องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 143

“ชายารักของข้ากำลังตั้งครรภ์ ยืนนานไม่ได้ ต้องขอตัวก่อน ทุกท่านโปรดอภัยด้วย”

เซียวปี้เฉิงเอ่ยด้วยสีหน้าชืดๆ ประคองไหล่ของหยุนหลิง พานางเดินผ่านแขกที่มาทักทันที

ทุกคนราวกับถูกคำว่า ‘ชายารัก’ ของเขาทำให้ทึ่ง พูดไม่ออกชั่วขณะ เพียงแต่มองหน้ากัน ใช้สายตาสื่อสารความตะลึงและความสับสนของกัน

ไหนว่าจิ้งอ๋องเกลียดฉู่หยุนหลิงเข้าไส้อย่างไร

วันนี้งานมงคลใหญ่ตวนอ๋อง ในจวนยังเชิญคณะละครและนักเล่นกายกรรมมา เขาเลือกที่นั่งเหมาะสมหนึ่งให้หยุนหลิง สามารถมองเห็นภาพรวมได้

เซียวปี้เฉิงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเก้าอี้ให้หยุนหลิงนั่ง เขายังรู้สึกไม่สะอาด จึงเลิกชายเสื้อของตัวเองวางบนเก้าอี้รองให้หยุนหลิงนั่งเสียเลย

ทุกคนต่างเห็นการกระทำของเขา สีหน้าพลันเปลี่ยน เสียงวิพากษ์วิจารณ์เมื่อครู่ลดลงทันที

เซียวปี้เฉิงไม่ชำนาญการเจรจาพาทีมาตลอด กับการวิจารณ์เมื่อครู่ เขารู้ว่าการอธิบายหรือห้ามปรามนั้นไม่มีประโยชน์ วิธีที่ดีที่สุด ก็คือใช้การกระทำอุดปากคนเหล่านั้น

“ตอนนี้ถึงจะร้อน แต่ก็ดื่มน้ำชาเย็นไม่ได้ ถ้าเจ้ารู้สึกร้อน ข้าจะพัดให้เจ้า”

เซียวปี้เฉิงเทน้ำชาอุ่น แล้วคลี่พัดที่เหน็บอยู่ตรงเอว โบกพัดเบาๆ กับหน้าผากที่มีเหงื่อซึมของหยุนหลิง

ระยะนี้อยู่ในจวนจิ้งอ๋องถูกเขาเอาใจแบบนี้จนเคยชิน ด้วยเหตุนี้ทั้งสองจึงมีสายตาเป็นธรรมชาติ กระซิบกระซิบกันเป็นครั้งๆ ยิ้มแย้มแจ่มใส

แม้จะอย่างนี้ แต่นางก็รู้สึกถึงความตั้งใจของเซียวปี้เฉิง ดังนั้นสายตาจึงอ่อนลงอย่างไม่รู้ตัว

เสียงวิจารณ์เงียบไปครู่หนึ่ง ทว่าไม่นานก็เริ่มมีเสียงนินทาดังขึ้นอีก

“ข้าไม่ได้มองผิดไปกระมัง ทำไมจิ้งอ๋องถึงดีกับยัยอัปลักษณ์นั่นขนาดนั้นล่ะ”

“ทั้งริมน้ำชา ทั้งพัดวี...แต่งงานมายี่สิบกว่าปี สามีข้ายังไม่เคยทำให้อย่างนี้เลย...”

หยุนหลิงฟังขณะที่สาวน้อยเหล่านั้นพูดถึงเซียวปี้เฉิง น้ำเสียงช่างมีความชื่นชมใฝ่หาเหลือเกิน นางมองประเมินผู้ชายด้านข้างทีหนึ่ง และจำต้องยอมรับว่าเขามีคุณสมบัตินั้นจริงๆ

เซียวปี้เฉิงตื่นเต้นขึ้นมานิดๆ ตอบเสียงเบาอย่างรวดเร็ว “ข้าจะไม่แต่งชายารอง”

หยุนหลิงมองเขาอย่างประหลาดใจเล็กน้อย สองสามเดือนก่อน ตานี่ยังพูดกับนางด้วยท่าทางขึงขังอยู่เลย ว่าผู้ชายจะมีสามภรรยาสี่อนุก็เป็นเรื่องธรรมดา

ขณะกำลังจะพูดอะไร ก็ได้ยินเสียงวุ่นวายดังมาจากที่ไม่ไกล หญิงคนหนึ่งกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก

“จ้านเอ๋อร์! จ้านเอ๋อร์เจ้าเป็นอะไรไป อย่าทำให้ข้าตกใจสิ!”

“แย่แล้วๆ ซื่อจื่อของเจิ้นกั๋วกงหมดสติไปแล้ว รีบเชิญหมอมาเร็ว!”

ทั้งสองมองไปตามเสียง แม้มีฝูงคนแออัดคั่นระหว่างกลาง แต่ก็ยังเห็นหรงจ้านกึ่งล้มอยู่บนตัวบ่าวรับใช้ หลับตาปี๋ ใบหน้ามีความทรมานแอบแฝง