นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 826

ตอนที่ 826 มโนภาพของชายหนุ่ม

ณ เมืองว่อเฟิง

แม้ว่าเมืองว่อเฟิงจะมีไอร้อนให้สัมผัสอยู่บ้าง แต่เมื่อนำไปเปรียบเทียบกับเมืองจินหลิงก็ถือว่าเย็นสบายกว่ามาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามสุริยาลาลับขอบฟ้า ลมจากแม่น้ำซิ่วสุ่ยจะพัดพาไอร้อนระอุจากไป ทำให้รู้สึกเย็นสบายมากยิ่งนัก

ทว่าช่วงนี้หยุนซีเหยียนรู้สึกมิค่อยสบายใจสักเท่าใดนัก

เขาติดตามติ้งอันป๋อ…อ่า จริงสิ ! ทุกวันนี้ต้องเรียกเขาว่าเซิ่งกั๋วกงแล้ว เขาตัดสินใจร่วมสอบเอินเคอเพราะชื่อเสียงของเซิ่งกั๋วกง หมายความได้ว่าเขาเดินตามรอยเท้าเซิ่งกั๋วกงมาเป็นขุนนางนั่นเอง

แต่คาดมิถึงว่าเซิ่งกั๋วกงมาอยู่ที่ว่อเฟิงเต้าได้เพียงครึ่งปีก็มีเหตุให้ต้องจากไปแล้ว การจากลาครานี้…ดูเหมือนว่าจะมิหวนคืนมาอีก

นับเป็นเวลาครึ่งปีที่อีกฝ่ายไปเปิดศึกใหญ่และคว้าชัยชนะเหนือชาวฮวง !

เซิ่งกั๋วกงได้ครอบครองอาณาเขตแคว้นฮวง เขาทำการเปลี่ยนแคว้นฮวงให้กลายเป็นเขตปกครองตนเองของราชวงศ์อู๋… เขตปกครองตนเองนี้มิได้แตกต่างจากว่อเฟิงเต้าเท่าใดนัก เพียงแต่ว่าเขตปกครองตนเองมีขนาดใหญ่กว่าและมิรู้ว่าเซิ่งกั๋วกงจะบริหารเยี่ยงไร

แต่นึกสงสัยได้มินานก็มีข่าวมาขจัดความสงสัย… ข่าวว่าเซิ่งกั๋วกงได้ใช้นโยบายชาวฮวงบริหารชาวฮวงด้วยกันเอง ข่าวนี้มิเพียงทำให้หยุนซีเหยียนตื่นตกใจเพียงคนเดียวเท่านั้น แม้แต่หนิงหยู่ชุนเต้าถายคนปัจจุบันของว่อเฟิงเต้าที่ได้ยินข่าวนี้ก็ได้เงียบขรึมไปครึ่งค่อนวัน จากนั้นก็ได้แต่เอ่ยชมว่าสุดยอดจริง ๆ มิขาดปาก !

อาจจะเพราะการจากไปของเซิ่งกั๋วกง จึงทำให้ว่อเฟิงเต้าในทุกวันนี้มิได้เปี่ยมล้นด้วยพลังชีวิตเหมือนปีกลาย

การสร้างถนนหนทางยังคงดำเนินเหมือนที่ผ่านมา

ปีที่แล้วคือปีแห่งการเริ่มก่อสร้างโรงงาน ส่วนปีนี้ได้เข้าสู่อุตสาหกรรมการผลิตอย่างเต็มรูปแบบ

สินค้าต่าง ๆ ถูกผลิตออกมามิขาดสาย เพื่อจะส่งไปขายยังแต่ละแห่งของราชวงศ์หยู

มองดูผิวเผินอาจจะดูเจริญรุ่งเรือง ทว่าหนิงหยู่ชุน หยุนซีเหยียน และคนอื่น ๆ เข้าใจดีว่า มีวิกฤตซุกซ่อนอยู่เบื้องหลังความรุ่งเรืองนี้… เหล่าผู้ค้าขายจากตระกูลใหญ่อาทิเช่นห้าตระกูลผู้นำทางการค้าแห่งราชวงศ์หยู นอกจากตระกูลหวางซุนแห่งเปี้ยนเหอแล้ว อีกสี่ตระกูลใหญ่ที่เหลือก็ได้ส่งตัวแทนไปยังราชวงศ์อู๋ด้วยกันทั้งสิ้น !

