องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 160

เย่เจ๋อเฟิงพูดตอบว่า “เมื่อกี้หรงซื่อจื่อมาขอรับการรักษาจากพระชายา ไม่รู้ว่าท่านปู่บุญธรรมพูดอะไรกับพวกเขา แล้วก็รีบวิ่งไปอย่างเร่งรีบแบบนี้แหละ”

“หรงจ้านมาขอรับการรักษา?”

สีหน้าเซียวปี้เฉิงเปลี่ยนไป ในใจมีลางสังหรณ์ไม่ดี รีบผละจากเย่เจ๋อเฟิงกับลู่ชี เร่งฝีเท้าก้าวเดินไปยังห้องโถงเรือนหลัก

เพิ่งเดินเข้าประตู ภาพในห้องปีกตะวันออกทำให้เขาแทบตาบอดขึ้นมาทันที

หรงจ้านนอนอยู่บนเตียง เสื้อผ้าท่อนบนถูกถอดออก เผยให้เห็นถึงรูปร่างท่อนบนอย่างไม่อาจบรรยาย พวงแก้มแดงระเรื่อชวนให้จินตนาการ

หยุนหลิงโน้มตัวอยู่ข้างหน้าเขา มือข้างหนึ่งกดบนหน้าอกของเขา ไม่รู้ว่าทำอะไรกันอยู่ แต่ภาพที่คลุมเครือทำให้เซียวปี้เฉิงยากที่จะควบคุมสติไว้ได้

“พวกเจ้าทำอะไรกัน”

เซียวปี้เฉิงรู้สึกหัวสมองแทบระเบิด ความโกรธพลุ่งพล่านพุ่งตรงจากใต้ฝ่าเท้าขึ้นมาถึงหัว เผาผลาญสติสัมปชัญญะทั้งหมดจนสิ้น

เสียงตะคอกอย่างโกรธโมโหดังไปทั่วทั้งจวนจิ้งอ๋อง กระเบื้องบนหลังคาสั่นสะเทือน นกกระจอกบนกิ่งไม้ก็ตื่นตระหนกแตกตื่นวิ่งหนีไปหมด

คนภายในห้องตกตะลึงกับเสียงคำรามนี้ขึ้นมาทันที

เดิมหรงฉานนั่งเทะเมล็ดทานตะวันอยู่บนเก้าอี้อย่างเรียบร้อย แล้วมือทั้งคู่ก็ยกขึ้นจับคอทันที ไอจนลูกตาแทบทะลัก

หยุนหลิงกำลังรวบรวมสมาธิฝังเข็มให้กับหรงจ้าน อยู่ดีๆ ก็ตื่นตระหนกตกใจเพราะเสียงคำรามของเซียวปี้เฉิง มือน้อยๆสั่นไหว เข็มสีเงินเรียวยาวบางจึงปักอยู่ตรงตำแหน่งหนึ่งบนหน้าอกของหรงจ้าน

เขาเจ็บปวดอย่างมาก แต่ก็ทำได้เพียงขมวดคิ้ว ไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมา

หยุนหลิงได้สติกลับมา จู่ๆก็กระโดดขึ้นจากเตียง เกือบจะกระโดดสูงถึงแปดฟุต

“กลับมาไม่บอกไม่กล่าว เข้าห้องไม่เคาะประตู ตะคอกคำรามดังขนาดนั้น เจ้าจะตายแล้วหรือ”

เดิมเซียวปี้เฉิงโกรธโมโหสีหน้าบูดบึ้งอยากดึงหยุนหลิงออกมา เพิ่งก้าวเท้า ก็ถูกเสียงตะคอกของหยุนหลิงทำให้ตกใจจนหดเท้ากลับ