นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 870

ตอนที่ 870 นี่คืออันใด

เมื่อประตูชิงหลงถูกเปิดออก เหล่าขุนนางก็พากันหลั่งไหลเข้ามาราวกับฝูงปลา

ฟู่เสี่ยวกวนในฉลองพระองค์ลำลองนั่งอยู่ในพระเกี้ยวซึ่งมีเจี่ยหนานซิงนั่งอยู่ด้านข้าง ทั้งสองกำลังเดินทางมายังห้องทรงพระอักษร

การประชุมประจำราชสำนักในยามเช้าแสนน่าเบื่อ !

ฟู่เสี่ยวกวนอ้าปากหาวเพราะเขารู้สึกว่ายังพักผ่อนมิเพียงพอ

วันหยุด 10 วันสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว ช่วงนี้เขาทำงานในวังหลังอย่างหนักและแน่นอนว่าย่อมตื่นสายเป็นธรรมดา ทว่าในวันนี้เขาต้องตื่นตั้งแต่ยามอิ๋น…เมื่อชาติที่แล้วเพิ่งเป็นเวลาเพียงแค่ตีสี่ !

การต้องตื่นนอนในยามอิ๋นในฤดูหนาวเยี่ยงนี้…ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกหดหู่มากยิ่งนัก

เป็นนายน้อยที่ดินแห่งหลินเจียงสุขสบายกว่านี้มากโข !

เวลานี้ข้าคงนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มแสนนุ่มและอุ่นสบาย นอนตื่นสายตะวันโด่งก็มิมีผู้ใดว่า ข้าจะมิชื่นชอบได้เยี่ยงไรเล่า ?

น่ารำคาญเสียจริง !

มิได้การ ! ต้องรีบหาวิธีโยนเรื่องเหล่านี้ให้ทั้งสามสำนักจัดการโดยเร็ว ให้พวกเขารีบเร่งสักหน่อยเพราะตนจะได้ออกไปสำรวจพื้นที่ภายในราชอาณาจักรเสียที เนื่องจากเมื่อปีที่แล้วตลอดทั้งปีข้ามิได้เดินทางออกจากเมืองกวนหยุนเลย ไปได้ไกลสุดก็แค่ที่ราบหลีลั่ว

ราชวงศ์อู๋กว้างขวางถึงเพียงนี้ ข้าควรออกไปตรวจตราบ้านเมืองสักหน่อย

เดือนสามของฤดูใบไม้ผลิเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสม หากจะเดินทางออกไปตอนนี้ก็เกรงว่าจะหนาวจนเกินไป

“ขันทีเจี่ย”

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

“ช่วยข้าจัดการบางอย่างสักหน่อยเถิด พวกเราจะออกเดินทางตอนต้นเดือนสาม”

เจี่ยหนานซิงชะงักงัน “ฝ่าบาทจะเสด็จไปแห่งใดเยี่ยงนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ ? ”

“…ไปหกรัฐแห่งเป่ยเซียว แต่อย่าให้ราษฎรแตกตื่นเล่า เลือกผู้ร่วมเดินทางสักสี่ห้าคนให้ติดตามไปด้วยก็พอ”

“…รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

“ไปเถิด เหล่าขุนนางคงจะเดินทางมาถึงกันแล้ว”

เหล่าขุนนางมิเพียงเดินทางมาถึงแล้วเท่านั้น แต่ยังส่งเสียงอึกทึกครึกโครม !

ในท้องพระโรงซวนเต๋อบังเกิดความแตกตื่นขึ้นมา ใบหน้าของจัวอี้สิง หนานกงอี้หยู่ และเมิ่งฉางผิงแปรเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำ…

“นี่คืออันใดกัน ? ”

ท้องพระโรงซวนเต๋อที่ตั้งตระหง่านมานานหลายทศวรรษยังคงลักษณะด้านนอกดังเดิม ทว่าภายในได้เปลี่ยนรูปลักษณ์ไปโดยสิ้นเชิง !

พระแท่นมังกรอันสูงส่งหายไปที่ใดแล้วเล่า !

บัลลังก์มังกรซึ่งแสดงถึงอำนาจสูงสุดของจักรพรรดิ…ก็มิอยู่แล้วเช่นกัน !

เมื่อเดินมาจากทางเข้าหลักของท้องพระโรงซวนเต๋อก็จะพบขั้นบันไดสิบขั้นลดหลั่นลงมา ด้านล่างสุดเป็นพื้นที่โล่งมีแท่นกลมอยู่ตรงกลาง บนแท่นมีโต๊ะตั้งอยู่โดยมีเก้าอี้ล้อมรอบโต๊ะจำนวน 9 ตัว

แท่นนี้ถูกขุดลึกลงไปถึง 3 ฉื่อ ไม่สิ…อย่างน้อยน่าจะ 6 ฉื่อ !

วันหยุดปีใหม่เพียงแค่ 10 วันเท่านั้นมิใช่หรือ ?

นี่เป็นฝีมือของผู้ใดกัน !

หนานกงอี้หยู่จ้องมองไปทางเหว่ยชังเสนาบดีกรมโยธาธิการ เหว่ยชังรีบโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน “เมื่อปีก่อนฝ่าบาทให้ข้าน้อยทำเยี่ยงนี้ แต่ข้าน้อยได้ปฏิเสธไปแล้ว ! เนื่องจากมิเหมาะสม อีกทั้งยังได้ทูลต่อฝ่าบาทว่าหากประสงค์จะทำเยี่ยงนี้จริงก็ต้องผ่านการอนุมัติจากทั้งสามสำนักก่อน ข้าน้อยถึงจะกล้าลงมือทำขอรับ”

เป็นความคิดของฝ่าบาทมิผิดเป็นแน่ แล้วผู้ใดเป็นผู้ปฏิบัติตามพระบัญชากัน ?

เรื่องนี้มิอาจปิดบังได้ อีกประเดี๋ยวก็ไปถามทหารรักษาการณ์ก็คงจะได้ทราบโดยทั่วกัน

“ฝ่าบาททรงเอาแต่พระทัยเกินไปแล้ว ! ” หนานกงอี้หยู่ตำหนิออกมาเบา ๆ ทว่าจัวอี้สิงกลับไร้ซึ่งกิริยาตอบสนองใด

เมื่อจัวอี้สิงได้พิจารณาท้องพระโรงใหม่อย่างละเอียด ผ่านไปชั่วครู่เขาก็ทำท่าทางราวกับเข้าใจบางสิ่งแล้ว

“ไปกันเถิด พวกเราลงไปด้านล่างกัน… เสนาบดีทั้งหกกรมก็ตามข้ามาด้วยเถิด”

“ตรงนั้นคือที่นั่งของพวกเราเยี่ยงนั้นหรือ ? ”