นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 939

ตอนที่ 939 ระแวง

ในที่สุดจดหมายก็มาถึงมือของเผิงยวี๋เยี่ยนแม้จะล่าช้าไปสักเล็กน้อย

รัชสมัยเทียนเต๋อปีที่สาม วันที่ยี่สิบ เดือนสอง ทหารกองทัพชายแดนใต้จำนวน 300,000 นายโดยการนำของหยูชุนชิวก็ได้เดินทางมาถึงเมืองเปียนเฉิง จากนั้นก็เข้าสู่ทางเดินฉีซาน

ส่งผลให้บรรยากาศบริเวณชายแดนตึงเครียดขึ้นมาทันใด

ผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองเปียนเฉิงหรือผู้ค้าขายที่ทำธุรกิจในแถบชายแดนรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่แตกต่างไปจากเดิม

“เจ้าพวกเสียสติเหล่านี้จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขมิได้เลยหรือ ? ”

เจ้าของโรงเตี้ยมเฟิงหลินจ้องมองกองทัพใหญ่เดินจากไปพร้อมด้วยสีหน้าหม่นหมองราวกับสีของท้องนภายามราตรี

“เกรงว่าจะมีสงครามเกิดขึ้นแล้ว” โจ่งจี้ถังพึมพำขณะที่นั่งอยู่ในโรงเตี้ยม

“ธงนี้เป็นสัญลักษณ์ของกองทัพชายแดนใต้ พวกเขามุ่งหน้าไปยังทางเดินฉีซานนี้…หรือพวกเขาจะสู้รบกับราชวงศ์อู๋กัน ? ก่อนจะมาก็มิได้ยินข่าวลือเรื่องสงครามเลยนี่ ! ”

“กองกำลังทหารขนาดใหญ่เดินทางผ่านไปอย่างโจ่งแจ้ง ราชวงศ์อู๋ย่อมได้รับข่าวนี้อย่างแน่นอน ทว่าทหารดาบเทวะกองทัพที่สี่กำลังฝึกฝนอยู่ในที่ราบฮวาจ้งมิใช่หรือ ? มิแน่ว่าต้องเป็นเรื่องสงครามเสมอไปเพราะบางทีทั้งสองแคว้นอาจจะร่วมฝึกด้วยกันก็เป็นได้”

เมื่อเฟิงหลินได้ยินดังนั้น จึงหันไปเอ่ยว่า “หากร่วมฝึกด้วยกันก็คงดี เนื่องจากการปกครองของฝ่าบาททำให้กิจการโรงเตี้ยมของตระกูลข้าทำเงินได้น้อยมากยิ่งนักในช่วงตลอดสองปีที่ผ่านมานี้ ขออย่าให้มีสงครามอีกเลย หากมีการสู้รบเกิดขึ้น…พวกเขาจะพ่ายแพ้แล้วถูกขับไล่กลับมา หากฝ่ายตรงข้ามสังหารทหารเหล่านี้ทิ้งเสียตั้งแต่ในสนามรบก็ดี เพราะข้ากลัวว่าพวกเขาจะกลับมาแล้วกลายเป็นโจรไล่ปล้นฆ่าไปทั่ว หากเป็นเช่นนั้นชีวิตความเป็นอยู่ของชาวบ้านคงจะลำบากมิน้อย”

“ข้าเพิ่งย้ายมาทำกิจการที่เมืองเปียนเฉิงเป็นคราแรก หากเกิดสงครามขึ้นจริง ๆ กิจการนี้จะยังดำเนินต่อไปได้อยู่หรือ ! ”

“ฮ่า ๆ ๆ พี่หลินมิต้องกังวลไปหรอก พี่ชายท่านนั้นเอ่ยได้ถูกต้องแล้ว ข้าคิดว่าคงจะมาร่วมฝึกกันมากกว่า พวกเราเป็นคนของราชวงศ์หยู ทั้งยังรู้สถานการณ์ในราชวงศ์หยูเป็นอย่างดี เฮ้อ…” บุรุษผู้นั้นส่ายศีรษะ ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “พวกเราจะเอาสิ่งใดไปสู้กับราชวงศ์อู๋กัน ! ”

