องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 137

เฉินซื่อสำลักไอจนหน้าแดง หยุนหลิงรีบตบหลังให้นาง

ครั้นนึกขึ้นมาได้ เฉินซื่อก็ถามด้วยความตื่นตระหนก “เจ้าถีบลงไปจริงหรือ จิ้งอ๋องรู้หรือไม่”

หยุนหลิงพยักหน้า ยิ้มตาหยีเอ่ย “เขาก็ต้องรู้สิ ไม่ใช่แค่เห็นกับตานะ แถมยังช่วยข้าโกหกปิดเป็นความลับด้วย”

ครั้นได้ยินดังนั้น ดวงตาคู่สวยของเฉินซื่อก็จ้องหยุนหลิง “หลิงเอ๋อร์...ข้าไม่ได้หูฝาดไปกระมัง เจ้าพูดจริงหรือ”

นางรู้นิสัยจิ้งอ๋องดี แม้ไม่ชอบหยุนหลิง แต่ขอเพียงหยุนหลิงไม่ได้ทำ ก็จะไม่ปรักปรำคนอย่างไม่มีเหตุผลแน่นอน

แต่ทำไมอีกฝ่ายเห็นหยุนหลิงถีบฉู่หยุนหานตกน้ำต่อหน้าต่อตาแล้ว ยังจะช่วยนางปกปิดอีกล่ะ

ต้องรู้ เมื่อก่อนจิ้งอ๋องกับฉู่หยุนหาน...

“จริงสิ แต่เป็นเพราะฉู่หยุนหานใช้เล่ห์ก่อน ข้าแค่ใช้วิธีที่นางทำกับคนอื่นทำกับนางเท่านั้น”

หยุนหลิงเล่าเรื่องที่ฉู่หยุนหานวางแผนทำร้ายหรงฉาน แล้วจะโยนความผิดให้นางอย่างละเอียดรอบหนึ่ง

“ดวงตาของท่านอ๋องหายตั้งนานแล้ว ตอนที่นางซ่อนกระดาษแผ่นนั้น ท่านอ๋องก็เห็นเข้าพอดี”

ทุกครั้งที่นึกถึงภาพนั้น หยุนหลิงก็อดนึกขันไม่ได้

ครั้นเฉินซื่อฟังจบ นางที่อ่อนโยนและโอนอ่อนเสมอมา ก็อดโกรธขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ในยามนี้ “ฉู่หยุนหานตัวดี จิตใจถึงกับสกปรกชั่วช้าปานนี้ แม้แต่จวนเจิ้นกั๋วกงก็กล้าคิดร้ายด้วย!”

ถ้าหยุนหลิงเป็นแพะรับบาปเรื่องนี้จริง ทำให้จวนเหวินกั๋วกงและจวนเจิ้นกั๋วกงเกิดความแค้นต่อกัน เช่นนั้นนางก็จะกลายเป็นคนบาปของสกุลฉู่จริงๆ

หลังจากหายโมโหแล้ว เฉินซื่อก็รู้สึกเพียงสบายใจ “เมื่อเป็นเช่นนี้ จิ้งอ๋องก็นับว่าเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของฉู่หยุนหานชัดเจนแล้ว ต่อไปต้องไม่ถูกนางหลอกอีกแน่”