องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 105

“ระหว่างพวกเราคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสที่สุดก็มีแต่พี่ฉิง ทุกครั้งที่ปฏิบัติภารกิจนางจะพุ่งไปก่อนเสมอ สู้อย่างไม่คิดชีวิตเลยล่ะ”

ถึงแม้เซียวปี้เฉิงจะรู้สึกอีกฝ่ายเป็นศัตรูทางความรัก แต่ก็อดนับถือไม่ได้

“แบบนั้นยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ?”

หยุนหลิงอธิบาย “ยาในร่างกายของนางได้รับการพัฒนามาก่อน แตกต่างจากคนธรรมดาทั่วไป ฟื้นฟูได้เร็วกว่าคนทั่วไปด้วย บวกกับการรักษาที่พัฒนาของเรา ทุกครั้งก็จะชุบชีวิตนางขึ้นมาได้เสมอ”

เช็ดผมให้แห้งแล้ว หยุนหลิงก็ลุกขึ้นไปเอาอุกกาบาตที่อยู่ในกล่อง

เซียวปี้เฉิงลังเล อดไม่ได้ถามออกไปว่า “องค์กรของพวกเจ้า……เป็นที่แบบไหนกันแน่?”

เขาสังเกตได้ว่า หยุนหลิงเหมือนจะไม่ค่อยชอบที่ที่นางเรียกว่าสำนักเรียน

ทุกครั้งที่พูดถึงประสบการณ์ของนาง นางก็จะพูดถึงศิษย์พี่ศิษย์น้องไม่หยุด แต่กลับพูดถึงองค์กรน้อยมาก

หยุนหลิงเงียบไปสักพัก เซียวปี้เฉิงก็รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของนาง

“ถ้าไม่อยากพูดถึง ก็ยังไม่ต้องพูดก็ได้”

“……ไม่มีอะไรที่พูดไม่ได้หรอก เป็นเหมือนสำนักที่พวกเศรษฐีมีอิทธิพลสร้างขึ้นมา คัดเลือกเฉพาะเด็กกำพร้าที่มีพรสวรรค์ หลังจากนั้นก็ฝึกฝนในรูปแบบเป่าหู คัดเลือกเด็กที่ดีที่สุดเก็บไว้”

เด็กกำพร้า รูปแบบเป่าหู?

เชื่อมกับภารกิจอันตรายที่หยุนหลิงพูดถึง เซียวปี้เฉิงก็พอจะเข้าใจแล้ว องค์กรที่ว่านั้นจะเรียกว่า ‘สำนัก’ ไม่ได้

ในแต่ละแคว้นจะมีองค์กรแบบนี้อยู่ หลายราชวงศ์จะฝึกฝนทหารที่พร้อมตายแบบนี้ออกมา

แต่พวกเขาไม่เก่งเหมือนหยุนหลิง ความเจ็บปวดและความโหดร้ายก็ไม่เหมือนกับของหยุนหลิง

“ข้าจำได้ว่านอกจากหลิวฉิงแล้ว เจ้ายังมีเพื่อนรุ่นเดียวกันอีกสองคนใช่ไหม?”