องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 115

ในห้องชั้นหนึ่งของเรือสำราญ หรงฉานใบหน้าซีดเซียวนอนอยู่บนตั่ง ดวงตาทั้งคู่ปิดสนิท แพขนตามีหยดน้ำเกาะเต็มไปหมด

หยุนหลิงกดหน้าอกของนางด้วยความว่องไว ปั้มหัวใจให้นาง เปิดผ้าคลุมหน้า แล้วผายปอดแบบมาตรฐานอีกสองสามครั้ง

ไม่นาน หรงฉานก็พ่นน้ำออกมาคำใหญ่ ‘อึ๊ก’ ตามด้วยไอติดๆ

เมื่อเห็นดังนั้น หยุนหลิงก็กำชับตงชิง “รีบไปเตรียมน้ำร้อนกับเสื้อผ้าสะอาดมาเร็ว”

สติของหรงฉานค่อยๆ กลับมา นางลืมตาขึ้นช้าๆ คลองจักษุพล่าเบลอขมุกขมัวเล็กน้อย หัวสมองว้าวุ่นราวกับสาหร่ายพันอีนุงตุงนัง

เสียงนี้ฟังคุ้นหูอยู่บ้าง เงาร่างรางๆ ก็ชวนให้คนรู้สึกคุ้นเคยกว่าปกติ...

ยังมีการกดทรวงอกนั้นอีก...ลักษณะเหมือนกับตอนนั้นที่แม่นางหลินหยุนช่วยชีวิตพี่ชายเลย!

“เจ้าค่ะ พระชายาโปรดรอสักครู่”

พระชายา...คนที่ช่วยนางคือพระชายาจิ้ง?

หรือว่า...

หรงฉานเบิกตากว้างเล็กน้อย สีหน้าชะงัก เรื่องตรงหน้าอยู่เหนือความรู้นางเล็กน้อยอย่างเห็นชัด

ราวกับพิสูจน์การคาดเดาของนาง หยุนหลิงหันหน้ามา เห็นหรงฉานที่ลืมตาแล้ว สีหน้านางจึงผ่อนคลายหน่อยหนึ่ง

“เจ้าฟื้นแล้ว รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือไม่”

หรงฉานจ้องใบหน้าหยุนหลิงเขม็ง อดซี้ดในใจไม่ได้

“แม่ แม่นางหลิน? หน้า...หน้าเจ้า...”

เนื่องจากผายปอดให้หรงฉาน ดังนั้นหยุนหลิงในยามนี้จึงยังไม่ทันได้สวมผ้าปิดหน้า ใบหน้านางซีกหนึ่งน่ากลัวอย่างผี อีกซีกหนึ่งเป็นโฉมหน้างามล่มเมือง ดั่งเมฆหลากสียอแสง แต่กลับเหมือน ‘หลินหยุน’ ในวันนั้นไม่มีผิด!

เมื่อเห็นว่าปิดต่อไปไม่ได้อีก หยุนหลิงจึงยิ้ม กะพริบตากับนาง

“ชู่ นี่คือความลับ รักษาความลับให้ข้าได้หรือไม่”

หรงฉานมองนางอย่างอึ้งๆ มึนงงไปหมด ราวกับกำลังฝัน

โฉมสะคราญที่ทำให้พี่ชายมีใจเสน่หา เฝ้าคนึงนิจ กลับเป็นพระชายาจิ้งผู้อัปลักษณ์ ใช้วิธีสกปรกที่เล่าขานหรอกหรือ

ทันใดนั้นเอง หรงฉานรู้สึกว่าทัศนคติทั้งสามของตนถูกทำลายจนสิ้นแล้ว

พินาศไปเสีย โลก!