องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 113

เซียวปี้เฉิงก็มึนงงอยู่กับที่เช่นกัน อยู่นานก็ยังไม่คืนสติ

ปฏิกิริยาแรกของลู่ชีคือ พระชายารู้เรื่องที่ท่านอ๋องกับแม่นางหยุนหานลอบพบกันแล้ว!

ดังนั้นพระชายาถึงได้เดือดดาลสุดขีด ถีบแม่นางหยุนหานลงไป!

“ทะ ท่านอ๋อง...แม่นางหยุนหานกับแม่นางหรงต่างตกลงไป ข้าน้อยจะช่วยใครก่อนดีขอรับ”

ครั้นลู่ชีเห็นสองคนที่กำลังตะเกียกตะกายในแม่น้ำแล้ว ก็เลิ่กลั่ก ทำอะไรไม่ถูก

เซียวปี้เฉิงพลันได้สติ รีบเอ่ยเสียงหนัก “ช่วยหรงฉานขึ้นมาก่อน!”

หรงฉานว่ายน้ำไม่เป็นชัดเจน และตกน้ำก่อนครู่หนึ่ง หากยังไม่รีบช่วย ก็อาจมีอันตรายถึงชีวิตได้

เรือสำราญที่หยุนหลิงเช่าอยู่ใจกลางแม่น้ำ ความเคลื่อนไหวติดต่อกันดึงดูดความสนใจจากโดยรอบ ฝูงชนต่างทยอยมาที่ริมฝั่ง

เรือสำราญลำอื่นที่อยู่ไม่ไกลก็ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือเมื่อครู่ของฉู่หยุนหานเหมือนกัน ดังนั้นจึงค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ แล้วยังมีคนพายเรือเล็กเข้ามาด้วย

เซียวปี้เฉิงกวาดตามองดูรอบด้าน น้ำเสียงเจือความร้อนใจบางส่วน

“ลู่ชี เร็วหน่อย อย่าให้ใครเห็น!”

หรงฉานและฉู่หยุนหานต่างเป็นดรุณีที่ยังไม่ออกเรือน หากให้ผู้คนเห็นว่าเนื้อตัวเปียกปอนถูกผู้ชายช่วยขึ้นฝั่ง ชื่อเสียงย่อมต้องได้รับผลกระทบอย่างหนัก

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง อีกไม่นานพวกนางก็จะแต่งเข้าจวนตวนอ๋องแล้ว!

แม้ปกติลู่ชีมักประมาทเลินเล่อ แต่กลับว่ายน้ำเก่ง ไม่นานก็ช่วยหรงฉานที่สำลักน้ำจนหมดสติไปขึ้นมาได้

ฉู่หยุนหานตีฟองน้ำอย่างตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก ใบหน้างดงามซีดขาว “ช่วยข้า...ช่วยข้า...พี่ปี้เฉิง!”

ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย นางเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองก็ยังขอความช่วยเหลือจากเซียวปี้เฉิงตามจิตใต้สำนึก

เมื่อได้ยินเสียงขอให้ช่วย ลู่ชีก็จะกระโดดลงน้ำอีกครั้ง แต่กลับถูกหยุนหลิงดึงไว้

“ไม่ต้องสนใจนาง”