นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 771

ตอนที่ 771 บุกด่าน ( จบ )

“ศัตรูโจมตี… ! ”

ทหารเล็งเป้าหลายนายล้วนมองเห็นกลุ่มคลื่นสีดำกำลังเคลื่อนเข้ามาในระยะไกล

ทันใดนั้นเสียงเป่าสัญญาณก็ดังกังวานขึ้นมาบนกำแพงด่าน หานเฟิ่งจึงยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมาดูบ้าง พลันปรากฏรอยยิ้มผุดขึ้นมาที่มุมปาก อืม…ชาวฮวง ดูเหมือนว่าจะมากันแล้ว

“กระจายคำสั่งของข้าออกไปให้ทุกหน่วยเข้าประจำที่และเตรียมพร้อมออกรบ ! ”

“รีบไปรายงานแม่ทัพใหญ่เผิงว่าข้าศึกบุกแล้ว แต่ยังมิทราบจำนวนที่แน่ชัด ! ”

หานเฟิ่งยืนอยู่บนหอคอยด่าน แต่ทว่าเขามิไม่ได้รีรอให้ข้าศึกได้จู่โจมก่อน

เขาขมวดคิ้วก่อนจะยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมาส่องอีกครา… ท่ามกลางความมืดมัวเหมือนว่าศัตรูกำลังตั้งค่าย

คาดมิถึงว่าชาวฮวงเหล่านี้จะเจ้าเล่ห์มากยิ่งนัก เนื่องจากพวกมันยืนอยู่นอกระยะหวังผลของปืนใหญ่ เยี่ยงนี้ก็ไร้หนทางจะมองเห็นตำแหน่งที่ชัดเจนของฝ่ายตรงข้ามได้ และเกรงว่าชาวฮวงกำลังรอให้หิมะหยุดตก

พวกมันยังคงมิบุกเข้ามา

จวบจนท้องนภาเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท

กล้องส่องทางไกลจึงไร้ความหมาย บัดนี้อาศัยได้เพียงคบไฟบนกำแพงของด่านและสามารถมองเห็นได้ในระยะ 90 จั้งเท่านั้น

หานเฟิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปยังจุดบัญชาการบนหอคอยของด่าน “จงไปเรียกเชียนฟูจ่างทั้งสิบมาพบข้า ! ”

……

……

แม่ทัพใหญ่ท่าป๋าเจียนจากแคว้นฮวงยืนอยู่ด้านนอกค่าย และกำลังใช้กล้องส่องทางไกลส่องไปยังด่านภูเขาเยี่ยนที่อยู่ท่ามกลางความมืดมิด

ผู้ที่ยืนอยู่ด้านข้างคือสี่ผู้บัญชาการของกองทัพดาบสวรรค์ ขณะนั้นเองแม่ทัพของกองทัพที่หนึ่งท่าป๋าหลานก็ได้วางกล้องส่องทางไกลลงและเอ่ยเสียงเบาว่า “ท่านแม่ทัพใหญ่ บัดนี้ศัตรูอยู่ในที่แจ้ง ส่วนพวกเราอยู่ในที่มืด สั่งให้เคลื่อนปืนใหญ่หงอีออกมาเลยดีหรือไม่ ? ”

“…เยี่ยงนั้นก็ดันออกมาเถิด ! ”

“ทุกกองจงฟังคำสั่ง ก่อนรุ่งสางข้าต้องการยืน…” ท่าป๋าเจียนยกแส้ขึ้นมาชี้ไปทางด่านภูเขาเยี่ยน “ข้าต้องการยืนอยู่ที่ด้านหลังกำแพงของด่านภูเขาเยี่ยน ! ”

ท่าป๋าหลานและแม่ทัพนายอื่นควบอาชากลับมายังค่ายพร้อมถ่ายทอดคำสั่งออกไป ปืนใหญ่หงอี 80 กระบอกจึงถูกดันออกมาจากค่ายทหารภายใต้การคุ้มครองของทหารอีกหลายร้อยนาย

กองทัพดาบสวรรค์ 400,000 นายอยู่บนหลังม้าศึก ท่ามกลางความมืดมิดยามราตรีด้วยใบหน้าเคร่งขรึม !