แม้แต่ผู้ค้าขายชาวอี๋ดั้งเดิมแห่งว่อเฟิงเต้าอย่างหอเสียงไท่ ลิ้วฝูจี้ โรงเพียวเซียง และร้านจิ่นซิ่ว พวกเขาล้วนส่งลูกหลานที่พอเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงได้ไปยังราชวงศ์อู๋

จะว่าไปแล้วผู้ค้าขายเหล่านี้จมูกไวมากยิ่งนัก ในอดีตเมื่อทราบว่าฟู่เสี่ยวกวนกำลังเดินทางมายังว่อเฟิงเต้า พวกเขาก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที

พวกเขาอ่านสถานการณ์มิผิดเพราะทุกวันนี้ว่อเฟิงเต้าก็ได้ไต่ขึ้นเป็นมณฑลอันดับที่หนึ่งในบรรดาสิบสี่มณฑลของราชวงศ์หยูภายในระยะเวลาหนึ่งปีครึ่งเท่านั้น !

ว่อเฟิงเต้าแห่งนี้ไร้ข้อได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ใด ๆ ทั้งสิ้น แน่นอนว่าทั้งหมดเป็นเพราะฟู่เสี่ยวกวนเพียงคนเดียว !

ใกล้ถึงเวลาที่อีกฝ่ายต้องกลับไปยังราชวงศ์อู๋เต็มที ในไม่ช้าเขาจะต้องขึ้นรับตำแหน่งองค์จักรพรรดิ เมื่อถึงเวลานั้นราชวงศ์อู๋คงจะเปี่ยมไปด้วยโอกาสทางธุรกิจ

ยกตัวอย่างเช่น ข่าวที่เพิ่งส่งมาถึงสองข่าวนี้ ‘ข่าวแรกคือบัดนี้เซิ่งกั๋วกงกำลังวางแผนก่อตั้งเมืองการค้า 2 แห่ง แห่งแรกคือเมืองการค้าหลานฉีที่เขตปกครองตนเองและแห่งที่สองก็คือเมืองการค้าซินโจว’

ปัจจุบันเมืองทั้งสองแห่งนี้กำลังอยู่ในช่วงก่อสร้าง ทว่าเหล่าผู้ค้าขายได้มีการหารือกันถึงหน้าตาของเมืองการค้าทั้งสองแห่งนี้แล้ว ล้วนคิดว่าเมื่อเมืองก่อสร้างเสร็จก็ควรซื้อร้านไว้สักสองสามแห่ง

สินค้าที่ผลิตในว่อเฟิงเต้าย่อมสามารถส่งไปขายยังเมืองการค้าทั้งสองแห่งได้อยู่แล้ว เซิ่งกั๋วกงย่อมให้การต้อนรับพวกเราอย่างดี

นี่เป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น สิ่งใดที่ฟู่เสี่ยวกวนลงมือทำด้วยตนเองย่อมผลิดอกออกผลงดงามอย่างแน่นอน

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็มีความเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าเมืองการค้าทั้งสองแห่งนี้จะเจริญรุ่งเรือง และยิ่งเชื่อมั่นเสียเหลือเกินว่าจากนี้สืบไปราชวงศ์อู๋จะพัฒนาแบบก้าวกระโดด

ที่แห่งนั้นล้วนเต็มไปด้วยโอกาส !

น่าเสียดายที่เซิ่งกั๋วกงมิได้พาคนที่ตนคัดเลือกเองกับมือให้ติดตามไปด้วยแม้แต่คนเดียว

หยุนซีเหยียนนั่งพึมพำอยู่ในสำนักงานเพียงลำพัง เขาครุ่นคิดอยู่ในใจว่าหากเซิ่งกั๋วกงออกคำสั่งมาเพียงคำเดียว ก็เกรงว่าบรรดานายอำเภอในว่อเฟิงเต้าจะวิ่งโร่ตามเขาไปเป็นแถว

จริงสิ ! บัดนี้พวกของจัวตงหลายยังอาศัยอยู่ในว่อเฟิงเต้ามิใช่หรือ พวกเขาเป็นชาวอู๋ที่ไร้สิทธิ์ไร้เสียงที่นี่ พวกเขาเพียงแค่มาร่ำเรียนวิชาเท่านั้น

เมื่อเซิ่งกั๋วกงจากไป พวกเขาย่อมต้องจากไปเช่นกัน มิได้การ ! ข้าต้องไปหาจัวตงหลายเพราะข้าก็อยากไปอยู่กับเซิ่งกั๋วกงด้วยเช่นกัน !

เมื่อคิดได้ดังนั้น หยุนซีเหยียนก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันใด

เขาสาวท้าวยาว ๆ ออกไป และบังเอิญได้พบกับจัวตัวหลายที่กำลังกลับมาจากธุระข้างนอกพอดี

จัวตงหลายเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มย่อง ราวกับเพิ่งเก็บทองมาได้อย่างไรอย่างนั้น

“เจ้าดีใจเรื่องอันใดกัน ? คืนนี้ข้าขอเชิญเจ้าไปร่วมโต๊ะอาหารที่หอซื่อฟาง”

“มีเรื่องน่ายินดีอันใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ” จัวตงหลายผงะ