นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 797

ตอนที่ 797 พระชายา

“ทูลฝ่าบาท แนวหน้ามีรายงานด่วนพ่ะย่ะค่ะ ! ”

ขันทีเหนียนวิ่งเข้ามาในป้านเยี่ยนซวนอย่างเร่งรีบ ส่งผลให้ฮ่องเต้ต้องวางถ้วยชาที่เพิ่งหยิบขึ้นมาลง

พระองค์รับรายงานด่วนมาเปิดออก จากนั้นมินานก็ขมวดพระขนงมุ่น

‘เมื่อวันที่สิบเก้า เดือนสาม กองพลอิสระดาบเทวะจำนวน 5,000 นายบุกเข้าโจมตีฮวงถิง

วันที่ยี่สิบ เดือนสาม ทหารดาบเทวะกองทัพที่หนึ่งและกองทัพที่สองได้เข้าร่วมเป็นกองทัพเดียว ณ เซียวเหอหยวน มีจำนวนทั้งสิ้น 130,000 นาย ติ้งอันป๋อส่งทหาร 40,000 นายไปฮวงถิง เหลือทหารอยู่ 90,000 นายเท่านั้นสำหรับการเผชิญหน้ากับกองทัพของชินอ๋องท่าป๋าหยูจากแคว้นฮวง อีกทั้งยังมีจำนวนมากถึง 500,000 นายที่ยกทัพมาตั้งมั่นอยู่อีกฝั่งของแม่น้ำเซียว

วันที่ยี่สิบสาม เดือนสาม สงครามเซียวเหอหยวนก็ได้เริ่มต้นขึ้น และในเวลาเพียงครึ่งวันกองทัพ 500,000 นายของแคว้นฮวงก็พ่ายแพ้จนสิ้นท่า

ย้อนกลับไปเมื่อวันที่ยี่สิบ เดือนสาม กองพลอิสระดาบเทวะบุกเข้าไปในฮวงถิงและได้ยึดครองพระราชวังป๋ายจินฮ่านพร้อมจับกุมท่าป๋าเฟิงจักรพรรดิแห่งแคว้นฮวงไว้เป็นตัวประกัน

มีกองทัพดาบสวรรค์เพียง 200,000 นายที่หลงเหลืออยู่ในแคว้นฮวง แต่พวกเขาต้องยอมถอยห่างออกจากฮวงถิงเสียก่อน

ติ้งอันป๋อปรากฏตัวในระหว่างสู้รบที่แม่น้ำเซียว เขาปลอดภัยดีมิได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด

ทหารภายใต้บัญชาของเผิงเฉิงอู่ดูเหมือนจะได้รับคำสั่งจากติ้งอันป๋อว่าให้ไปยังเมืองชางยิงก่อนที่การสู้รบ ณ เซียวเหอหยวนจะเริ่มขึ้น

สถานการณ์ในแคว้นฮวงสิ้นสุดลง และหอซี่หยู่ยังคงเฝ้าจับตามองความเคลื่อนไหวของติ้งอันป๋ออย่างใกล้ชิด’

ฮ่องเต้อ่านรายงานอย่างละเอียดราว 3 รอบ จากนั้นจึงวางรายงานไว้บนโต๊ะแล้วยกชาขึ้นเสวยต่อ

ฟู่เสี่ยวกวนเดินทางออกจากเมืองหลวงเมื่อวันที่สิบเดือนหนึ่ง เขาสามารถยึดแคว้นฮวงได้ในวันที่ยี่สิบสามเดือนสาม !

หากมิรวมการเดินทางบนถนน เขาใช้เวลาเพียงแค่ 2 เดือนเท่านั้น !

ทหารดาบเทวะ 90,000 นายเอาชนะทหาร 500,000 นายของแคว้นฮวงภายในครึ่งวัน… ฮ่องเต้แย้มพระสรวลเยาะเย้ยพระองค์เองพลางส่ายพระพักตร์ไปมา ทหารดาบเทวะได้ทำให้ใต้หล้าสั่นสะเทือนขึ้นมาอีกคราแล้ว ทว่าเกียรติยศนี้มิใช่ของราชวงศ์หยูอีกต่อไป

ฟู่เสี่ยวกวนมิตาย !

