นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 767

ตอนที่ 767 ข่าวร้าย

ในวันนี้เยียนเหลียงเจ๋อมิมีใจจดจ่ออยู่กับการประชุมราชวงศ์ยามเช้าเลยสักนิด ดังนั้นการประชุมจึงจบลงอย่างรวดเร็ว

บัดนี้เขากำลังนั่งดื่มชาอยู่กับเปียนมู่หยูที่ห้องทรงพระอักษร และรอฟังข่าวคราวจากธนาคารปาต๋าด้วยหัวใจที่เต้นรัว

“ข้ามีความคิดว่าควรร่วมมือกับท่าป๋าเฟิงเพื่อต่อกรกับฟู่เสี่ยวกวน คนผู้นี้…จะปล่อยให้กลับไปยังราชวงศ์อู๋มิได้เป็นอันขาด ! ”

เปียนมู่หยูเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง “ฝ่าบาทตรัสได้ถูกอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ เขาอยู่ในราชวงศ์หยูยังมิถึง 3 ปีเลยด้วยซ้ำ ก็สามารถเปลี่ยนแปลงราชวงศ์ได้อย่างใหญ่หลวง หากปล่อยให้เขากลับไปครองบัลลังก์ในราชวงศ์อู๋ที่เดิมทีก็รุ่งเรืองอยู่แล้ว เมื่ออยู่ภายใต้การปกครองของเขาจะต้องรุ่งโรจน์มากยิ่งขึ้นอย่างแน่นอน…”

เปียนมู่หยูรินน้ำชาให้เยียนเหลียงเจ๋อแล้วเอ่ยด้วยความกังวลว่า “แคว้นอี๋ของเราเป็นเพื่อนบ้านกับราชวงศ์อู๋มาช้านาน แต่ฟู่เสี่ยวกวนผู้นี้มีความทะเยอทะยานจะเป็นหมาป่าเดียวดายพ่ะย่ะค่ะ ! ”

เยียนเหลียงเจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึก เนื่องจากตนมีประสบการณ์ด้านความทะเยอทะยานของฟู่เสี่ยวกวนมาอย่างลึกซึ้ง

คนผู้นั้นได้กลืนกินว่อเฟิงหยวนของแคว้นอี๋เพื่อราชวงศ์หยูไปแล้ว หากกลายเป็นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู๋ขึ้นมาจริง ๆ… ก็มีความเป็นไปได้อย่างยิ่งที่เขาจะกลืนกินหกรัฐทางตะวันตกเฉียงใต้ของข้าไปด้วย

ช่วงเวลาที่คนผู้นั้นทำงานให้กับราชวงศ์หยูนับแล้วก็เป็นเวลาเพียงแค่หนึ่งปีกว่า ๆ แต่ก็สามารถทำให้ราชวงศ์หยูที่พังยับเยินและกำลังสั่นคลอนลุกขึ้นมายืนใหม่ได้อีกครา อีกทั้งยังเปล่งประกายเต็มไปด้วยพลังชีวิต… หากคนผู้นั้นได้กุมอำนาจทั้งราชวงศ์อู๋ก็ย่อมทำให้ราชวงศ์อู๋เปลี่ยนไปจนน่ากลัวเป็นแน่ !

เมื่อคิดได้ดังนั้น เยียนเหลียงเจ๋อจึงตัดสินใจได้แล้วว่า

“วันนี้ หลังจากขายหุ้นในมือไปแล้ว ข้าจะรีบมอบราชโองการหนึ่งฉบับให้แก่แม่ทัพใหญ่เฟิง…”

เขายกถ้วยชาขึ้นมาเป่า “ทางใต้ของแคว้นฮวงกำลังก้าวเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว ข้าจะช่วยท่าป๋าเฟิงอีกแรง ! ”

“นอกจากนี้ ชาวยุทธที่มาจากราชวงศ์หยูซึ่งกำลังซ่อนตัวจากการควบคุมของวังหลวง พวกนั้นเกลียดฟู่เสี่ยวกวนเข้ากระดูกดำและข้าได้รวบรวมเข้าเป็นองครักษ์ส่วนพระองค์แล้ว มีจำนวนทั้งสิ้น 6,000 คนโดยมีเทพหงจงแห่งยุทภพทางเหนือเป็นผู้ควบคุม

