นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 819

ตอนที่ 819 สถานการณ์ ( จบ )

เรือนซีซาน ณ สำนักศึกษาซีซาน

ชุนซิ่วเคาะประตูเรือนของฉินปิ่งจง ทำเคารพแล้วเอ่ยว่า “เรียนท่านอาจารย์ฉิน เรือรบที่สร้างตามคำเสนอแนะของคุณชายจะมีการทดลองแล่นบนน่านน้ำในวันนี้ ท่านอยากไปดูสักหน่อยหรือไม่เจ้าคะ ? ”

ฉินปิ่งจงวางหนังสือในมือลง รอยยิ้มพลันปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าแล้วเอ่ยว่า “ได้ข่าวว่าเรือนั้นเหนือกว่าเรือธรรมดามากนัก ข้าอยากเห็นยิ่งนักว่ามันจะเหนือกว่าเพียงใด ดังนั้นต้องรบกวนแม่นางสักหน่อยแล้ว”

“เชิญท่านอาจารย์เจ้าค่ะ ! ”

ท่ามกลางเสียงท่องตำราในสำนักศึกษาซีซาน ชุนซิ่วช่วยพยุงฉินปิ่งจงขึ้นรถม้าแล้วมุ่งหน้าไปยังเขตเหยาทันที

ในยามที่รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนไปตามเส้นทาง ชุนซิ่วก็ได้มองออกไปนอกหน้าต่าง

ในทุ่งนากว้างใหญ่ของภูเขาซีซานนี้ เมล็ดพันธุ์ข้าวฟู่อู่ต้ายได้รับการเพาะเลี้ยงจากเมล็ดข้าวที่เก็บเกี่ยวเมื่อปีกลาย ซึ่งมันจะถูกส่งไปยังราชวงศ์อู๋ทั้งหมด นางมิรู้ว่าต้นกล้าเหล่านั้นจะเจริญเติบโตที่ทุ่งนาของราชวงศ์อู๋ได้หรือไม่

ทั้งยังมีมันเทศที่ถูกส่งไปราชวงศ์อู๋เมื่อปีที่แล้ว บัดนี้ก็ถึงฤดูที่จะปลูกลงในดินแล้ว พวกมันคงแตกหน่อแล้วฝังรากลึกลงสู่ธรณีของราชวงศ์อู๋เรียบร้อยแล้ว

เรือรบก่อสร้างจนเสร็จสิ้นแล้ว คุณชายต้องกลับไปยังราชวงศ์อู๋ ฮูหยินต่งเอ่ยในจดหมายว่าจะมารับคนทั้งหมดในภูเขาซีซานที่เต็มใจไปยังราชวงศ์อู๋ หากว่าทุกคนเต็มใจ ที่ซีซานแห่งนี้…คงจะเงียบเหงามากยิ่งนัก

“ท่านอาจารย์ฉิน ท่านมีความรู้กว้างไกล บ่าวขอถามสักคำว่าคุณชายนั้น…จะเป็นจักรพรรดิที่ราชวงศ์อู๋จริงหรือเจ้าคะ ? ”

ฉินปิ่งจงลูบเครายาวพลางใช้ความคิด ยกยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยว่า “คุณชายของเจ้ามีความสามารถมากยิ่งนัก เขาสู้รบจนได้รับชัยชนะเหนือแคว้นฮวง ทั้งยังสามารถรวมผืนปฐพีอันกว้างใหญ่ของแคว้นฮวงเข้ากับราชวงศ์อู๋ได้อีกด้วย เจ้าคิดว่าเขาควรเป็นจักรพรรดิหรือไม่เล่า ? ”

ชุนซิ่วเม้มปากแน่น จากนั้นก็พยักหน้าหงึกหงัก ใช่ ! คนที่มีความสามารถเยี่ยงคุณชายเหมาะสมที่จะเป็นจักรพรรดิอย่างแท้จริง เพียงแต่ว่า…นางรู้สึกใจหายขึ้นมา

ตัวนางคอยปรนนิบัติคุณชายมากว่าสิบปี บัดนี้คุณชายกำลังจะกลายเป็นจักรพรรดิที่สูงส่ง ภาพลักษณ์ที่ยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำของนางก็ค่อย ๆ เลือนลางลง…

นางมิได้ติดตามอยู่ข้างกายคุณชายเพียง 2 ปี เมื่อคืนตนยังฝันถึงลักษณะท่าทางของคุณชายอยู่เลย แล้วเหตุใดบัดนี้ลักษณะท่าทางของคุณชายในความคิดของนางถึงมิชัดเจนเอาเสียเลย ?

ในตอนนั้นเขาเคยเอ่ยว่าอยากเป็นเพียงเศรษฐีที่ดินแห่งหลินเจียง

เป็นนายน้อยเจ้าสำราญ !

มีทุ่งนาและพืชไร่ที่อุดมสมบูรณ์ มีอุตสาหกรรมมากมาย ความเป็นอยู่ก็ดีทุกอย่าง มีอาหารให้กินมีน้ำให้ดื่ม… แต่ก่อนเขาเคยเขียนจารึกเรือนซอมซ่อ ในนั้นเอ่ยว่าสรรพสิ่งอย่าดูเพียงรูปภายนอก ทว่าควรดูเนื้อหาแท้จริงที่ซ่อนอยู่ข้างใน แม้บ้านเรือนจะซอมซ่อ หากผู้ที่อยู่ในเรือนคือนักปราชญ์ก็จะมิสามารถสร้างประโยชน์อันใดได้ !

“อาจารย์เจ้าคะ ท่านคิดว่าจำเป็นต้องไล่ตามอำนาจและชื่อเสียงไปชั่วชีวิตหรือไม่ ? ”

“แม่นาง มนุษย์ที่อาศัยอยู่ในใต้หล้านี้ บางคนทำงานหนักตากแดดและฝนเพื่อที่จะมีอาหารตกถึงท้องครบสามมื้อ บางคนศึกษาเล่าเรียนอย่างสุดกำลังเพื่ออยากมีชื่อเสียง บางคนมีความเจริญและมีความเสื่อมถอยในภายหลัง บางคนปรารถนาที่จะอยู่ในวงการขุนนางขั้นหนึ่ง ทั้งหมดนี้แตกต่างกันตามแต่ละคน”

“แต่ละคนอยู่ในฐานะที่แตกต่างกันไป ความคิดก็ย่อมมิเหมือนกัน อย่างเช่นคุณชายของเจ้า… ที่แต่ก่อนเป็นเพียงบุตรชายของผู้มีชื่อเสียงในหลินเจียง”

“ในตอนนั้นเขาเอาแต่โอ้อวดและทะนงในความมั่งคั่งของตระกูล ทว่าเมื่อตอนต้นของรัชสมัยเซวียนลี่ปีที่แปด เขาก็ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง