นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 786

ตอนที่ 786 ใบไม้ผลิเดือนสาม

เซียวเหอหยวนแห่งแคว้นฮวงยังคงมีหิมะตกโปรยปราย ทว่าที่เมืองจินหลิงแห่งราชวงศ์หยูฤดูใบไม้ผลิได้มาเยือนแล้ว

เพียงแค่ฤดูใบไม้ผลิในปีนี้ ดูเหมือนจะมิค่อยเบิกบานโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพระราชวัง

ฮ่องเต้หอบพระวรกายอันเหนื่อยล้าเสด็จมาถึงวังเตี๋ยอี๋ ด้านฮองเฮาซั่งได้จัดเตรียมเครื่องเสวยไว้บนโต๊ะหลายอย่าง และยังมีซุปโสมหนึ่งถ้วยดังเดิม

สองสามีภรรยานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร แต่ดูเหมือนว่าฮ่องเต้จะมิค่อยอยากอาหารสักเท่าใดนัก

ราชวงศ์อู๋ได้โยกย้ายทหารเป็นการใหญ่ บัดนี้จึงมีทหารจำนวน 300,000 นายเคลื่อนพลออกมาจากภูเขาฉีซานและมาถึงเมืองเปียนเฉิงแล้ว

รายงานด่วนจากหยูชุนชิวส่งมาถึงวังหลวงเมื่อวานนี้ เนื้อหาในรายงานนั้นมิใช่การร้องขอให้มีพระบัญชาเคลื่อนทัพ ทว่าเป็นเพียงคำถามแค่คำถามเดียวว่า ‘เพราะเหตุใด ? ! ’

เพราะเหตุใด ?

นี่คือหน้าที่ของทหารกองทัพชายแดนใต้ และนี่คือสิ่งที่แม่ทัพใหญ่สมควรถามเยี่ยงนั้นหรือ ?

รายงานฉบับนั้นถูกฮ่องเต้เก็บเอาไว้ แน่นอนว่าพระองค์มิอาจตอบคำถามของหยูชุนชิวได้ว่าเป็นเพราะเหตุใด

ฟู่เสี่ยวกวนทำผิดเยี่ยงนั้นหรือ ?

ฟู่เสี่ยวกวนเป็นกบฏเยี่ยงนั้นหรือ ?

ฟู่เสี่ยวกวนทำเรื่องอันใดที่ก่อให้เกิดความเสียหายต่อราชวงศ์หยูเยี่ยงนั้นหรือ ?

หามีไม่ !

ชื่อเสียงของเขาในราชวงศ์หยูมิมีผู้ใดเทียบเคียงได้ หากชาวบ้านรู้ว่าข้าวางแผนลอบสังหารฟู่เสี่ยวกวน ก็มิต้องรอให้ราชวงศ์อู๋เข้ามายุ่งเกี่ยวหรอก เพราะเกรงว่าราษฎรทั้งหลายก็มิเห็นด้วยเช่นกัน

ดังนั้นฟู่เสี่ยวกวนจำเป็นต้องตายในสนามรบของแคว้นฮวง มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นจึงจะสามารถปัดความผิดนี้ไปให้พ้นตัวได้

ทว่าจวบจนบัดนี้ก็ยังมิมีรายงานว่าฟู่เสี่ยวกวนสิ้นชีพ ส่วนเจ้าอ้วนฟู่ต้ากวนกลับบ้าคลั่งขึ้นมา !

ฉินฮุ่ยจือเอ่ยว่าอู๋ต้าหลางเพียงวางมาดเท่านั้น เดิมทีพระองค์ก็คิดว่าเป็นเช่นนั้น ทว่าบัดนี้หาได้เป็นเยี่ยงนั้นไม่ !

สงครามนี้…เกรงว่าจะหลีกเลี่ยงมิได้เสียแล้ว

กองทัพชายแดนใต้จำนวน 300,000 นาย จะสามารถต่อต้านการโจมตีของทหารราชวงศ์อู๋จำนวนมากถึง 500,000 นายได้หรือไม่นะ ?

