องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 13

เฉินซื่อและฉู่หยุนเจ๋อก็ตกใจไม่เบา

ฉู่หยุนเจ๋อมองดูนางอย่างเคร่งเครียด “หยุนหลิง เจ้าพูดจายังไงกับท่านพ่อและท่านน้า? ระยะนี้มาไม่เพียงไม่ได้พัฒนาขึ้น กลับยิ่งอยู่ยิ่งหนักกว่าเดิม!”

“เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้ ตอนนี้เจ้าช่วยใครพูด? รู้หรือไม่ว่าใครกันแน่ที่อุ้มท้องสิบเดือนให้กำเนิดเจ้า?”

หยุนหลิงหันหน้าเจาะจงไปที่เขา ตาทั้งสองหรี่ลงเล็กน้อย

“ท่านตาจากไปเร็ว ท่านแม่ก็เป็นลูกสาวคนเดียวของเขา ไร้พี่น้องให้พึ่งพาในเมืองหลวง นางเมียน้อยแพศยาคนนี้ก็เห็นแก่จุดนี้ ถึงได้เหยียดหยามนางอย่างกำเริบเสิบสาน”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าฮูหยินในเมืองหลวงหัวเราะเยาะนางอย่างไร? จวนเหวินกั๋วกงมีเรือนตั้งเท่าไหร่ มีเพียงนางเท่านั้นที่สามีมีเมียน้อย! เจ้าเป็นลูกชายคนเดียวของท่านแม่ ควรที่จะให้นางพึ่งพา แต่กลับรับนางแพศยานี้เป็นแม่ คลอดเจ้ายังคลอดเนื้อย่างชิ้นหนึ่งดีกว่า!”

ฉู่หยุนเจ๋อโมโหจนหน้าดำแล้ว

คำพูดของหยุนหลิงพูดได้ไม่น่าฟังมาก ความสัมพันธ์ของเขากับฉู่หยุนหานแม่ลูกดีจริง ปกติก็เคารพเหลียนฮูหยินอย่างมาก แต่ว่าในใจแล้วท่านแม่ก็อยู่อันดับหนึ่งเสมอ

เพียงแค่หลายปีนี้มาเหลียนฮูหยินก็ทำเรื่องออกนอกลู่อะไรบ้าง อยู่ร่วมกันกับพวกเขาอย่างสงบสุข ตอนนี้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เขาก็แค่อย่างแก้ไขมันอย่างอ่อนโยนหน่อย เพื่อไม่ให้ทำลายความสงบในจวน

ฉู่หยุนเจ๋ออย่างโต้แย้ง แต่หางตามองเห็นน้ำตาจากขอบตาที่ตะลึงและไม่เป็นธรรมของเฉินซื่อแล้วก็ชะงัก

เฉินซื่อมองดูหยุนหลิง น้ำตาประกายในดวงตา

นางไม่เคยคิดเลย ลูกสาวที่ไม่รู้จักโตและทำให้ตัวเองเป็นห่วงที่สุด มีวันหนึ่งจะยืนออกมาปกป้องนางอย่างแข็งแกร่งเช่นนี้

ลูกที่ต้องให้นางปกป้องมาตลอดคนนี้ โตแล้ว

“นางเด็กคนนี้ วันนี้เจ้าบ้าไปแล้ว?”

ซื่อจื่อเฒ่าสติผ่อนคลายลงบ้าง อดเป่าหนวดเบิกตากว้างไม่ได้

ความจริงยกเหลียนฮูหยินขึ้นเป็นผิงชี เดิมทีเป็นคำพูดโมโหที่ทะเลาะกับภรรยา ในคืนงานเลี้ยงเทศกาลโคมไฟ

ไม่รู้ว่าทำไมทะเลาะกันไปมา เหตุการณ์ก็ยิ่งหนักขึ้น กลับทำให้เขาจริงจังขึ้นมา

“พ่อก็อายุปูนนี้แล้ว ทำไมท่านปู่ถึงยังไม่สืบทอดตำแหน่งกั๋วกงให้ท่าน ในใจไม่รู้เลยหรือ?”

หยุนหลิงหันหน้ามองเขา สายตาเย็นชา

ซื่อจื่อเฒ่าหน้าดำเคร่งเครียด หยุนหลิงพูดคำพูดเหล่านี้ต่อหน้าผู้คนอย่างเซียวปี้เฉิง เขาไม่ต้องเอาหน้าแล้วหรือ?

ต่อไปนี้ต่อหน้าลูกเขย เขายังจะมีความน่าเกรงขามอย่างพ่อตาได้อย่างไร!

“ลูกไม่รักดี! ข้าจะยกน้าเหลียนของเจ้าเป็นผิงชี ไม่ใช่เพราะนางสอนลูกได้ไม่ดีหรือ ให้เจ้าทำเรื่องเช่นนั้นในงานเลี้ยงเทศกาลโคมลอย ทำให้จวนเหวินกั๋วกงขายหน้า! ข้าไม่ได้ลงโทษแม่เจ้า ก็ถือว่าเห็นแก่ความสัมพันธ์สามีภรรยามานานปี เปลี่ยนเป็นคนอื่น กลัวว่าจะเขียนหนังสือหย่าร้างแล้ว!”

ซื่อจื่อเฒ่าตบลงไปที่โต๊ะน้ำชาอย่างแรง ความมั่นใจเต็มที่

เขาไม่ได้ทำอะไรตามใจ ถึงแม้ท่านกั๋วกงถามขึ้นมา ก็มีเหตุผลเพียงพอ

เฉินซื่อหน้าซีด ร่างโยกไหวไปมา ฉู่หยุนเจ๋อพยุงนางไว้โดยสัญชาตญาณ สายตามองดูซื่อจื่อเฒ่าอย่างตกตะลึง

ยี่สิบกว่าปีมา ท่านพ่อไม่เคยพูดจารุนแรงแบบนี้กับท่านแม่เลย วันนี้เป็นอะไรไป?

ฉู่หยุนหานโก่งริมฝีปากอย่างวางใจ ฉู่หยุนหลิงเปลี่ยนไปแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อน แต่ก็ยังคงโง่เหมือนเดิม ไม่ได้รู้นิสัยของท่านพ่ออย่างชัดเจน

นางทำเช่นนี้ทำได้เพียงยิ่งยั่วยุ ทำให้ความคิดของท่านพ่อยิ่งหนักแน่นขึ้น

วินาทีต่อมา เสียงดังในห้องโถงทำให้รอยยิ้มของนางเกร็งไปทันที

ซื่อจื่อเฒ่าตบโต๊ะเสร็จ ฉู่หยุนหลิงก็พลิกโต๊ะต่อหน้าเขาทันที กาน้ำชาและน้ำชากระจายไปทั่วพื้นอย่างอนาถ

คนอื่นๆก็ถูกทำให้ตกใจแล้ว แม้แต่เหลียนฮูหยินก็ควบคุมสีหน้าของตัวเองไม่ได้แล้ว

เซียวปี้เฉิงรู้สึกว่าตัวเองไร้เดียงสา เขาถูกบังคับให้มองดูเรื่องในบ้านของพ่อตา แม้แต่โต๊ะดื่มน้ำชาก็ไม่มีแล้ว

แก้วน้ำชาในมือไม่มีที่วาง เขาจึงต้องถือไว้ในมือ

ร้อนมาก โชคดีที่เขาหนังหนาหยาบกร้าน