องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 108

นางไอคอกแคกแล้วอธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “สูตรขี้ผึ้งโสมหิมะค่อนข้างซับซ้อน พี่สาวของข้าไม่มีสูตรนั้นหรอก ถึงแม้จะปรับปรุงก็ทำไม่ได้หรอก ไม่แน่อาจารย์ของข้าอาจจะเป็นคนปรับก็ได้ นางเป็นลูกศิษย์ของอู่อานกงนะ”

อาจารย์ที่ฉู่หยุนหานพูดถึง ก็คือหลินซินนั้นเอง

หรงฉานดวงตาเป็นประกาย “แม่นางหยุนหาน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็รบกวนเจ้าช่วยซื้อจากอาจารย์หลินซินมาขวดหนึ่งนะ!”

ตอนเด็กนางเคยล้มครั้งหนึ่ง หัวโขกเข้ากับบันไดหิน ตอนนี้ยังมีแผลเป็นจางๆอยู่เลย

ถึงแม้จะเล็กมาก แต่ผู้หญิงมักจะชอบความงามกัน จนตอนนี้หรงฉานก็ยังไม่กล้าให้คนอื่นเห็นหน้าผากเลย

หรงจ้านพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ถ้าอาจารย์หลินซินคิดค้นออกมาได้ แม่นางหยุนหานที่เป็นลูกศิษย์จะไม่รู้ได้ยังไง”

ฉู่หยุนหานได้สติ ใบหน้ามืดมนเล็กน้อย แอบจับผ้าเช็ดหน้าไว้แน่น

วันก่อน นางตั้งใจหาโอกาสเข้าหาหรงฉานอยู่หลายครั้ง ตั้งใจสร้างความประทับใจให้หรงฉาน จากนั้นก็มาสนิทกันทันที

แต่หรงซื่อจื่อที่ภายนอกดูอ่อนโยนและอบอุ่น แต่แท้จริงแล้วกลับเป็นเม่นที่มีหนามแหลมคม คำพูดนั้นแทงใจดำคนได้ตลอด

“ก็จริง” สายตาของหรงฉานมีความผิดหวัง “จะว่าไปแล้วพระชายาจิ้งเชื้อเชิญหญิงผู้ดีรอบข้างเยอะขนาดนี้ ทำไมถึงไม่เชิญข้าล่ะ?”

“ถ้ายาของนางมีผลจริง ข้าจะซื้อเลยสิบขวด!”

แค่ห้าพันตำลึงเอง สำหรับนางที่เป็นบุตรีในภรรยาเอกที่ได้รับความรักทั้งหมดในจวนเจิ้นกั๋วกง ไม่กระทบต่อนางเลย

หรงฉานพยายามครุ่นคิด “คงไม่ใช่เพราะข้าจะแต่งเข้าจวนตวนอ๋อง พระชายาจิ้งเลยมีอคติกับข้าเหรอ? จะทำยังไงดีนะ?”

ผู้คนในเมืองต่างก็รู้ดีว่า พระชายาจิ้งรักตวนอ๋องสุดหัวใจ เตรียมวางยาหลงเสน่ห์ให้เขาแล้วด้วยซ้ำ

ฉู่หยุนหานดวงตาเป็นประกาย ถอนหายใจแล้วพูดว่า “……แม่นางหรงอย่าคิดเช่นนี้เลย เรื่องนี้ต้องโทษข้า วันนี้ข้าไม่ควรพาพวกท่านมาที่เรือสำราญเลย”

หรงฉานเข้าใจว่านางหมายความว่ายังไง พระชายาจิ้งอิจฉาฉู่หยุนหาน ดังนั้นเลยรำคาญนางไปด้วย

นึกถึงผลของยาที่มีประสิทธิภาพเทียบเท่ากับขี้ผึ้งโสมหิมะ หรงฉานก็อยากได้มาก นางตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน

เหมือนตัดสินใจบางอย่างได้ “ไม่สนแล้ว มือที่ยื่นมาย่อมไม่ตบคนที่ส่งยิ้มให้ ยิ่งไปกว่านั้นข้าเอาเงินไปให้ พระชายาจิ้งจะไม่ให้ข้าขึ้นเรือสำราญเลยงั้นเหรอ?”

เทียบกับตวนอ๋องแล้ว หรงฉานเป็นห่วงหน้าตัวเองมากกว่า

ขอแค่หยุนหลิงยอมขายยาให้นาง จะให้นางรับใช้ยังไงก็ได้!

ฉู่หยุนหานก้มหน้าลง กัดฟันพูดเสียงเบาว่า “แม่นางหรงพาข้าไปด้วยได้หรือไม่?”