นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 908

ตอนที่ 908 หลิวจิ่นกลับมาแล้ว

จัวหลิวหวินกลับไปแล้ว ทว่าหยูเวิ่นเต้ายังคงยืนอยู่ในห้องทรงพระอักษรและทอดมองราตรีอันมืดมิด

ในกระเป๋าอกเสื้อของเขายังมีรายงานอีกหนึ่งฉบับ

รายงานฉบับนี้มิได้มาจากหอซี่หยู่แต่อย่างใด ทว่ามาจากฝูงมด !

นี่คือรายงานที่มิอาจเปิดเผยต่อผู้ใดได้ เนื่องจากเนื้อหาด้านในมีเพียงประโยคเดียวซึ่งก็คือ ‘หทัยของไทเฮาซั่งอยู่ที่อู๋ต้าหลาง’ !

ประโยคนี้เปรียบเสมือนกระบี่แหลมแทงเข้ากลางใจของหยูเวิ่นเต้า เขามิอาจชักกระบี่นี้ออกมาได้ อีกทั้งยังมิรู้ว่าควรเผชิญหน้าหรือจัดการกับปัญหานี้เยี่ยงไรดี

แน่นอนว่าเขาย่อมสงสัยในรายงานฉบับนี้ เดิมทีคิดว่าฝูงมดต้องการกระตุ้นเขาจึงส่งข้อความนี้มา

ทว่าเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา เขาก็ได้รับรู้ว่าเนื้อความในจดหมายเป็นเรื่องจริง !

เมื่อคืน ณ สวนดอกไม้ด้านหลังวังเตี๋ยอี๋ เสด็จพ่อเข้าบรรทมแล้ว ทว่าเสด็จแม่กลับดำเนินออกมาจากพระตำหนัก

ในศาลาซิ่วชุน เขาได้ใช้กล้องส่องทางไกลลอบมอง เห็นเต็มสองตาว่าอู๋ต้าหลางอยู่ในศาลา !

เขามิรู้ว่าทั้งสองสนทนาเรื่องอันใดกัน แต่ก็เห็นเต็มสองตาว่าอู๋ต้าหลางป้อนผลไม้คล้ายองุ่นให้แก่เสด็จแม่ อีกทั้งเสด็จแม่ก็อ้าปากรับมันเข้าไป !

ทั้งสองนั่งอยู่ในศาลาซิ่วชุนด้วยกันราวหนึ่งก้านธูป จากนั้นอู๋ต้าหลางก็ใช้วิชาตัวเบาเหินนภาจากไป ส่วนเสด็จแม่ก็กลับเข้าวังเตี๋ยอี๋ด้วยใบหน้าอิ่มเอม

ส่วนเสด็จพ่อ…หาได้รับรู้เรื่องเหล่านี้ไม่

เรื่องราวชีวิตในรุ่นของบิดามารดานั้น หยูเวิ่นเต้าเคยได้ยินมาบ้าง ทว่าบัดนี้เมื่อมองดูแล้ว แม้วันเวลาจะผ่านพ้นก็ดูเหมือนพวกเขามิได้ลืมเรื่องราวเหล่านั้นเลยสักนิด

หากเป็นสตรีนางอื่น หยูเวิ่นเต้าอาจจะมองว่านางแสนภักดีต่อความสัมพันธ์ในอดีต แต่เมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้นกับเสด็จแม่ของตน…หยูเวิ่นเต้าจึงรู้สึกโกรธและผิดหวัง

เสด็จแม่เป็นถึงไทเฮา เหตุใดถึงมิทำหน้าที่ของไทเฮาอย่างสงบสุขเล่า ?

เช่นนี้จะให้ข้าเผชิญหน้ากับท่านเยี่ยงไร ? จะเผชิญหน้ากับเสด็จพ่อเยี่ยงไร ?