เผิงเฉิงอู่ทรยศต่อข้า

หมายความว่าฟู่เสี่ยวกวนรู้เบื้องหลังทุกอย่างของเรื่องนี้แล้ว ต่อไปกระบี่ของเขาจะชี้มาทางราชวงศ์หยูหรือไม่ ?

หากร่วมมือกับฟู่เสี่ยวกวนในสงครามนี้ตั้งแต่ต้น บัดนี้ข้าคงได้ไปที่แคว้นฮวงเพื่อประกาศว่าดินแดนรกร้างกว้างใหญ่นี้เป็นของราชวงศ์หยูแล้วใช่หรือไม่ ?

ฟู่เสี่ยวกวนบรรลุจุดประสงค์อันยิ่งใหญ่ในการเปิดพรมแดนแล้วจริง ๆ ทว่าอาณาเขตนั้น…มิมีส่วนเกี่ยวข้องกับราชวงศ์หยูอีกต่อไป

ราชวงศ์อู๋จะเข้ายึดครองแคว้นฮวง และเพื่อที่จะสามารถปกครองแคว้นฮวงได้ ราชวงศ์อู๋จึงต้องยึดครองแคว้นอี๋อย่างหลีกเลี่ยงมิได้

นี่คือวิธีการสร้างวงล้อมสามด้านที่ประกอบด้วย…

การที่ราชวงศ์หยูถูกล้อมรอบโดยราชวงศ์อู๋จนกลายเป็นเนื้อบนเขียง ตราบใดที่ฟู่เสี่ยวกวนปรารถนาก็สามารถกลืนกินมันได้อย่างง่ายดาย

แน่นอนว่าผู้ที่ทำให้เกิดสถานการณ์ปัจจุบันนี้คือ เผิงเฉิงอู่ !

ฮ่องเต้สูดหายใจเข้าลึก ดวงเนตรฉายแววเยือกเย็นขึ้นมา

หากเผิงเฉิงอู่สามารถร่วมมือกับกองทัพ 500,000 นายของแคว้นฮวงได้ ก็จะมีทหารราว 700,000 นาย แม้จะเหนื่อยแต่ก็สามารถสังหารทหารดาบเทวะจำนวน 90,000 นายได้อย่างแน่นอน ส่วนฟู่เสี่ยวกวนก็จะมิสามารถรอดชีวิตไปได้

ทั้งที่ควรโกรธ แต่ตอนนี้พระองค์มิได้โกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับรู้สึกสงบมากยิ่งนัก

“อย่าลืมเตือนข้าว่าหลังเสร็จงานราชการในวันพรุ่งนี้ ข้าต้องมีพระราชโองการถึงแม่ทัพใหญ่เผิง…” จากนั้นก็ใช้สองหัตถ์ยันโต๊ะน้ำชาเพื่อลุกขึ้นยืนแล้ววางรายงานนี้ไว้ที่เดิม “ไปเถิด… ไปดื่มสุราที่จวนเยี่ยนเป่ยซีกัน”

ภาระหน้าที่ที่เคยมอบหมายให้เผิงเฉิงอู่นั้นไร้ความหมายตั้งแต่ที่เขาเลือกอยู่ข้างฟู่เสี่ยวกวนแล้ว หมายความว่าเขากลายเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งราชวงศ์อู๋ไปแล้ว และกองทัพชายแดนเหนือ 200,000 นายย่อมกลายเป็นทหารของราชวงศ์อู๋ด้วยเช่นกัน !

ฮ่องเต้ประทับอยู่ในราชรถมังกร จากนั้นก็เลิกม่านขึ้นเพื่อทอดพระเนตรไปยังสุริยาที่กำลังตกดิน

การมอบข้อหากบฏยังพอยอมรับได้ ถือเสียว่าแทนคำอธิบายให้แก่ราษฎรและทหารในราชวงศ์หยูที่คลางแคลงใจต่อเหตุการณ์ที่ด่านภูเขาเยี่ยนและเมืองซินโจว