงทุนน้อยแล้วได้กำไรมหาศาล

ส่วนฟู่เสี่ยวกวนได้จงใจเขียนจดหมายไปหาเยียนหานยวี่หนึ่งฉบับและเนื้อหาในจดหมายก็ได้เอ่ยถึงข้อดีของหุ้นนานับประการแต่มิได้เอ่ยถึงผลเสียเลยแม้แต่น้อย

ฟู่เสี่ยวกวนตั้งใจปล่อยข่าวนี้ให้ไปถึงหูของเยียนเหลียงเจ๋อผู้หิวกระหายเงิน ในยามที่ได้เห็นเนื้อหาของจดหมาย อู๋เวิ่นห่ายก็ได้ไปตรวจสอบอย่างจริงจัง พบว่าทั้งตลาดหุ้นที่เมืองจินหลิงหรือว่อเฟิงเต้าก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเจ้าสิ่งนี้ช่างหาเงินได้ง่ายดายเสียจริง

…มิมีข้อเสียเลยแม้แต่น้อย เปรียบเสมือนการยืมไก่มาออกไข่ อยากรู้เสียจริงว่าเหตุใดสมองของเจ้าฟู่เสี่ยวกวนมันถึงเฉลียวฉลาดได้ถึงเพียงนี้ ถึงกับสามารถคิดค้นวิธีการอันยอดเยี่ยมยิ่งใหญ่เยี่ยงนี้ขึ้นมาได้！

อู๋เวิ่นห่ายมองออกไปยังท้องนภาด้านนอกหน้าต่าง บัดนี้เพิ่งจะยามเหม่าเท่านั้นเอง ประชุมราชวงศ์ยามเช้ายังมิสิ้นสุดลง เห็นทีฝ่าบาททรงกำลังรอคอยข่าวดีที่เขาจะนำกลับไปทูลอย่างแน่นอน

“ผู้คนด้านนอกมากมายเสียเหลือเกิน พวกเรารีบเปิดตลาดกันเถิด ! ” อู๋เวิ่นห่ายแสดงความร้อนรนใจออกมา ซีต้าหลงจู๊ก็รู้สึกกดดันมากเช่นกัน “ขอรับ… เช่นนั้นข้าน้อยจะไปเปิดตลาดบัดเดี๋ยวนี้ ! ”

ประตูใหญ่ของธนาคารปาต๋าจึงได้เปิดออกรับแสงสลัวยามรุ่งอรุณ !

ด้านในนั้นสว่างไสวไปด้วยโคมไฟมากมายที่ถูกจุดขึ้น ส่วนด้านนอกประตูมีองครักษ์หลวงซึ่งเยียนเหลียงเจ๋อส่งมาคุ้มกัน

ผู้คนจากด้านนอกกรูกันเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง พวกเขามิได้เกรงกลัวองครักษ์หลวงที่ดึงดาบออกมาจากฝักเลยแม้แต่น้อย

อู๋เวิ่นห่ายยังคงนั่งอยู่ในห้องเดิม เขารอคอยซีต้าหลงจู๊เข้ามารายงานถึงราคาหุ้นที่จะพุ่งสูงขึ้นอย่างตื่นเต้น

ซีต้าหลงจู๊เองก็นั่งกระสับกระส่ายอยู่ในตู้ขายหุ้น เขาให้ลูกน้องคนหนึ่งไปยังด้านหน้าของกระดาษซื้อขายหุ้นและเขียนราคาซื้อขายเอาไว้ท้ายหุ้นจำนวน 129 ตัวว่าราคาจะเพิ่มขึ้นทีละหนึ่งหรือสองตำลึง รอให้เปิดการซื้อขายอย่างเป็นทางการแล้วค่อยเปลี่ยนแปลงตัวเลข

ผู้คนพากันเข้ามารุมล้อมหน้าโต๊ะ

“ข้าจะขาย 1,000 หุ้น ! ”

“ข้าจะรอดูก่อน ประเดี๋ยวราคาต้องเพิ่มขึ้นอีกเป็นแน่ ! ”

“ข้าก็จะรอดูก่อนเช่นกัน ได้ยินมาว่าธนาคารซื่อทงสาขาว่อเฟิงเต้าเมื่อเปิดทำการในวันแรก เพียงแค่ชั่วยามเดียวราคาหุ้นก็พุ่งขึ้นสูงสี่ถึงห้าเท่าเชียว”

“เช่นนั้นข้าก็มิรีบ อดใจรออีกสักหน่อยก็น่าจะได้กำไรเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ! ”

ซีต้าหลงจู๊เงี่ยหูฟังพวกเขาสนทนากัน มองดูแล้วชาวบ้านคิดว่าหุ้นเป็นเรื่องดี อืม…ค่อยโล่งใจไปที

แต่…ผู้ที่ต้องการขายหุ้นจำนวน 1,000 หุ้นทิ้งในตอนแรกกำลังแสดงท่าทางงุนงง “นี่นี่นี่ พวกเจ้า ข้ามีหุ้นหลวงของโรงงานทอผ้าจินหยวนอยู่ 1,000 หุ้นและต้องการใช้เงินด่วน มีผู้ใดจะซื้อหรือไม่ ? ”

…มิใช่ว่าจะมีแต่คนแย่งกันซื้อหรอกหรือ ?

เหตุใดถึงมิมีผู้ใดเข้ามาซื้อเลยเล่า ?

มีผู้คนมากมายอยู่ในธนาคารปาต๋า แต่กลับไร้ซึ่งผู้ใดทำการซื้อขายแม้แต่คราเดียว

ผู้คนที่อยู่ด้านนอกและยังเข้ามามิได้ ต่างก็พากันตะโกนเร่ง

“พวกเจ้าขายเสร็จแล้วก็รีบออกมาสิ ถ้ามิอยากขายก็ออกไปเพราะข้าจะขาย ! ”

“เฮ้ ! คนที่อยู่ด้านในมัวทำอันใดกันอยู่เล่า รีบ ๆ เข้าสิ ! ”

“มีผู้ใดจะซื้อหรือไม่ ? ข้ามีหุ้นของกลุ่มการค้าเทียนหยู 10,000 หุ้น เมียข้าจะคลอดบุตรแล้วต้องการใช้เงินด่วน ข้าขายเพียงหุ้นละ 2 ตำลึงเท่านั้น ! ”