อู๋ต้าหลาง…หยูเวิ่นเต้ากัดฟันกรอด แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต “ตาเฒ่าชั่วช้า สมควรตาย ! ข้าจะสับเจ้าเป็นชิ้น ๆ ! ”

เขาพ่นลมหายใจออกมาด้วยความรุนแรง พยายามสงบสติอารมณ์ จากนั้นก็ก้าวเดินออกจากห้องทรงพระอักษร

ต้องบุกเข้าไปในราชวงศ์อู๋ จากนั้นก็จับอู๋ต้าหลางมาสับมิให้เหลือแม้แต่กระดูก !

บัดนี้หยูเวิ่นเต้าจึงตัดสินใจแล้วว่าจะนำทหารบุกเข้าไปในราชวงศ์อู๋

……

……

ณ อู่ต่อเรือเจียงเฉิง เมืองเจียง แห่งราชวงศ์อู๋

ฟู่เสี่ยวกวน เจี่ยหนานซิง เป่ยหวังฉวนและไป๋ยู่เหลียนยืนอยู่ริมตลิ่ง พวกเขาทอดมองออกไปยังแม่น้ำแยงซีที่ทอดยาวพลันนึกถึงหลิวจิ่นขึ้นมา

หลิวจิ่นห้าวเดินทางออกทะเลใกล้ครบสิบเดือนแล้ว !

กระทั่งบัดนี้ก็ยังไร้ข่าวคราวใดส่งกลับมา แม้แต่ศิษย์พี่ใหญ่และศิษย์พี่แปดก็มิได้ส่งข่าวใดกลับมาเช่นกัน

สิ่งนี้ทำให้จิตใจของเขามิอาจสงบลงได้ เนื่องจากในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่มีอันตรายมากมายยิ่ง กอปรกับพวกเขามิรู้จักเส้นทางเดินเรือเส้นนั้นมาก่อน

ช่วงนี้ศิษย์พี่สามซูโหรวพำนักอยู่กับซูซู เขามิกล้าโผล่หน้าไปที่ตำหนักของซูซู เนื่องจากเขามิกล้าเผชิญหน้ากับสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของศิษย์พี่สาม

เขาใจร้อนจนเกินไปจริง ๆ ด้วย !

เขาควรรอให้เรือรบระดับอู่เว้ยติดตั้งเครื่องจักรไอน้ำเสร็จเสียก่อน จากนั้นค่อยสร้างกองทัพเรือขึ้นมาเพื่อความปลอดภัยมากยิ่งขึ้น

บัดนี้เรือทดลองระดับอู่เว้ยกำลังเดินทางกลับมาที่อู่ต่อเรือเจียงเฉิง ฟู่เสี่ยวกวนวางแผนเอาไว้ว่ารอให้เรือทดลองนี้เพิ่มถ่านหินและปืนใหญ่เข้าไปเสียก่อน จากนั้นค่อยทดลองแล่นออกทะเลอีกครา เขาเองก็จะขึ้นไปด้วยเช่นกัน เขาอยากทดลองขับเรือออกนอกชายฝั่งเพื่อสัมผัสประสบการณ์ต่าง ๆ ด้วยตนเอง

หากมิมีปัญหาใด เรือรบระดับอู่เว้ยอีก 5 ลำจะปรับเปลี่ยนมาใช้เครื่องจักรไอน้ำทั้งหมด จากนั้นก็จะส่งมอบให้แก่ทหารเรือต่อไป

ด้านลูกเรือคาดว่าต้องใช้เวลาราว 3 – 4 เดือนในการทำความคุ้นเคยกับรูปแบบการบังคับเรือหรือคำศัพท์ใหม่ ๆ จากนั้นทหารเรือก็จะขึ้นสู่เรือรบเป็นคราแรก

ยุคเดินเรือที่ยิ่งใหญ่ของราชวงศ์อู๋ กำลังจะเริ่มต้นอย่างเป็นทางการแล้ว !