ฮองเฮาซั่งทอดพระเนตรไปที่พระพักตร์ของพระสวามี นางตักซุปให้พระองค์หนึ่งถ้วยก่อนจะทูลว่า “ในวันรุ่งขึ้นหม่อมฉันจะเดินทางไปเมืองเปียนเฉิงเพคะ”

ฮ่องเต้ชะงักงัน “จะเดินทางไปทำอันใดกัน ? ”

“ฟู่ต้ากวนฮึกเหิมถึงเพียงนี้ ย่อมมิใช่แค่ต้องการวางท่าเป็นแน่เพคะ ! ฝ่าบาททรงจำเมื่อคราฤดูใบไม้ผลิ ปีไท่เหอที่สี่สิบเอ็ดได้หรือไม่เพคะ ณ ภูเขาเถิงซีที่เต็มไปด้วยหมู่มวลผกานานาพันธุ์ มีพระองค์ หม่อมฉัน อู๋ต้าหลาง อู๋ฉางเฟิง สวี่หยุนชิง ฝานจื่อกุย หนิงเซียวเซียวและ…”

ฮองเฮาซั่งเงยพระพักตร์มองฮ่องเต้ “และฝานฉงจวี่ น้องชายของฝานจื่อกุย”

“ในยามนั้นฝานฉงจวี่หลงไหลในความงามของสวี่หยุนชิง เขาจึงเอ่ยเกี้ยวพาราสีสวี่หยุนชิงสองสามประโยคซึ่งทำให้นางมิพอใจเป็นอย่างยิ่ง อู๋ต้าหลางเห็นดังนั้นจึงชักกระบี่ออกมาสังหารฝานฉงจวี่ในทันใด ! ”

“แคว้นฝานร้องเรียนไปยังราชวงศ์อู๋เพื่อขอคำอธิบาย… ดังนั้นอู๋ต้าหลางจึงพาศิษย์สำนักเต๋าทั้งเจ็ดเดินทางไปยังแคว้นฝาน หากมิใช่เพราะปรมาจารย์ลัทธิเต๋าออกหน้าด้วยตนเอง ก็เกรงว่าอู๋ต้าหลางจะปลงพระชนม์จักรพรรดิแห่งแคว้นฝานไปแล้ว ! ”

“ศิษย์สำนักเต๋าทั้งเจ็ดเดินทางกลับมาก่อน โดยเหลือไว้เพียงอู๋ต้าหลางและซูฉางเซิงเพียง 2 คน ทว่าพระราชวังของแคว้นฝานก็ยังถูกอาบไปด้วยโลหิต ! ”

“พระองค์น่าจะรู้ดีว่าอู๋ต้าหลางรักสวี่หยุนชิงมากเพียงใด เพียงแต่อู๋ฉางเฟิงได้นำหน้าไปก่อนแล้วก็เท่านั้น ส่วนเขาในฐานะพี่ชาย…จึงทำได้เพียงเสียสละ ทว่าเขาก็ได้อยู่เคียงข้างสวี่หยุนชิงและเลี้ยงดูฟู่เสี่ยวกวนมานานถึง 16 ปีเต็ม ! ”

“เขารักฟู่เสี่ยวกวนประหนึ่งลูกในไส้ ย่อมมิแปลกที่ฟู่เสี่ยวกวนจะเปรียบดั่งดวงใจของเขา บัดนี้ฝ่าบาทจะทรงทำลายดวงใจนั้นทิ้ง แน่นอนว่าเขาต้องบ้าคลั่งและพยายามสุดชีวิตเพื่อปกปักรักษาดวงใจของเขา หากเขาประสงค์ที่จะโจมตีเมืองจินหลิง หม่อมฉันก็มิรู้สึกแปลกพระทัยเลยเพคะ”

ฮ่องเต้สูดลมหายใจเข้าลึก “การที่เจ้าเดินทางไป…จะยุติเรื่องนี้ได้เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ฝ่าบาท สิ่งสำคัญคือฟู่เสี่ยวกวนจะต้องมีชีวิตอยู่และการที่หม่อมฉันเดินทางไป บางทีเขาอาจจะเห็นแก่หน้าหม่อมฉันที่มีความสัมพันธ์อันดีต่อสวี่หยุนชิงก็เป็นได้ ! ”

เมื่อเอ่ยจบฮองเฮาซั่งก็ได้จัดแต่งเกศาของนาง และได้ทอดพระเนตรไปยังฮ่องเต้ “หม่อมฉันหวังว่าเรื่องจะจบลงเพียงเท่านี้นะเพคะ ! ”