นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 858

ตอนที่ 858 ภูเขาทอง

จันทร์เสี้ยวนวลผ่องลอยล่องอยู่บนนภา

ณ จายซิงถาย คฤหาสน์จิ้งหู ไป๋ยู่เหลียนได้นำกองนาวิกโยธินจำนวน 10,000 นายเข้าล้อมที่แห่งนี้ไว้อย่างแน่นหนา

เขามิรู้ว่าฟู่เสี่ยวกวนจะทำสิ่งใด แต่เห็นได้ชัดว่าที่จายซิงถายมีความลับสำคัญซุกซ่อนเอาไว้

ขณะนี้ ไป๋ยู่เหลียน ฟู่เสี่ยวกวน เจี่ยหนานซิงและหนิงซือเหยียนกำลังยืนอยู่หน้าประตูเหล็กบานใหญ่ของจายซิงถาย ไป๋ยู่เหลียนพบว่าฟู่เสี่ยวกวนสูดหายใจเข้าลึกและมีท่าทางกังวลเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เอ่ยออกมาว่า

“เรื่องในค่ำคืนนี้เป็นความลับสุดยอด ! พวกเจ้าจงจำเอาไว้ให้ดีว่าอีกประเดี๋ยวสิ่งที่จะได้เห็นเมื่อเข้าไปด้านใน ห้ามผู้ใดเอ่ยถึงแม้แต่คำเดียว ! ”

นี่คือคำสั่งเด็ดขาด ไป๋ยู่เหลียนและคนอื่น ๆ พากันพยักหน้ารับรู้ ทั้งที่มิเข้าใจว่าสิ่งที่อยู่ในนั้นเป็นของสำคัญอันใดกันแน่

ฟู่เสี่ยวกวนกำมือแน่น บิดาอ้วนมิได้หลอกเขาใช่หรือไม่ ?

ข้าอุตส่าห์เล่นใหญ่นำทัพใหญ่โตเยี่ยงนี้มาคุ้มกัน หากบิดาอ้วนหลอกลวง เมื่อเปิดประตูออกแล้วมิพบสิ่งใด…คงอับอายน่าดู

ด้านของหนิงซือเหยียนยิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่เพราะสถานที่แห่งนี้เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี ในงานชุมนุมวรรณกรรมเมื่อครานั้นเขาและพวกหยูเวิ่นหวินก็ได้เข้ามาหลบภัยในที่แห่งนี้ ทว่าด้านในว่างเปล่ามิใช่หรือ ?

บัดนี้ฟู่เสี่ยวกวนกำลังแสดงท่าทีประหม่า เจ้านี่ประหม่าเป็นด้วยเยี่ยงนั้นหรือ ?

มิว่าในสนามรบหรือในพระราชวัง หนิงซือเหยียนก็มิเคยเห็นฟู่เสี่ยวกวนแสดงท่าทีประหม่าเลยสักครา

บัดนี้ใบหน้าของฟู่เสี่ยวกวนแสดงออกถึงความกังวล ภายใต้แสงไฟสาดส่องทำให้เห็นรอยกล้ามเนื้อบนใบหน้าอย่างชัดเจน

ฟู่เสี่ยวกวนยกมือถูไถไปมา จากนั้นก็เปิดประตูเหล็กออก ทั้งสี่คนจึงเดินตรงเข้าไป ทว่าด้านในมีเพียงห้องว่างเปล่าดังคาด

“เสี่ยวไป๋ ปิดประตู”

หลังจากนั้นหนิงซือเหยียนก็เห็นฟู่เสี่ยวกวนหยิบตะบันไฟออกมา แล้วจุดตะเกียงเจ้าพายุที่อยู่บนกำแพงจนครบ

ฟู่เสี่ยวกวนเดินตรงไปยังกำแพงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม จากนั้นก็เอื้อมมือหยิบตะเกียงลงมาจึงพบว่าผนังที่โดนตะเกียงบังอยู่มีรูกุญแจ !

หนิงซือเหยียนเบิกตากว้าง จากนั้นก็เห็นฟู่เสี่ยวกวนหยิบกุญแจทองแดงขนาดยาวสามชุ่นออกมา

กุญแจมีขนาดพอดีกับรูตรงผนัง ฟู่เสี่ยวกวนบิดมือหมุนมันและทันใดนั้น…ก็มีเสียงดังแก๊กเบา ๆ จากพื้นดิน ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกชีวิต พื้นเรียบก็ได้แยกออกเป็นสองฝั่งอย่างน่าอัศจรรย์ใจ !

หนิงซือเหยียนยื่นตะเกียงออกไปส่องมองด้านใน ท่ามกลางแสงสลัวเขาเห็นบันไดหินทอดยาวลงไป

ด้านล่างนี้มีถ้ำซ่อนอยู่ !

“ไปเถิด ลงไปดูกัน ! ”

ดูเหมือนขันทีเจี่ยจะรู้อันใดมาบ้างแล้ว จึงฉีกยิ้มแล้วเดินนำลงไปโดยมีฟู่เสี่ยวกวนเดินตามหลัง จากนั้นทั้งสี่คนก็ได้เดินลงบันใดไปด้านล่าง…

ต่อให้ขันทีเจี่ยพอคาดเดาออกว่าจะพบสิ่งใด แต่ก็ยังอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงเมื่อเห็นสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า

ฟู่เสี่ยวกวนและคนอื่น ๆ ก็มิต่างกัน แต่ละคนเบิกตาโพลง อ้าปากค้างด้วยความเหลือเชื่อ…

สิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าของพวกเขาคือภูเขาทอง !

ทองแท่งได้วางเรียงซ้อนกันเป็นชั้นและกลายเป็นภูเขาขนาดมหึมา !

เวลานี้ฟู่เสี่ยวกวนจึงได้รู้ว่าที่มาของภูเขาทองเหล่านี้คือที่ใด คาดว่าบิดาอ้วนคงไปชิงมาจากใต้วัดฟูจื่อซึ่งเป็นสมบัติของราชวงศ์เฉิน จากนั้นก็นำมาซุกซ่อนไว้ที่นี่ !

บิดาอ้วน ท่านช่างยอดเยี่ยมยิ่ง !

ดวงตาของฟู่เสี่ยวกวนเป็นประกายขึ้นมาทันใด บัดนี้เขารู้สึกนับถือบิดาอ้วนด้วยใจจริง !

ทว่า…บทกวีอำลาเคมบริดจ์ที่ใต้วัดฟูจื่อบทนั้น มีความเป็นมาเยี่ยงไรกันเล่า ?

บิดาอ้วนบอกเรื่องทองนี้แก่ตน จากนั้นก็ทิ้งกุญแจเอาไว้ให้ แล้วเดินทางจากไปทันทีเพราะกลัวว่าตนจะเอ่ยถามถึงเรื่องนี้เยี่ยงนั้นหรือ ?

เขาปิดบังสิ่งใดอยู่กันแน่ ?

ฟู่เสี่ยวกวนสูดหายใจเข้าลึก เก็บความสงสัยไว้ในใจ คงทำได้เพียงรอให้บิดาอ้วนกลับมาแล้วค่อยเอ่ยถาม

“ไอหยา…สวรรค์ ! ” หนิงซือเหยียนอุทานออกมา

ด้านไป๋ยู่เหลียนกลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกว่าบัดนี้ร่างกายร้อนผ่าวไปทั้งร่าง