องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 133

เหลียนฮูหยินยืนอยู่ที่มุมหนึ่งเงียบๆ

เมื่อเห็นหยุนหลิงเดินเข้ามา เส้นสายตาของนางก็จับจ้องอยู่กับใบหน้าของหยุนหลิงเขม็ง ราวกับต้องการลวกใบหน้านางให้เป็นมอดไหม้ผ่านผ้าคลุมหน้า

ภายใต้ความบางกึ่งโปร่งแสง ปานสีแดงม่วงปื้นนั้นยังคงเห็นได้อย่างชัดเจน

ทั้งที่ด่างพิษยังอยู่ แต่ทำไมนางไม่ตาย

เหลียนฮูหยินสีหน้าเคร่งเครียด บิดผ้าเช็ดหน้าอย่างไม่รู้ตัว

“แค่กๆ...แค่กๆๆ!”

ซื่อจื่อเฒ่าตกใจจนสำลัก ไอหน้าแดงครู่หนึ่งจึงจะดี

“ลูกทรพี! มีใครพูดกับบิดาเหมือนอย่างเจ้าบ้าง เจ้ามัน...”

ซื่อจื่อเฒ่ากำลังจะระเบิดอารมณ์ แต่หันไปเห็นว่าเซียวปี้เฉิงก็อยู่ด้วย จึงรีบเช็ดน้ำชาที่เครา แล้วหัวเราะแห้งๆ อย่างเก้ๆ กังๆ “แค่ก...ลูกเขยก็มาแล้ว เอ๋...ดวงตาเจ้า?”

เขาตะลึง พบว่าเซียวปี้เฉิงเหมือนจะต่างจากเมื่อก่อน

เซียวปี้เฉิงยิ้ม ดวงตาและคิ้วล้วนเป็นความปีติ “เหมือนที่พ่อตาเห็น ดวงตาทั้งสองของข้าหายเป็นปกติแล้ว ล้วนเป็นเพราะหยุนหลิง”

เมื่อได้ยินดังนั้น ซื่อจื่อเฒ่า ฉู่หยุนเจ๋อและคนอื่นๆ ก็มองเซียวปี้เฉิงทันที สีหน้าประหลาดใจยินดี มีแต่เหลียนฮูหยินที่นัยน์ตาหดเล็ก

“ดีเหลือเกิน! ปี้เฉิงพ้นเคราะห์พ้นโศกเสียที ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป ประชาชนต้องมีกำลังใจฮึกเหิมแน่!”

ฉู่หยุนเจ๋อรู้สึกตัวขึ้นมาก่อน ดวงหน้าคลี่ยิ้มสดใส รู้สึกดีใจจากใจจริงกับการมองเห็นของเซียวปี้เฉิงอย่างชัดเจน

เมื่อกล่าวจบ เขาก็มองไปทางหยุนหลิง สะท้อนใจขึ้นมา “หนนี้เจ้าคือผู้ทำคุณใหญ่หลวงของต้าโจว ข้าภูมิใจในตัวเจ้า!”

เรื่องที่ฉู่หยุนหานและหลินซินใช้เวลาสองปีก็ทำไม่สำเร็จ หยุนหลิงกลับใช้เวลาเพียงสามเดือนก็แก้ไขเรียบร้อยแล้ว!

ใบหน้าของเหลียนฮูหยินยิ้มแย้ม แต่รอยยิ้มกลับไม่แสดงในดวงตา “นั่นสิ พวกเรากลุ้มกันมาสองปี รอคอยมาสองปี ในที่สุดก็สมปรารถนาสักที”