ชาวฮวงกำลังบุกลงทางใต้และมีความเป็นไปได้ที่ฟู่เสี่ยวกวนจะมาเยือนสนามรบด้วยตนเอง ข้าได้ส่งหน่วยสอดแนมไปที่ว่อเฟิงเต้าและด่านภูเขาเยี่ยนแล้ว… คาดว่าเขาจะปรากฏตัวที่ด่านภูเขาเยี่ยน ! ”

สีหน้าของเยียนเหลียงเจ๋อแข็งกระด้าง สายตาเย็นเยียบ ขบกรามแน่นแล้วเอ่ยว่า “ขอเพียงเขากล้าปรากฏตัวที่ด่านภูเขาเยี่ยน องครักษ์ส่วนพระองค์ของข้า ย่อมทำให้เขาไร้หนทางกลับออกไปได้อย่างแน่นอน ! ”

เปียนมู่หยูเมื่อได้ยินดังนั้นก็พลันมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที !

สวรรค์โปรดอวยพรให้พวกเราด้วยเถิด ช่วยทำให้ฟู่เสี่ยวกวนไปที่ด่านภูเขาเยี่ยนด้วยเถิด !

หากเจ้าตกตายไปเสีย ใต้หล้านี้คงจะสวยงามมากยิ่งขึ้น ข้า…จะได้นอนหลับสนิทเสียที !

ทันใดนั้นเองขันทีน้อยผู้หนึ่งก็กระวนกระวายวิ่งเข้ามา

“ฝ่าบาท… ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ…”

เยียนเหลียงเจ๋อเมื่อได้ยินดังนั้นก็ยกยิ้มกว้างราวกับดอกไม้ผลิบาน “ธนาคารปาต๋ามีข่าวดีแล้วเยี่ยงนั้นหรือ! ข้า… ข้ามีเงินแล้ว ! ”

ขันทีน้อยผู้นั้นปรี่เข้ามาในห้องทรงพระอักษร คุกเข่าลงเบื้องหน้าของเยียนเหลียงเจ๋อดังตึง ใบหน้าแดงก่ำอีกทั้งยังมีเม็ดเหงื่อส่องประกายแวววับบนหน้าผาก

“ตื่นตระหนกอันใดกัน ? ปกติข้าสั่งสอนพวกเจ้าว่าเยี่ยงไร ? เวลาพบเจอปัญหาอันใดต้องเยือกเย็นเข้าไว้ แม้ว่าจะเป็นเรื่องน่ายินดีก็ต้องสงบนิ่งเอาไว้… เจ้าเอ่ยมาเถิด”

ขันทีน้อยเงยหน้าขึ้นมา จากนั้นก็กลืนน้ำลายหนึ่งอึก สองมือถือกระดาษหนึ่งแผ่นและมันกำลังสั่นระริก “ทูลฝ่าบาท… รายงานด่วนจากชายแดนพ่ะย่ะค่ะ ! ”

เยียนเหลียงเจ๋อขมวดคิ้ว รายงานด่วนจากชายแดนเยี่ยงนั้นหรือ ?

หรือเพราะมิได้เบี้ยหวัดและเสบียงมานานกว่าสามเดือน กองทัพชายแดนจึงจะก่อกบฏขึ้นมาเยี่ยงนั้นหรือ ?

เขารับกระดาษแผ่นนั้นมาแล้วกวาดสายตาอ่านอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นสีหน้าก็ซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด

เขาถลึงกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ “อันใดกัน… ? ”

“นี่ นี่ คือเรื่องจริงเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ขันทีน้อยทรุดหมอบลงไปกับพื้น “ทูลฝ่าบาท นี่คือจดหมายนกพิราบระยะทางไกล 2,000 ลี้จากซานยิงจี๋พ่ะย่ะค่ะ ! ”

เปียนมู่หยูขมวดคิ้วมุ่น หัวใจพลันสั่นสะท้าน ซานยิงจี๋…ทหารของราชวงศ์อู๋บุกเข้ามาเยี่ยงนั้นหรือ ?

ฟู่เสี่ยวกวนยังอยู่ที่ราชวงศ์หยูมิใช่หรือ ชาวอู๋จะเคลื่อนทัพมาทำสงครามกับแคว้นอี๋ได้เยี่ยงไรกัน ?

ดวงตาของเยียนเหลียงเจ๋อเบิกกว้าง ขบเม้มริมฝีปากแน่นและเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องทรงพระอักษรราวกับมดเดินบนกระทะร้อน ‘เช้าตรู่วันที่สิบหกเดือนหนึ่ง กองทัพใหญ่ของราชวงศ์อู๋ได้ข้ามเขาฉีหวินและบุกโจมตีซานยิงจี๋