“พวกเจ้าจงจำเอาไว้ว่า ให้นำปืนใหญ่หงอีไปวางห่างจากกำแพงเมือง 150 จั้ง แล้วรอคำสั่งยิงจากข้า ! ”

ท่ามกลางหิมะโปรยปรายปืนใหญ่หงอี 80 กระบอกสีดำมะเมื่อมกำลังเคลื่อนเข้าใกล้ด่านภูเขาเยี่ยนอย่างช้า ๆ โดยการผลักดันจากเหล่าทหาร

ภายในกองบัญชาการของด่านภูเขาเยี่ยน หานเฟิ่งกำลังเอ่ยอย่างเคร่งเครียดว่า “หั่วฟูส่งกองพันสอดแนมของเจ้าออกไป ต้องตรวจสอบสภาพความเป็นจริงของข้าศึก จ้าวต้าหยวนคอยปกป้องหอธนูเอาไว้ให้ดี ถึงแม้ศัตรูจะมิมีปืนใหญ่ ทว่าชาวฮวงก็เก่งกาจในด้านของการรบยิ่ง ข้ากังวลว่าพวกมันจะลอบจู่โจม จงบอกเหล่าพี่น้องว่าจุดไฟให้สว่างเข้าไว้ ! ”

“ต้วนสง กองของเจ้ารับผิดชอบการลาดตระเวนกำแพงเมืองและปกป้องมือยิงเอาไว้ให้ดี ซุนตง เรื่องการยิงปืนใหญ่ขอมอบให้เจ้าบัญชาการทั้งสิ้น พวกเรามีลูกปืนเพียงพอแต่อย่าทำให้สูญเสียโดยเปล่าประโยชน์ล่ะ…”

หลังจากที่หานเฟิ่งเตรียมการป้องกันเอาไว้พร้อมแล้ว เชียนฟูจ่างทุกนายก็ได้ถ่ายทอดคำสั่งออกไป เขายืนขมวดคิ้วแน่นอยู่เบื้องหน้าหอสังเกตการณ์อีกครา ยกกล้องส่องทางไกลขึ้น มองไปในความมืดมิด

น่าเสียดายที่ของสิ่งนี้มองมิเห็นสิ่งใดเลยในยามราตรี

ทว่าก็มิใช่เรื่องใหญ่อันใดเพราะข้าศึกมีเพียงกำลังโจมตี ส่วนด่านภูเขาเยี่ยนตอนนี้มีเสบียงมากพอ อีกทั้งด้านล่างด่านยังมีทหารม้า 30,000 นายของเสี้ยวเว่ยอู๋ฉางตั้งมั่นอยู่

ปืนใหญ่หงอีนี้สามารถปรับปากกระบอกปืนได้ หากข้าศึกเข้ามาใกล้ก็จะสามารถยิงให้โดนได้ ดังนั้นไม่ว่าจะคิดเยี่ยงไร ข้าศึกก็มิสามารถบุกรุกด่านภูเขาเยี่ยนได้สำเร็จอย่างแน่นอน !

เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับไปยังกองบัญชาการ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงห่าของกระสุนปืนใหญ่ดังลั่น หลังจากนั้นก็รู้สึกว่าใต้ฝ่าเท้ากำลังสั่นสะเทือน…

เขาขมวดคิ้วมุ่น พลางคิดไปว่ามันคือสิ่งวิเศษอันใดกัน ?

เหตุใดกระสุนปืนใหญ่จึงตกที่กำแพงด่านของพวกเราได้ ?

ในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ที่ตกอยู่ในภวังค์ความคิด เสียงระเบิดยังคงดังติดต่อกันมิมีหยุด