นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 796

ตอนที่ 796 อาทิตย์อัสดงราวกับสีของโลหิต

อาทิตย์อัสดงทอแสงไปทั่วท้องนภา ราวกับสีของโลหิต

ณ กำแพงเมืองชางยิง

ฟู่เสี่ยวกวนและเผิงเฉิงอู่ยืนอยู่บนหอคอย พวกเขาทั้งสองคนจ้องมองไปที่สุริยาที่กำลังจะลาลับขอบฟ้าในระยะไกล

“จะไปจริงหรือ ? ”

“หากมิไป ข้าก็จะมิสบายใจ…และจะมิสบายใจไปชั่วชีวิต ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนเงียบไปชั่วครู่ “นั่นคือกองทัพดาบสวรรค์จำนวน 200,000 นาย ท่านคิดว่ากองทัพชายแดนเหนือกว่า 200,000 นายจะสามารถเอาชนะพวกมันได้เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

เผิงเฉิงอู่หัวเราะออกมาเบา ๆ “เกรงว่าท่านจะประเมินกองทัพชายแดนเหนือต่ำจนเกินไป…”

ทันใดนั้นเผิงเฉิงอู่ก็สูดหายใจเข้าลึก รอยยิ้มบนใบหน้ามลายหายไปจนสิ้น เหลือไว้เพียงใบหน้าเศร้าหมอง “เหล่าทหารใต้บัญชามีความคิดที่ยิ่งใหญ่มากกว่าข้าเสียอีก พวกเขาเห็นว่าในเมื่อละทิ้งด่านภูเขาเยี่ยนและเมืองซินโจวไปแล้วแต่ยังมิได้สู้รบเลย ดังนั้นพวกเขาจึงอยากสู้รบสักครา แน่นอนว่าต้องเป็นการสู้รบอย่างแท้จริง”

“ท่าป๋าเฟิงตกไปอยู่ในเงื้อมมือของกองพลอิสระดาบเทวะแล้ว พวกเขาได้ยึดครองพระราชวังป๋ายจินฮ่านโดยมีจักรพรรดิแคว้นฮวงอยู่ใต้อาณัติ ดังนั้นกองทัพดาบสวรรค์ทำได้เพียงยอมจำนน มันคุ้มค่าแล้วหรือที่ท่านจะเอาชีวิตทหารไปเสี่ยง ? ”

“ชาวฮวงมีความทะเยอทะยานและดุร้ายมาโดยตลอด พวกมันยังหลงเหลืออยู่อาจจะก่อความวุ่นวายขึ้นมาอีก ข้าคิดว่าควรสังหารพวกมันเสียให้สิ้น ! ”

เผิงเฉิงอู่หยุดไปชั่วครู่ “ท่านคิดเสียว่าให้ข้าออกรบสักครา เพื่อเป็นการแก้แค้นให้กับพี่น้องทหารและราษฎรที่ตกตายในด่านภูเขาเยี่ยนกับเมืองซินโจวก็แล้วกัน”

ฟู่เสี่ยวกวนถอนสายตากลับมาจ้องมองเผิงเฉิงอู่ เขารู้ว่าเผิงเฉิงอู่กำลังจะตายเพราะเขามีความผิด และด้วยศักดิ์ศรีในฐานะทหารจึงอยากออกรบเป็นคราสุดท้าย

“ก่อนจะตาย ท่านจะมิบอกข้าสักหน่อยหรือ ว่าฮ่องเต้ตรัสสิ่งใดกับท่านเอาไว้บ้าง ? ”

เผิงเฉิงอู่ยกยิ้มขึ้น “ข้ามิสามารถบอกได้จริง ๆ เพราะถึงเยี่ยงไรเขาก็เป็นฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หยู ส่วนข้าก็ยังเป็นข้าราชบริพารของเขาอยู่”

ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้า “ข้าจะมิบังคับท่าน เช่นนั้นท่านก็ไปเถิด”

“ก่อนไป ข้าอยากจะเอ่ยกับท่านอีกเรื่องหนึ่งว่า… เขาเป็นพ่อตาของท่านและสิ่งที่เขาทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อราชวงศ์หยู วันหนึ่งที่ท่านได้เป็นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู๋แล้วได้เผชิญหน้ากับเขาในสถานการณ์เยี่ยงนี้อีก ทางเลือกของท่านก็คงมิต่างจากเขาหรอก”

เมื่อเอ่ยจบเผิงเฉิงอู่ก็ได้ทำความเคารพหนึ่งครา จากนั้นก็หันหลังเดินลงหอคอยทันที เขานำกองทัพทหาร 200,000 นายเดินย่ำเท้าไปบนพื้นที่เต็มไปด้วยโลหิตแล้วมุ่งหน้าไปทางสุริยาที่กำลังตกดิน

ฟู่เสี่ยวกวนเหลือบมองไปทางอาทิตย์อัสดง ส่วนไป๋ยู่เหลียนถอนหายใจออกมาพลางเอ่ยว่า “ท่านจะช่วยเขาหรือไม่ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนส่ายศีรษะ “สั่งกองพลที่สามและสี่ของกองทัพที่สองในเมืองกูหยุนให้เคลื่อนพลไปยังฮวงถิงได้”

“ทว่าเขา… เขาและทหารชายแดนเหนือทั้งหมดอาจจะตายได้ ! ”

“ข้ารู้ แต่เขาจะนำชัยกลับมาและนี่คือความปรารถนาสุดท้ายของเขาเอง”

ไป๋ยู่เหลียนพลันเข้าใจความหมายขึ้นมาทันใด เนื่องจากเผิงเฉิงอู่ฝ่าฝืนคำสั่งของฮ่องเต้ เขามิได้ลงมือสังหารฟู่เสี่ยวกวน

อีกทั้งยังละทิ้งด่านภูเขาเยี่ยนและเมืองซินโจว ดังนั้นจึงมิสามารถเผชิญหน้ากับสหายทหารและราษฎรที่ตกตายไปได้อีก การสู้รบครานี้จึงเป็นการสู้คราสุดท้ายของเขา

ในฐานะแม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพชายแดนเหนือ อุดมการณ์ของเขาคือปรารถนาจะเป็นเหมือนอันกั๋วกงดังเช่นแต่ก่อน ขับไล่ชาวฮวงออกจากผืนปฐพีไปหลายพันลี้ เป็นความปรารถนาคราสุดท้ายของเขาที่ต้องการสู้รบกับชาวฮวงและแสดงความเป็นขุนนางใต้บัญชาแห่งราชวงศ์หยู

“จอมทัพร้อยรบตาย ผ่านศึกสิบปีกลับ1 หากได้รับข่าวคราวก็บอกให้ทหารของพวกเรานำศพของพวกเขาฝังไว้ที่ผืนปฐพีของแคว้นฮวงแห่งนี้ เพราะข้าอยากให้พวกเขาได้เห็นด้วยตาของตนเองว่าแคว้นฮวงในอนาคตจะกลายเป็นแคว้นที่งดงามเพียงใด ! ”

……

……

อาทิตย์อัสดง ณ จินหลิงก็สวยงามมิต่างกัน

ฮ่องเต้กลับมาที่วังเตี๋ยอี๋เพียงลำพัง จากนั้นก็ดำเนินมาที่สวนดอกไม้ด้านหลังวัง

ดอกสาสี่บานสะพรั่งราวกับหิมะขาวโพลน ดอกท้อเปี่ยมสีสันสดใส