นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 926

ตอนที่ 926 เยาวชนรุ่นก่อน

จัวหลิวหวินและเยี่ยนซีเหวินร่วมรำลึกถึงเยาวชนที่แยกย้ายกันไปคนละทิศละทางผ่านหินเชียนเปยสือ ณ หลานถิงจี๋ รวมถึงสหายเก่าที่บัดนี้กลายเป็นศัตรูและยากที่จะหวนกลับมาพบกันอีกครา

มีหลากหลายอารมณ์อยู่ในนั้นและรู้สึกว่าเหมือนบทกวีซีเจียงเยว่ที่อยู่บนหินเชียนเปยสือมิมีผิดเพี้ยน

“โลกนี้ราวกับความฝัน ชีวิตมนุษย์จะผ่านหนาวได้สักกี่ครา

ลมโชย ใบไม้ร่วงตามทางเดิน

มองไปยังไรผมที่เริ่มหงอกขาว

เมื่อสิ้นสุราชั้นเลิศ แขกเหลือน้อยจนปวดอุรา จันทราถูกเมฆาบดบัง

ค่ำคืนไหว้พระจันทร์ผู้ใดเดียวดายเยี่ยงข้า

ทำได้เพียงมองไปทางเหนือพร้อมสุราอย่างเดียวดาย”

“บัดนี้เขาอยู่ในเมืองกวนหยุนทางใต้ ข้ามิรู้ว่าในเมืองกวนหยุนหิมะกำลังตกอยู่หรือไม่ แล้วก็มิรู้ว่าสถานะของเขาในตอนนี้ ยังสามารถถือจอกสุรามองมาทางเหนือพร้อมกับความโดดเดี่ยวเดียวดายได้อยู่หรือไม่ ! ”

จัวหลิวหวินเผยรอยยิ้มเจือความเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา ในใจพลางนึกถึงแผนการที่ฮ่องเต้หยูเวิ่นเต้าวางไว้อย่างลับ ๆ ก็คือในเดือนสองหรือเดือนสามของปีหน้าที่จะถึงนี้ ฟู่เสี่ยวกวนจะออกทะเล ทว่ากองทัพสวรรค์ฆาต 300,000 นายแห่งราชวงศ์หยูนั้นจะเดินทางผ่านภูเขาฉีชาน

ฟู่เสี่ยวกวนได้ซ่อมแซมถนนบนที่ราบฮวาจ้งที่มุ่งตรงไปยังเมืองกวนหยุนเสร็จสิ้นแล้ว แน่นอนว่ากองทัพอาชาแห่งราชวงศ์หยูก็จะมุ่งหน้าไปยังเมืองกวนหยุนโดยต้องใช้เวลามิเกิน 10 วันในการเดินทางให้ถึงจุดหมาย

เมื่อถึงตอนนั้นพรรคพวกในเมืองกวนหยุนก็จะหนุนหลังช่วยทำลายประตูเมืองอย่างง่ายดาย… กว่าฟู่เสี่ยวกวนจะได้ทราบข่าวนี้ก็เกรงว่ากองทัพของราชวงศ์หยูจะกวาดล้างทหารดาบเทวะที่เขาต้องพึ่งพาจนหมดสิ้น แล้วยึดภูเขาทองคำที่แต่เดิมควรเป็นของราชวงศ์หยูกลับคืนมายังจินหลิง

ฟู่เสี่ยวกวนจะโกรธหรือไม่ ?

เขาจะสูญเสียกองทัพ สูญเสียภูเขาทองคำและสามตระกูลใหญ่แห่งราชวงศ์อู๋จะถือโอกาสเข้าผสมโรงฉกฉวยผลประโยชน์ เกรงว่าเขายากจะได้หวนคืนไปยังเมืองกวนหยุนเสียด้วยซ้ำ

ทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเขาคือที่เขตปกครองตนเองชื่อเล่อชวน คาดว่าเขาจะสถาปนาราชวงศ์ขึ้นใหม่และหวนมาตั้งตัวเป็นใหญ่อีกครา

ทว่าหยูเวิ่นเต้า เยียนหานยวี่ หรือแม้แต่ตระกูลใหญ่ทั้งสามแห่งราชวงศ์อู๋จะให้โอกาสฟู่เสี่ยวกวนได้ตั้งตัวอีกคราหรือไม่ ?

ย่อมเป็นไปมิได้อย่างแน่นอน

พวกเขาจำเป็นต้อง…กำจัดทิ้งให้สิ้นซาก !

นั่นคือจุดจบของวีรบุรุษที่มีความทะเยอทะยาน ยุคสมัยที่ควรจะสดใสก็พลันสิ้นสุดลง ใต้หล้านี้จะหวนคืนสู่สถานการณ์ปกติที่ไร้ชีวิตชีวาอีกครา ทั้งยังไร้สิ้นลูกคลื่นที่ทำให้ทะเลเกิดความปั่นป่วนอีกด้วย

จัวหลิวหวินมิได้เป็นผู้ที่เห็นอกเห็นใจผู้อื่น เพราะตนเป็นเจ้านายของตนเอง ผู้ชนะคือราชา เมื่อถึงวันนั้นสิ่งที่จัวหลิวหวินสามารถทำได้ก็คงเป็นการจัดอาหาร 1 โต๊ะให้อีกฝ่ายแล้วดื่มสุราซีซานเทียนฉุน 2 ขวด จากนั้นก็ส่งฟู่เสี่ยวกวนเดินทางไปยังสถานที่ไกลแสนไกล

เช่นเดียวกับเมื่อคราของอดีตองค์ชายสี่หยูเวิ่นชูที่ร่างถูกฝังไว้ ณ ภูเขาหนานซาน บัดนี้ได้เลือนหายไปจากความทรงจำของผู้คนตามกาลเวลา

“ในบทกวีที่เขาประพันธ์นั้นมีบทที่ข้าชื่นชอบยิ่ง นั่นก็คือสงบซึ่งคลื่นลม”

ทั้งสองเดินมาถึงเบื้องหน้าของหินเชียนเปยสือ จากนั้นจัวหลินหวินก็ใช้นิ้วมือสัมผัสตัวอักษรที่อยู่ในแถวแรก

“รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่เก้า วันที่ยี่สิบหก เดือนสอง ฝนกระหน่ำตกในเมืองแถบชายแดน ผู้ที่มีเสื้อกันฝนพากันล่วงหน้าไปก่อน ส่วนที่เหลือก็เดินทางอย่างยากลำบาก ข้ามิเคยตระหนักถึงความหมายจนเมื่อเขาได้ประพันธ์กวีนี้ขึ้นมา

จงละเลยเสียงฝนกระทบใบไม้ในพงไพร เหตุใดเจ้าจึงมิโห่ร้องทำนองเพลงแล้วเดินให้ช้าลง

ก้านไผ่แลรองเท้าฟางว่องไวกว่าการขี่ม้าไป มีสิ่งใดน่าหวาดกลัว

ชุดฝนนั้นโดนลมพัดปลิว คงมิต่างอันใดกับชีวิตข้า

สายลมเย็นแห่งวสันตฤดู พาฤทธิ์สุราในตัวข้าให้หายไป ความหนาวเหน็บทักทายแสงสุริยาอันแจ่มใส

หันหน้าไปมองทางสายฝนที่เดินผ่านมา จงกลับไปเถิด