นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 987

ตอนที่ 987 ขอเงินจากบุตรชาย !

เป็นเวลา 2 ปีแล้วที่ได้ถือกำเนิดเซียงจูอวี๋ห้าวขึ้นมา

เผิงฟางชื่อหลางกรมเกษตรได้รับคำแนะนำจากฟู่เสี่ยวกวนที่ว่าควรนำหมูจากทางเหนือและทางใต้มาผสมพันธุ์กัน ดังนั้นจึงก่อกำเนิดเซียงจูเอ้อห้าวที่ตัวโตกว่าเซียงจูอวี๋ห้าวขึ้นมา

แน่นอนว่าต้องใช้อาหารสัตว์เพิ่มอีกจำนวนมาก ทว่ามันก็ยังมีเพียงพอ เนื่องจากมันเทศได้รับความนิยมและแพร่หลายในราชวงศ์อู๋ดั้งเดิมเนิ่นนานแล้ว

“ทูลฝ่าบาท นอกจากนี้เขายังเดินทางไปอีกหกมณฑล และได้นำลูกหมูท้องถิ่นกลับมาอีกหลายตัวเลยทีเดียว เขาเอ่ยว่าในปีหน้าจะได้เห็นผลลัพธ์ที่หลากหลายพ่ะย่ะค่ะ” เหว่ยชังทูลตอบ

“อืม…ท่านจงส่งเมล็ดพันธุ์ข้าวฟู่ลิ่วต้ายและพันธุ์มันเทศไปยังมณฑลที่เหลือด้วย การไถพรวนในฤดูใบไม้ผลิปีหน้าอาจจะใช้พื้นที่ประเทศต้าเซี่ยทั้งหมดปลูกฟู่ลิ่วต้ายและมันเทศ… หากมีเมล็ดพันธุ์มิเพียงพอก็ให้ทุกรัฐที่ยังมีพื้นที่เหลือในโม่โจวเต้าเป็นสถานที่เพาะพันธุ์ กรมโยธาธิการของท่านต้องรวบรวมสถิติในส่วนที่ยังขาดแคลนโดยด่วน เพื่อที่จะได้เตรียมการไถพรวนในฤดูใบไม้ผลิ”

“อ้อ ! ยังมีเมล็ดพันธุ์บางส่วนที่หลิวจิ่นได้นำกลับมาเมื่อปีที่แล้ว ในเวลานั้นข้ามอบหมายให้หวางเอ้อไปเพาะเมล็ดและได้มีการเก็บเกี่ยวที่ดีเลยทีเดียว ทว่ายังมิถึงเวลาที่จะส่งเสริมให้แพร่หลายออกไป เพราะสถานที่ปลูกยังมิค่อยเหมาะสมสักเท่าใดนัก เช่นนั้นจงไปปลูกในพื้นที่แปลงนาหลวงของโม่โจวก่อนเถิด…”

“เมื่อเมล็ดพันธุ์เหล่านี้มีจำนวนมากเพียงพอแล้วค่อยเผยแพร่ไปยังสถานที่อื่น ๆ เนื่องจากเมล็ดพันธุ์เหล่านี้สามารถปลูกลงในดินที่แห้งแล้งได้”

เมื่อเหว่ยชังได้ยินเช่นนี้ก็ตกตะลึงขึ้นมาทันใด เนื่องจากทุกเขตในประเทศต้าเซี่ยได้ผ่านพ้นวิกฤตขาดแคลนอาหารก็เพราะฝ่าบาททรงคิดค้นของวิเศษทั้งสองอย่างขึ้นมาซึ่งก็คือข้าวและมันเทศ ทว่าบัดนี้ฝ่าบาทตรัสว่ายังมีของวิเศษอยู่อีก…

“ฝ่าบาท…พวกมันคือสิ่งใดเยี่ยงนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ ? ”

“มันฝรั่งและข้าวโพด ผลผลิตของมันฝรั่งเทียบเท่ากับมันเทศและสามารถปลูกในดินแบบใดก็ได้ แต่ดินที่ใช้ปลูกข้าวโพดยังมีข้อจำกัดอยู่บางส่วน เอาเป็นว่าเมื่อถึงเวลานั้นท่านก็จะรู้เอง”

เหว่ยชังดีใจมากยิ่งนัก คาดว่าปีหน้าเขาคงต้องหาข้ออ้างไปดูที่โม่โจวสักหน่อยแล้ว

“สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับกรมโยธาธิการของท่านในขณะนี้คือการไถพรวนเพื่อเตรียมเพาะปลูกในฤดูใบไม้ผลิ อีกเรื่องคือการสร้างท่าเรือราชนาวี ท่านจงเร่งมือสักหน่อยเถิด”

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท ! ”

