นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 883

ตอนที่ 883 โรงเตี๊ยมซื่อหยาง

เจี่ยหนานซิงฉีกยิ้มกว้างพลางหัวเราะออกมาเสียงดัง

“น้องชาย พวกเราต้องแจ้งเหตุผลใช่หรือไม่ ? เจ้าลองไปเอ่ยถามนายอำเภอของพวกเจ้าดูสิ ต้นปีที่แล้วฝ่าบาทได้ออกพระราชโองการว่าห้ามมีการเรียกเก็บค่าเข้าเมืองมิว่าเมืองใดก็ตาม พวกเจ้ากำลังฝ่าฝืนพระราชโองการเข้าใจหรือไม่ ! ถึงแม้ฝ่าบาทจะทรงเปี่ยมพระเมตตามิบั่นศีรษะพวกเจ้า ทว่าโทษโบย 30 ไม้ยังมีอยู่ จงถือว่ามิเคยเกิดเรื่องนี้ขึ้นแล้วปล่อยให้ข้าเข้าเมืองไปเสีย เจ้าคิดว่าเยี่ยงไร ? ”

จ้าวเต๋อตื่นตกใจขึ้นมาทันพลันเพราะมิทราบเรื่องนี้มาก่อน ด้านท่านนายอำเภอเอ่ยเพียงว่าให้ทหารรักษาประตูเมืองปิดตาข้างหนึ่งและเปิดตาข้างหนึ่ง… ตาเฒ่าผู้นี้ค่อนข้างน่าสนใจ คาดมิถึงว่าจะทราบเกี่ยวกับพระราชโองการนั้นด้วย

ทว่ามิใช่เรื่องน่าแปลกอันใดเพราะบัดนี้ฝ่าบาทกำลังผลักดันการค้าอย่างเต็มกำลัง ตาเฒ่าผู้นี้คงเป็นพ่อบ้านจากตระกูลใหญ่สักตระกูล มิแปลกที่จะทราบนโยบายเหล่านั้นไปด้วย

มีกองทหารรักษาการณ์และนายอำเภอคอยคุ้มกันอยู่เบื้องหลัง คิดว่าข้าจะกลัวคำเอ่ยสองสามคำของพ่อค้าเยี่ยงเจ้าหรือ ?

หากข้ากลัว ในภายภาคหน้าข้าจะกล้ามองหน้าพี่น้องได้เยี่ยงไรเล่า ?

“ข้ามิคิดอันใดทั้งนั้นเพราะแต่ละพื้นที่ล้วนมีกฎของของตนเอง ข้ามิทราบเรื่องราชโองการใด ๆ ทั้งสิ้น ข้าทราบเพียงหากต้องการเข้าเมืองก็จำต้องส่งเงินมา ! ”

“ตาเฒ่านี่ อย่ามัวโอ้เอ้ เจ้ามิรำคาญอากาศร้อนเยี่ยงนั้นหรือ ? มีเวลาก็ไปเช่าห้องพักที่โรงเตี๊ยมแล้วทานแตงโมเย็นฉ่ำพร้อมกับดื่มชาแช่เย็นมิดีกว่าหรือ ? ประเดี๋ยวจะเรียกหญิงสาวมาร้องเพลงเพื่อคลายความเมื่อยล้าจากการเดินทางให้พวกเจ้าอีกด้วย เยี่ยงนั้นสบายกว่าหรือไม่ ? เร็วเข้า ถ้ามิจ่ายก็รีบไสหัวไป แต่ถ้าอยากเข้าเมืองก็ต้องส่งเงินมา”

ฟู่เสี่ยวกวนเลิกผ้าม่านขึ้น จากนั้นก็เอ่ยกับเจี่ยหนานซิงว่า “พี่ชายท่านนี้เอ่ยได้มีเหตุผล ให้เงินพวกเขาไปเถิด”

เอ่ยได้คำเดียวว่าจ้าวเต๋อเดินผ่านประตูเมืองผีโดยมิรู้ตัว เขารับเงิน 3 ตำลึง จากนั้นก็เอ่ยยิ้ม ๆ ว่า “ด้านในคือคุณชายตระกูลของเจ้าเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

เจี่ยหนานซิงพยักหน้า

“คุณชายของเจ้าต้องเป็นพ่อค้าตระกูลใหญ่และน่าเกรงขามมากเป็นแน่ พอแล้ว ! เข้าไปเถิด ข้าขอบอกพวกเจ้าสักเล็กน้อยว่าอาหารอร่อยของเขตซื่อหยางต้องเป็นที่หอห้าวชือเท่านั้น สถานที่เพลิดเพลินเป็นหอเยียนฮวา ได้ยินว่าช่วงนี้มีสตรีชาวหูเข้ามาจำนวนหนึ่ง ทั้งยังมีฝีมือในการดีดฉิน ในฐานะที่เจ้าเป็นพ่อบ้านก็ควรพาคุณชายของเจ้าไปทานอัณฑะวัวเสียก่อน มิเช่นนั้นเกรงว่าจะยืนมิอยู่ในทันทีที่ถูกสองขาของสตรีชาวหูเกี่ยวเข้าให้”

