องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 106

นั่นเป็นพลังวิญญาณของหยุนหลิง เขาติดตามและเต้นรำไปกับมันโดยสัญชาตญาณ

ไม่นาน จิตใจและสมองของเขาก็เข้าสู่ดินแดนลึกลับและมหัศจรรย์ ร่างกายของเขาผ่อนคลายโดยไม่ได้ตั้งใจ และเขาลืมเวลาที่ผ่านไปชั่วขณะ

รอตอนที่เซียวปี้เฉิงตื่นมาอีกที ก็ถึงเช้าวันถัดไปแล้ว

ความเหนื่อยล้าจากวันก่อนก็หายไปทันที สมองกับประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขาก็ชัดเจนมาก

หยุนหลิงนอนอยู่ข้างเขา ลมหายใจสม่ำเสมอ แสงแดดสาดส่องผ่านหน้าต่างที่สลักด้วยลายดอกไม้มายังใบหน้าของนาง ใบหน้าที่เนียนใสไร้จุดด่างดำอมชมพูเล็กน้อย เฉกเช่นดอกโบตั๋นที่เบ่งบาน

เขามองอย่างเหม่อลอย ขยับเข้าไปใกล้นางช้าๆ

เหมือนจะรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง หยุนหลิงลืมตาขึ้นกะทันหัน สี่ตาประสานกัน

เซียวปี้เฉิง “……”

“อรุณสวัสดิ์ ท่านอ๋อง”

เขาไอคอกแคก ใบหูแดงระเรื่อ ปกปิดความกระอักกระอ่วนของตัวเอง “เจ้าตื่นแล้วเหรอ?”

“เมื่อคืนนี้เจ้าเข้าสู่ภาวะสมาธิเวลานานเป็นครั้งแรก ยังไม่สามารถควบคุมพลังวิญญาณได้ จึงไม่สามารถสังเกตเวลาที่ผ่านไปได้ หากบุ่มบ่ามปลุกเจ้า จะทำลายพลังวิญญาณของเจ้าได้ ข้าจึงสะกดจิตให้เจ้าหลับไปเลย”

หยุนหลิงอธิบายหมด ก็ถามอย่างเป็นห่วงว่า “ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง?”

เซียวปี้เฉิงตอบตามความจริง “สดชื่นจริงๆ”

หยุนหลิงยิ้มบางๆ “รอเจ้าฝึกควบคุมพลังวิญญาณได้แล้ว ข้าจะสอนอย่างอื่นกับเจ้าอีกนะ”

เหมือนการใช้พลังวิญญาณสำรวจสิ่งมีชีวิตรอบข้าง พัฒนาประสาททั้งห้า พวกนี้เป็นเทคนิคพื้นฐานทั้งหมด

เซียวปี้เฉิงพักอยู่ในเรือนหลั่นชิงมาหลายวันติดต่อกัน

ช่วงนี้ เขาพัฒนาเร็วมาก ไม่เพียงแต่สามารถตรวจจับสถานการณ์ได้ในระยะสิบเมตรรอบตัวเขา เขายังสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณของเด็กสองคนในท้องหยุนหลิงอีกด้วย