นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 768

ตอนที่ 768 เยี่ยนเป่ยซีขอเกษียณ

“ฟู่เสี่ยวกวน ข้าจะหักกระดูกเจ้าแล้วบดเป็นผุยผง ! ”

ณ ห้องทรงพระอักษรของแคว้นอี๋ เยียนเหลียงเจ๋อกำลังตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวดรวดร้าว

เขาประทับอยู่บนแท่นประทับ หน้าอกสั่นกระเพื่อมตามแรงโทสะ

ชาวฮวงและราชวงศ์หยูกำลังทำสงครามกันอยู่ แล้วเจ้าเป็นบ้าอันใดถึงมาโจมตีข้า ?

เจ้าโจมตีข้ายังมิพอ ยังมาขุดหลุมพรางใหญ่โตเพื่อหลอกล่อให้ข้ากระโดดลงไปอีกด้วย…

จริงสิ ! ข้ายังมีทุนอยู่ เงินจำนวน 50 ล้านตำลึงเพียงพอที่จะสนับสนุนกองทัพให้ทำสงครามได้อีกสักครา

“ผู้ใดอยู่ข้างนอกรีบเข้ามา รีบเข้ามาประเดี๋ยวนี้… ! ”

“จงส่งองครักษ์หลวงไปปราบจลาจล หากมีชาวบ้านต่อต้านก็…สามารถจัดการได้ทันที ! ”

“ส่วนเจ้าไปเรียกเสนาบดีกรมกลาโหมและเสนาบดีกรมคลังมาพบข้าประเดี๋ยวนี้… ! ”

“อู๋เวิ่นห่ายอยู่ที่ใด ? จงเรียกมันกลับมาโดยเร็วที่สุด ! ”

“……”

พระราชวังแห่งแคว้นอี๋ได้บังเกิดความโกลาหลขึ้นมาในทันใด ขุนนางผู้มีบทบาทสำคัญทั้งหลายได้พากันมายังห้องทรงพระอักษรอย่างเร่งรีบ และได้ทราบว่าทหารชาวอู๋บุกเข้ามาในผืนปฐพีของตนแล้ว

แน่นอนว่าจะต้องทำสงคราม

แต่จากความสามารถของแคว้นอี๋ ณ ปัจจุบัน จะไปต่อสู้กับราชวงศ์อู๋ได้เยี่ยงไร ?

โชคดีที่ราชวงศ์อู๋ส่งทหารมาเพียง 60,000 นายเท่านั้น หากเป็น 600,000 นายแล้วล่ะก็…สู้ยอมแพ้ตั้งแต่ยังมิได้รบเสียยังจะดีกว่า

อู๋เวิ่นห่ายวิ่งเข้ามาด้วยอารามตื่นตระหนก เขามิทันแม้แต่จะสวมหมวกประจำตำแหน่งเสียด้วยซ้ำ

เมื่อมาถึงก็คุกเข่าลงกับพื้นดังตุ๊บต่อหน้าเยียนเหลียงเจ๋อ จากนั้นก็ร้องไห้น้ำตานองหน้าพลางกราบทูลว่า “ทูลฝ่าบาท…กระหม่อม กระหม่อมสมควรตายพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“เจ้ารีบลุกขึ้นประเดี๋ยวนี้ เพราะบัดนี้เจ้ายังตายมิได้ ! ”

เยียนเหลียงเจ๋อตะโกนออกมาเสียงดัง จากนั้นก็ตรัสถามว่า “เงินทุนของข้าได้คืนมาแล้วหรือยัง ? ข้าต้องการใช้เงินตอนนี้ เร็วเข้า…”

“ข้าขอสั่งว่า… จงรีบรวบรวมทหารกองทัพชายแดนตะวันออกให้ย้ายไปยังด่านต้ายู่ กรมคลังจงไปจัดเตรียมเสบียงและสิ่งของจำเป็นสำหรับทหารจำนวน 200,000 นายให้แล้วเสร็จภายใน 3 วัน จากนั้นก็จัดซื้อเสบียงจากหกรัฐทางตะวันตกเฉียงใต้เพื่อส่งไปยังด่านต้ายู่”

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ! ด่านต้ายู่มีทหารคุ้มกันอยู่ 100,000 นายแล้ว ขาดเพียงแค่ชุดเกราะและอาวุธ ซึ่งขาดอยู่เกินครึ่ง กระหม่อมเคยทูลฝ่าบาทแล้วว่าพวกเราต้องจัดซื้อชุดเกราะกับอาวุธก่อนพ่ะย่ะค่ะ ! ”

เยียนเหลียงเจ๋อตกตะลึงงัน เมื่อปีที่แล้วทหารจำนวน 300,000 นายของเฟิงเสียนชูได้รบกับทหารชาวฮวง จึงได้โยกย้ายชุดเกราะและอาวุธจากด่านต้ายู่ไปจำนวน 50,000 ชุด ผู้ใดจะไปรู้กันเล่าว่าราชวงศ์อู๋จะเข้ามาโจมตีเช่นนี้ !

“อืม… เช่นนั้นก็ไปจัดซื้อชุดเกราะและอาวุธมา 100,000 ชุด จงรีบไปจัดการ ! ”

เสนาบดีกรมคลังแสดงสีหน้าทุกข์ใจ เขายกมือขึ้นคารวะอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แล้วทูลว่า “ทูลฝ่าบาท กรมคลัง…มิมีเงินเหลือแล้ว มิมีแม้แต่ตำลึงเดียวพ่ะย่ะค่ะ”

เยียนเหลียงเจ๋อหันไปจ้องมองอู๋เวิ่นห่าย “ไอ้เจ้างั่ง ยังมิรีบเอาเงินทุนของข้ากลับเข้าท้องพระคลังอีกหรือ ? ”

อู๋เวิ่นห่ายรู้สึกหดหู่ใจมากยิ่งนัก เขารีบเอาศีรษะโขกพื้นดัง โป๊ก โป๊ก โป๊ก อยู่หลายคราจนสมองเบลอ “ทูลฝ่าบาท…เงิน เงินนั้นมิมีแล้วพ่ะย่ะค่ะ… ! ”

เยียนเหลียงเจ๋อสะดุ้งโหยงในทันใด “เจ้าว่าเยี่ยงไรนะ… ? ! ”

“เงินของข้าอยู่ที่ใด ? ต่อให้หุ้นราคาตกฮวบ แต่ก็ยังมีเงินทุนอยู่มิใช่หรือ ? ”

อู๋เวิ่นห่ายร้องไห้ออกมาเสียงดัง “กระหม่อม กระหม่อมต้องการให้หุ้นเหล่านั้นเพิ่มราคาสูงขึ้นจึงใช้เงินทุน…ซื้อหุ้นไปหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ ! ”

บัดนี้เยียนเหลียงเจ๋อรู้สึกว่าโลกทั้งใบกำลังหมุนเคว้ง เขายื่นมือออกไปชี้หน้าอู๋เวิ่นห่าย นิ้วมือยังคงสั่นระริก “เจ้า เจ้า เจ้า… ! ”