ฟู่เสี่ยวกวนดีใจขึ้นมาทันพลัน ส่วนเจี่ยหนานซิงเกือบได้มอบแส้ให้จ้าวเต๋อผู้นั้นแล้ว

“ซานเอ๋อ จงหลีกทางให้คณะของคุณชายผู้นี้เข้าเมือง”

หลี่ซานจ้องมองจ้าวเต๋อด้วยความชื่นชมเป็นอย่างยิ่ง ผู้เป็นหัวหน้าย่อมแตกต่างออกไป เพียงปรากฏตัวแล้วเอ่ยวาจาสองสามคำก็ทำให้ผู้คนส่งมอบเงินให้แต่โดยดีได้แล้ว

“ซานเอ๋อเอ๋ย ตระกูลของคนผู้นี้มิธรรมดา ได้ยินมาว่าเจ็ดตระกูลที่อยู่มานานนับพันปีของราชวงศ์อู๋ สามในเจ็ดตระกูลถูกฝ่าบาทกดดันจนไร้หนทาง บัดนี้ได้หนีไปยังราชวงศ์หยูแล้ว ข้ากำลังครุ่นคิดอยู่ว่าคุณชายท่านนี้อาจจะเป็นคนของตระกูลหาน”

“เหตุใดมิสามารถเป็นคนของตระกูลจัวหรือตระกูลหนานกงได้เล่า ? ”

‘ผัวะ… ! ’ จ้าวเต๋อสะบัดมือตบเข้าที่ศีรษะของหลี่ซาน “เจ้าโง่ ตระกูลจัวและตระกูลหนานกงมีสถานะเยี่ยงไร ? พวกท่านเป็นถึงเสนาบดีชั้นผู้ใหญ่ เพียงแค่เปิดเผยตัวตน พวกเราก็ต้องโขกศีรษะเพื่อส่งพวกท่านเข้าเมืองแล้ว ! ”

เมื่อหลี่ซานได้ยินดังนั้นก็คิดว่าสมเหตุสมผลเป็นอย่างมาก

“เหตุใดข้าถึงเอ่ยว่าน่าจะเป็นตระกูลหานน่ะหรือ ? ก็เพราะบัดนี้ตระกูลหานในราชวงศ์อู๋หมดหนทางไปแล้ว ตระกูลของพวกเขาทำการค้าด้านสิ่งทอ ข้าได้ยินเหล่าผู้ค้าขายเอ่ยกันว่าสิ่งทอของราชวงศ์หยูดีกว่าของราชวงศ์อู๋มากนัก ต่อให้พวกเขาเดินทางไปยังราชวงศ์หยูก็ไร้หนทางมีชีวิตรอดอยู่ดี”

“หัวหน้า ท่านเอ่ยได้สมเหตุสมผลยิ่ง ทว่าคุณชายของตระกูลหานจะมาทำอันใดในสถานที่รกร้างเยี่ยงนี้กัน ? ”

‘ผัวะ ! ’ จ้าวเต๋อสะบัดมือตบเข้าที่ศีรษะของหลี่ซานอีกครา เขาโยนเหรียญในมือพลางเอ่ยว่า “ข้าจะรู้ได้เยี่ยงไรว่าเขามาทำอันใดที่นี่ ! ”

“ไปเถิด ประตูที่ผุพังนี้มิมีอันใดให้เฝ้าแล้ว จงกลับไปหาหัวหน้ากองทหารรักษาการณ์แล้วแบ่งเงินจำนวนนี้เสีย แต่ข้าขอบอกกับเจ้าไว้เลยนะ ว่าอย่าไปที่หอเยียนฮวาเชียวล่ะ”

“หัวหน้า เมื่อครู่ท่านเพิ่งจะแนะนำหอเยียนฮวาให้คุณชายท่านนั้นมิใช่หรือ ? ”

จ้าวเต๋อง้างมือขึ้นหมายจะตบลงกลางศีรษะของหลี่ซานอีกครา ทว่าครานี้หลี่ซานหลบทัน

“เจ้าช่างโง่เสียจริง สตรีชาวหูร้อนแรงยิ่งนัก ต่อให้มีเงิน 5 ตำลึงก็ยังมิมีโอกาสได้จับมือพวกนางเลยด้วยซ้ำ หากมีเงิน 5 ตำลึงไปหอเต๋ออี้มิดีกว่าหรือ ? ”

หลี่ซานเม้มริมฝีปากที่แห้งผากแน่น “หัวหน้า ท่านทราบได้เยี่ยงไร ? ”

จ้าวเต๋อโบกมือพลางหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้หลี่ซานยืนอย่างโดดเดียวอยู่หน้าประตูเมือง

……