นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 772

ตอนที่ 772 จู่โจม ( 1 )

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่สิบเอ็ด เดือนหนึ่ง วันที่ยี่สิบแปด

ทหารดาบเทวะกองพลน้อยที่หนึ่งซึ่งอยู่ภายใต้บังคับบัญชาของกวนเสี่ยวซีก็ได้เดินทางมาถึงผิงหลิงแล้ว

หลังจากจัดระเบียบอยู่หนึ่งวัน ในราตรีวันที่ยี่สิบเก้าเดือนหนึ่งกวนเสี่ยวซีก็ได้นำกองพลน้อยที่หนึ่งจำนวน 5,000 นายเดินทางออกจากเมืองเป่ยเฟิงเข้าสู่อาณาเขตธงดำของชาวฮวง

ในวันที่หนึ่งเดือนสอง ทหารดาบเทวะกองพลน้อยที่สองซึ่งอยู่ภายใต้บังคับบัญชาของเว่ยอู๋ปิ้งและกองพลน้อยที่สามของเฮ้อซานเตาก็ได้ทยอยเดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางของตน

เช้าวันต่อมา เว่ยอู๋ปิ้งได้พากองพลน้อยออกเดินทางเพื่อเข้ายึดอาณาเขตธงเหลือง ส่วนเฮ้อซานเตาได้พากองพลน้อยมุ่งหน้าไปยึดอาณาเขตธงเขียวซึ่งอยู่ห่างออกไปอีก

จนกระทั่งวันที่สามเดือนสอง ทหารดาบเทวะกองพลน้อยที่หนึ่งได้บุกเข้าสู่แคว้นฮวงอย่างเป็นทางการ ในขณะนั้นทหารและม้าศึกของชาวฮวงล้วนบังเกิดความอลหม่าน

ณ ฮวงถิงแห่งพระราชวังป๋ายจินฮ่าน

ท่าป๋าเฟิงได้รับจดหมายขอความช่วยเหลือจากสถานที่ต่าง ๆ สีหน้าของเขามืดมนเสียยิ่งกว่าท้องนภายามราตรีเสียอีก

เจ้าแมลงน่ารำคาญสมควรตาย !

มันใช้กลวิธีนี้อีกแล้ว !

เข้ามาเพื่อยิงแล้วก็จากไป เข้ามาแย่งชิงม้าศึกกับเสบียงจากนั้นก็หายไปท่ามกลางหิมะที่เทกระหน่ำลงมา

“ตรวจสอบดีแล้วหรือไม่ ? ทหารดาบเทวะที่บุกเข้ามาในแคว้นฮวงมีจำนวนเท่าใดกันแน่ ? เหตุใดอาณาเขตธงทั้งหกจึงมีทหารดาบเทวะอยู่ทุกหนทุกแห่งเล่า ? แล้วท่าป๋าเจียนเกิดอันใดขึ้นกันแน่ ? เวลาผ่านมาตั้งหลายวันแล้วยังมิสามารถตีด่านภูเขาเยี่ยนแตกได้อีกหรือ ? ”

คำถามเหล่านี้ท่าป๋าเฟิงตะโกนกร้าวออกมาเสียงดังลั่น ซึ่งเปล่งมาจากจิตวิญญาณของตน

ทว่าบรรดาขุนนางนับร้อยยังคงยืนสงบนิ่ง เพราะมิมีผู้ใดตอบคำถามเหล่านี้ได้เลย

พวกเขาได้ส่งหน่วยสอดแนมออกไป อีกทั้งทหารคุ้มกันของแต่ละอาณาเขตธงก็ได้พยายามค้นหาทหารดาบเทวะท่ามกลางหิมะไปทุกหนแห่ง

แต่ก็มิเห็นแม้แต่หางของพวกมัน !

ณ อาณาเขตธงเขียวมีทหารคุ้มกันราว 20,000 นายที่โดนทหารดาบเทวะลอบกัด !

ได้ยินมาว่าหัวหน้ากองทหารนั้นมีนามว่าเฮ้อซานเตา เจ้าหมอนี่นำพรรคพวกเข้ายึดอาณาเขตธงเขียวยังมิพอ พวกมันยังนั่งกินแพะย่างทั้งตัวอย่างเอร็ดอร่อยอีกด้วย !

ช่างไร้สาระสิ้นดี !

นี่มันหยามกันเกินไปแล้ว !

เยี่ยงไรเสีย ท่าป๋าชัวหัวหน้าอาณาเขตธงเขียวก็มิกล้าส่งทหารคุ้มกันออกไป พวกเขาเอาแต่นั่งหดหัวหลบซ่อนอยู่ในเมืองชั้นในเนื่องจากกลัวว่าจะถูกทหารของเฮ้อซานเตาบุกเข้ามาสังหาร

“ทูลฝ่าบาท กระหม่อมเห็นว่าพวกเราควรส่งทหารดาบสวรรค์ออกไปสักครึ่งหนึ่งเพื่อจัดการกับทหารดาบเทวะ หากปล่อยให้พวกมันกระทำการอุกอาจเช่นนี้ต่อไป…เกรงว่าจะเกิดปัญหาเรื่องของเสบียงอาหารขึ้นมาอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ！”

“พวกมันเผาคลังเสบียงไปมากมาย หากตีด่านภูเขาเยี่ยนมิแตกก็เกรงว่าแคว้นฮวงจะต้องพบกับความหายนะอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ ! ”

ท่าป๋าเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึกและมิสามารถเรียกกองทัพดาบสวรรค์กลับมาได้ ขอเพียงสามารถตีด่านเยี่ยนซานให้แตก แคว้นฮวงก็จะสามารถเดินหน้าไปทางใต้ได้สำเร็จ

ดังนั้นปัญหาเรื่องของเสบียงจะหมดสิ้นไป ส่วนเรื่องทหารดาบเทวะที่อยู่ในแคว้นฮวง… ก็ให้เข้าโจมตีกองป้องกันเมืองแปดทิศไปเถิด !

ในฮวงถิงมีทหารอยู่ถึง 200,000 นายและพวกเขาเหล่านี้คือองครักษ์หลวงของข้า ถือเป็นกำแพงอันหนาแน่น ทหารดาบเทวะจะเข้ามาง่าย ๆ ได้เยี่ยงไรกัน

เช่นนี้ ข้าคงต้องติดต่อไปยังกองทัพชายแดนเหนือของราชวงศ์หยูสักหน่อยแล้ว

ท่าป๋าเฟิงยุติการประชุมลง หลังจากนั้นก็เขียนจดหมายขึ้นมาหนึ่งฉบับแล้วส่งไปกับนกพิราบส่งสาร

……

……

ท่ามกลางหิมะโปรยปราย ทุ่งเลี้ยงสัตว์ ณ อาณาเขตธงเขียว ได้เผชิญกับหายนะอีกครา

เฮ้อซานเตาพาทหารจำนวน 5,000 นายเข้าไปจัดการกับทุ่งเลี้ยงสัตว์นี้ จากนั้นเขาก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

มีวัวและแกะมากมาย แน่นอนว่าเขาได้จับแกะตัวอ้วนมา 1 ตัว !

“ไปบอกพี่น้องของพวกเราให้ฆ่าวัวและแกะเหล่านี้เสีย ส่วนในคืนนี้พวกเราจะตั้งค่ายกันที่นี่เพื่อกินให้อิ่มแล้วค่อยเดินทางจากไป ! ”