องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 144

เซียวปี้เฉิงหน้าขรึมนิดๆ “ไม่ดี เขาหัวใจกำเริบอีกแล้ว!”

วันนี้ในงานอย่างนี้ ถ้าเกิดอุบัติเหตุอะไร จะส่งผลกับขวัญกำลังใจที่เพิ่งกลับคืนมาอย่างหนัก

หยุนหลิงรู้ถึงความรุนแรงของเรื่อง ลุกขึ้นแล้วรีบเดินไปยังท่ามกลางฝูงชน

“ข้าเอง”

ฮูหยินเจิ้นกั๋วกงถือยาฉุกเฉิน คิดจะป้อนแต่อย่างไรก็ป้อนไม่เข้า กำลังร้อนรนคิดอะไรไม่ออก ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงหนักนิ่งหนึ่งดังมาจากข้างหลัง

ไม่รอให้นางรู้สึกตัว หยุนหลิงก็ยื่นมือกดจุดตรงหน้าอกของหรงจ้านสองสามจุดด้วยความรวดเร็วแล้ว วันนี้นางไม่ได้พกเข็มเงินติดตัวมาด้วย แต่ฮูหยินเจิ้นกั๋วกงมียา ดังนั้นจึงไม่เป็นปัญหาใหญ่

ฮูหยินเจิ้นกั๋วกงเห็นว่าหยุนหลิงสวมผ้าคลุมหน้า จึงรู้ฐานะของนางทันที ตะลึงงันชั่วขณะ

“เขารู้สึกตัวแล้ว รีบป้อนยาให้เขาเถอะ”

ฮูหยินเจิ้นกั๋วกงรู้สึกตัว เห็นหรงจ้านค่อยๆ ฟื้นแล้ว รีบป้อนยาให้เขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

คิ้วที่ขมวดมุ่นของหรงจ้านคลายออกบางส่วน พวงแก้มที่ขาวซีดก็กลับมีสีเลือดแล้วเล็กน้อย เปิดปากเอ่ยเสียงแผ่ว “ขอบคุณพระชายาจิ้งที่ช่วยถึงสองครั้ง ข้าซาบซึ้งใจอย่างหาที่สุดไม่ได้”

เมื่อได้ยินคำพูดของบุตรชาย ใบหน้าฮูหยินเจิ้นกั๋วกงก็มีความสับสนวาบผ่าน “จ้านเอ๋อร์ เจ้าบอกว่าสองครั้ง...?”

หรงจ้านหอบหายใจ ดูเหมือนดีขึ้นไม่น้อย กดเสียงเอ่ย “ท่านแม่ คราวก่อนที่ข้ากำเริบกลางถนนไม่มียา โชคดีที่ได้พระชายาจิ้งช่วยเหลือ มิอย่างนั้นก็ร้ายมากกว่าดีแล้ว”

ฮูหยินเจิ้นกั๋วกงตะลึงงัน ในที่สุดก็ไม่เคลือบแคลงใจในวิชาแพทย์ของหยุนหลิงอีก รีบกล่าวคำขอบคุณ

หยุนหลิงพยักหน้า กล่าวเป็นห่วง “ฮูหยินไม่ต้องขอบคุณ ให้คนประคองหรงซื่อจื่อไปพักผ่อนก่อนเถอะ โรคของเขาไม่ควรอยู่ในที่ที่มีคนจอแจนาน”

ฮูหยินเจิ้นกั๋วกงพยักหน้า รีบสั่งให้คนที่กำลังมุงอยู่แยกย้ายกันไป แล้วให้คนประคองหรงจ้านขึ้น นางมองหยุนหลิง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงวิงวอนเล็กน้อย “ไม่ทราบจะเชิญพระชายาจิ้งจะคุยกันหน่อยได้หรือไม่”

เมื่อเห็นว่าหรงจ้านมีสีหน้าอยู่ในกรอบ ไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ควรทำ เขาจึงวางใจลงเล็กน้อย

เพียงแต่พอหยุนหลิงไป ก็มีแขกเหรื่อจำนวนมากเข้ามาแสดงความยินดีสนทนาด้วยอีก ในนั้นยังมีดรุณีโสดที่ชื่นชมเขาจำนวนมาก

เซียวปี้เฉิงควบคุมไม่อยู่ชั่วขณะ จึงได้แต่พูดปดว่าจะไปเข้าห้องน้ำ จงใจเดินอ้อมสวนด้านหลังของจวนตวนอ๋องรอบหนึ่ง หลังจากแน่ชัดว่าตวนอ๋องเข้างานแล้วจึงเตรียมกลับไป

ขณะที่เขากำลังผ่านทางเดินยาว ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงนางหนึ่ง

“คุณหนูต้องระวังนะเจ้าคะ!”

เซียวปี้เฉิงเงยหน้า จุดที่สายตามองเห็น คือดรุณีอาภรณ์ม่วงคนหนึ่งกำลังปีนต้นไม้

นางใช้มือหนึ่งกอดกิ่งไม้ อีกมือหนึ่งก็จับนกน้อยไว้ ครั้นเห็นว่ากำลังจะพลั้งเท้า