องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 104

ถ้ารู้แบบนี้ เมื่อกี้น่าจะสาดน้ำเย็นนะ

ลมเย็นในค่ำคืนพัดจนจิตใจของเซียวปี้เฉิงสงบลงแล้ว เขาก็ถึงกลับเข้าห้องอีกครั้ง

หยุนหลิงอาบน้ำเสร็จกำลังเช็ดผม หญิงโบราณชอบไว้ผมจอนลงมายาวๆ และจะตัดไม่ได้

ผมสีดำขลับของเจ้าของร่างนี้ เป็นผมสีดำขลับที่เงางามสวยมาก แต่เวลาหวีผมหรือมัดผมนั้นเสียเวลามาก

เซียวปี้เฉิงเห็นนางเช็ดลำบาก จึงหยิบผ้าแล้วยืนอยู่ข้างหลังนาง “ข้าช่วยเจ้าเอง”

หยุนหลิงไม่ได้ปฏิเสธ นั่งอยู่หน้ากระจกปล่อยให้เขาเช็ดผมให้ตัวเอง

แสงเทียนสลัวส่องลงมา สะท้อนให้เห็นใบหน้าเลือนรางของเซียวปี้เฉิง ความหล่อของเขายังคงเหมือนเดิม

ภายใต้แสงไฟสลัว โครงหน้าของเขาดูอ่อนโยนมาก หยุนหลิงเหม่อมอง

ผมที่เปียกปอนเล็กน้อยนุ่มลื่นบนมือใหญ่ เซียวปี้เฉิงรู้สึกจิตใจสงบกว่าทุกทีที่ผ่านมา

ถูกคนดูแลรับใช้มายี่สิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาดูแลรับใช้ผู้หญิงคนหนึ่งเอง เขาแอบหัวเราะ ใครจะคิดล่ะว่าจะมีวันนี้อยู่ด้วย?

สายตามองไปยังคออันขาวเนียนของหยุนหลิง ถึงแม้จะใส่เสื้อด้านใน เซียวปี้เฉิงก็ยังเห็นแผ่นหลังที่เนียนละเอียดอยู่รางๆ และมีรอยแผลอยู่เล็กน้อย

เขารู้สึกปวดใจและหดหู่จนพูดไม่ออก

หยุนหลิงเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขาจากกระจก “ทำไมเหรอ?”

เซียวปี้เฉิงชะงัก แล้วเช็ดผมให้นางต่อ เขาพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “แผลที่หลังเจ็บมากไหม?”

บาดแผลนั้นเป็นหนักจริงด้วย ถึงแม้จะทาขี้ผึ้งโสมหิมะราคาแพงแล้วก็ตาม แต่รอยแผลก็ยังไม่หายไปทั้งหมด

ถูกโบยด้วยแส้ยี่สิบครั้งเต็มๆ เซียวปี้เฉิงไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแผ่นหลังของนางในตอนนี้จะน่าสะพรึงกลัวแค่ไหน

หยุนหลิงสังเกตเห็นสายตาของเขา นางหันไปมองค้อนเขา “ทำไม น่ารังเกียจเหรอ?”