เหว่ยชังเดินออกไปอย่างร่าเริง จากนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็ยกถ้วยชาขึ้นมาดื่ม เห็นหนานกงอี้หยู่และเมิ่งฉางผิงเดินเข้ามาด้านใน

“ทูลฝ่าบาท สถิติรายรับภาษีของกรมคลังในปีนี้ออกมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” สีหน้าของเมิ่งฉางผิงมิมีความสุขแม้แต่น้อย บนใบหน้าของเขาล้วนแสดงออกถึงความกลุ้มใจโดยมีสมุดบัญชีอยู่ในมือ

ฟู่เสี่ยวกวนเหลือบมองสีหน้าของเมิ่งฉางผิง ตื่นตกใจไปชั่วครู่ เพราะเขามิได้ใส่ใจเศรษฐกิจในปีนี้มากนัก หรือว่ามันจะแย่ลงกัน ?

“ทูลฝ่าบาท บัดนี้นโยบายรวมสกุลเงินของประเทศต้าเซี่ยทั้งสิบเจ็ดมณฑลรวมถึงเขตปกครองตนเองชื่อเล่อชวนได้สำเร็จลุล่วงโดยมากแล้วพ่ะย่ะค่ะ ทว่าที่หยวนตงเต้าล่าช้าเล็กน้อย ด้านอดีตแคว้นอี๋และราชวงศ์หยูนั้นเคยเป็นบ่อของความยากจนที่ลึกมากยิ่งนัก ! มีเพียงอดีตแคว้นฝานเท่านั้นที่ยังเหมือนเดิมอยู่บ้าง ดังนั้นจึงมีเพียงชื่อเล่อชวนและมณฑลทั้งสี่ของอดีตราชวงศ์อู๋เท่านั้นที่มีผลดำเนินงานในระบบเศรษฐกิจอย่างแข็งแกร่งพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อฟู่เสี่ยวกวนได้ยินดังนั้นก็พอคลายความกังวลลงได้บ้าง นี่เพิ่งยึดทั้งสามแคว้นมาได้ เดิมทีพวกเขาก็ยากจนข้นแค้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้วมิใช่หรือ ?

จากการคาดการณ์ของฟู่เสี่ยวกวนคือต้องใช้เวลาอย่างน้อย 3 ปี กว่ามณฑลอีก 13 แห่งจะเกิดการพัฒนาขึ้น !

โครงร่างแผนพัฒนาระยะห้าปีแรกยังเหลืออีก 2 ปี ในช่วงสองปีนี้จึงเป็นการดีที่ทั้งสิบสามมณฑลจะสามารถเข้าสู่ระบบเศรษฐกิจที่ถูกต้อง จากนั้นต้องใช้แผนพัฒนาระยะห้าปีฉบับสองทำให้พัฒนาเพิ่มขึ้นไปอีก

เมิ่งฉางผิงจ้องมองท่าทีสงบของฟู่เสี่ยวกวน จากนั้นก็เอ่ยต่อว่า “ฝ่าบาท…ประเทศต้าเซี่ยมีรายได้ภาษีรวม 110 ล้านตำลึงในปีนี้ จำแนกเป็นเขตปกครองตนเองชื่อเล่อชวนมอบเงินให้ 40 ล้านตำลึง ด้านมณฑลกว่างหนานทั้งสองฟากฝั่ง โม่โจวเต้าและเป่ยเซียวเต้าได้มอบเงินให้ทั้งหมด 60 ล้านตำลึง ส่วนฝานเทียนหนิงมอบเงินให้เพียง 10 ล้านตำลึงเท่านั้น…”

“นี่คือเงินที่รับเข้ามา ทว่าเงินที่จ่ายออกไปเล่าพ่ะย่ะค่ะ ? รายจ่ายทั้งหมดของจ่งตูเยี่ยนในปีนี้มากถึง 130 ล้านตำลึง ซึ่ง 130 ล้านตำลึงนี้เป็นเงินอุดหนุนจากราชสำนักกลาง ส่วนรายจ่ายสะสมในปีนี้ของกองทัพเป็นจำนวนเงิน 100 ล้านตำลึง…และทั้งหมดก็เป็นเงินอุดหนุนจากราชสำนักกลาง อีกทั้งค่าใช้จ่ายด้านอื่นของประเทศต้าเซี่ยยังมีมากถึง 80 ล้านตำลึงพ่ะย่ะค่ะ”

“ค่าใช้จ่ายสะสมในปีนี้เป็นเงินจำนวน 310 ล้านตำลึง ทว่ามีรายได้เพียง 110 ล้านตำลึง รวมแล้วขาดทุนถึง 200 ล้านตำลึงพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท ! ”

เงินจำนวน 300 ล้านที่จ่ายออกไปนั้นเป็นสมบัติที่ไป๋ยู่เหลียนไปปล้นมา ทว่าการคำนวณนี้ก็มิได้ผิดอันใด