“ฝ่าบาทของเราก็ทรงพระเยาว์เฉกเช่นท่านผู้นั้น ทว่าเหตุใดการปกครองถึงแตกต่างกันเช่นนี้เล่า ? ”

“ระวังวาจาด้วย ! มิทราบว่าที่พี่หลินมาในครานี้ จะทำกิจการอันใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“บิดาของข้าคาดว่าราคาธัญพืชของราชวงศ์หยูจะเพิ่มขึ้นในปีนี้ เมื่อปีที่แล้วราชวงศ์อู๋เก็บเกี่ยวได้ผลผลิตดีมิใช่หรือ ? ข้ามาที่นี่เพื่อจะดูราคาธัญพืชแล้วซื้อบางส่วนตามความเหมาะสม”

“…”

แขกที่อยู่ในโรงเตี้ยมแห่งนี้ต่างจับกลุ่มสนทนากันเสียงดังเซ็งแซ่ ทว่ามุมหนึ่งของโรงเตี๊ยมมีชายผู้หนึ่งนิ่งฟังอยู่ตลอดเวลา เขาดื่มสุราโดยมิได้เอ่ยสิ่งใดออกมา ทว่าดวงตาคู่นั้นฉายแวววาวตื่นเต้นเล็กน้อย… เขาคือซูเตี่ยนเตี่ยนศิษย์พี่ห้าแห่งสำนักเต๋านั่นเอง

หยูซิ๋งเจี่ยนนั่งฟังอยู่เนิ่นนาน ทว่าก็มิพบมูลเหตุอันใดเลย เขาขมวดคิ้วพลางครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า “จี้ถัง พวกเราออกไปดูกันเถิด”

“อืม…”

ทั้งสองเดินทางมาจากเมืองกวนหยุนและเพิ่งมาถึงเมืองเปียนเฉิงแห่งนี้ได้เพียง 2 วัน เดิมทีพวกเขาคิดจะซื้อร้านค้าสักสองสามแห่งที่นี่เพื่อเป็นช่องทางการขายสินค้าจากโรงงานของตระกูล พวกเขายังมิทันได้ซื้อร้านค้าเลยด้วยซ้ำ กลับพบกองทัพจากราชวงศ์หยูเดินทางเข้ามายังทางเดินฉีซานแห่งนี้เสียก่อน

มิอาจรับรู้ได้ว่าเกิดอันใดขึ้นกันแน่ ทว่าในฐานะพ่อค้า สิ่งที่พวกตนต้องการมากที่สุดก็คือความวางใจ

ทั้งสองเดินไปตามถนนในเมืองเปียนเฉิงนี้ หลังจากที่กองทัพผ่านไปทั้งหมดแล้ว ท้องถนนแห่งนี้ก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครา

ผู้คนเริ่มเบียดเสียดกัน ใบหน้าของทุกคนยังคงมีความกังวลอยู่และส่วนใหญ่กำลังถกเถียงถึงสถานการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นอย่างออกรส ทว่าหยูซิ๋งเจี่ยนและโจ่งจี้ถังก็ยังเห็นได้ชัดว่าผู้คนเหล่านี้ได้วางแผนรับมือเอาไว้แล้ว บางคนถึงกับเอ่ยว่าจะทำสิ่งใดก็ทำไปเถิด

พวกเขามาถึงตลาดการค้าที่เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่ ที่นี่คึกคักมากยิ่งนัก ตลาดเต็มไปด้วยผู้คน เสียงตะโกนต่อรองราคาสินค้ามิแตกต่างจากที่อื่น

ทั้งสองหันไปมองหน้ากัน พลันบังเกิดความรู้สึกสองจิตสองใจว่าควรซื้อหรือหยุดเรื่องซื้อร้านเอาไว้ก่อนดี

ทางด้านโรงเตี้ยมเฟิงหลิน ซูเตี่ยนเตี่ยนก็ได้เดินออกมาแล้วเช่นกัน เขายืดเอวและมองไปรอบ ๆ พลางเดินไปที่ตรอกเจ็ดก้าวทะลุเข้าไปในสวนท้อ จากนั้นก็เดินหายเข้าไปทางด้านหลังของภูเขา