องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 30

หยุนหลิงไม่สามารถกลั้นหัวเราะ "พรืด"

เซียวปี้เฉิงกัดฟัน ในที่สุดก็ต้านทานแรงกระตุ้นที่จะบีบคอหยุนหลิงจนตาย

“เสด็จปู่ ท่านดูดีๆ คนที่เหมือนรังแกคือใครข้าหรือนาง”

ใบหน้าของเซียวปี้เฉิงยังคงเปื้อนคราบขนมที่ยังไม่ได้เช็ดให้สะอาด หน้าผากของเขาก็บวมแดง

ลู่ชีไม่เคยเห็นท่านอ๋องรูปหล่อผู้สง่างามขนาดนี้มาก่อน เขาดูโกรธมาก แต่พระชายาดุร้ายยิ่งกว่าจริงๆ

“พระชายาจะทำอะไรท่านอ๋องตามใจได้ยังไง!”

คาดไม่ถึงว่าไท่ซ่างหวงไม่สนใจพวกเขาเลย "หลิงเอ๋อ พ่อเพิ่งได้ยินหวังเจ้าหมาตัวใหญ่ พูดว่าลูกอยากมีลูกกับเขาเหรอ"

เขาหันกลับมาและจับมือหยุนหลิง พยายามเกลี้ยกล่อม

“เจ้าหมาบ้าคนนี้ไม่ใช่คนดี อย่าหลงกลคำพูดของเขา!”

เมื่อเห็นไท่ซ่างหวงปกป้องนางเช่นนี้ หยุนหลิงรู้สึกตลกเล็กน้อยในใจ แต่ก็สะเทือนใจเล็กน้อย

"ไท่ซ่างหวง นั่นคือท่านอ๋อง ไม่ใช่สุนัขตัวใหญ่!" ลู่ชีอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "พระชายาและท่านอ๋องแต่งงานกันมานานแล้ว และพระชายาก็ตั้งท้องลูกของท่านอ๋องแล้ว!"

ลู่ชีหวังว่าไท่ซ่างหวงจะจำเซียวปี้เฉิงได้ ในบรรดาอดีตท่านอ๋อง ไท่ซ่างหวงให้ความสำคัญกับเขามากที่สุด

"เจ้าพูดอะไร!"

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่ชี ดวงตาของไท่ซ่างหวงก็เบิกกว้าง เปล่งเสียงแหบๆ ออกมา เกือบจะกระเทือนกระเบื้องหลัง

“เจ้าหมาตัวใหญ่ เจ้ากล้าดียังไงมารังแก หลิงเอ๋อ ในตอนที่ข้าออกไปรบ! บอกข้าสิ! เจ้าบังคับให้ หลิงเอ๋อแต่งงานงั้นหรือ?"

ไท่ซ่างหวงโกรธมาก หยิบไม้เท้าขึ้นมาด่าสาปแช่ง

“ข้าจะทุบเจ้าวันนี้เจ้าเรียกข้าว่าปู่!”

เขาก็ควรจะเรียกว่าไท่ซ่างหวงว่าปู่หนิ!

เซียวปี้เฉิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก สีหน้าเบื่อหน่าย

"ไท่ซ่างหวงใจเย็น! ใจเย็น!" หยุนหลิงรีบหยุดไม้เท้าของเขา ขยิบตาให้ลู่ชี "ลู่ชีโกหกท่าน ข้ายังไม่ได้แต่งงานกับเขา ไม่ต้องการมีลูกกับเขา!"

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ดูเหมือนว่าไท่ซ่างหวงจะตัดสินใจว่าเซียวปี้เฉิงไม่ใช่สิ่งที่ดี

หากไม่เกลี้ยกล่อมเขา เกรงว่าจวนจิ้งอ๋องจะเละเทะซะก่อน

ไท่ซ่างหวงมองดูหยุนหลิงอย่างสงสัย "จริงหรือ?"

"มันเป็นความจริง!"

“ข้าเข้าใจ เจ้าหมาตัวใหญ่จงใจปล่อยข่าวลือเพื่อทำลายชื่อเสียงของเจ้า ดังนั้นเจ้าจึงต้องยอมจำนนต่อเขา!” ไท่ซ่างหวงดึงหน้าของเขา “ข้ายังต้องเอาชนะเขา!”

เซียวปี้เฉิง รู้สึกหดหู่ใจจริงๆ "เสด็จปู่..."

เสด็จปู่โง่จริงหรือ?ทำไมถึงคิดว่าเขาฉลาดมาก!

ความสามารถของสมองในการคิดเชิงตรรกะนี้ ดีอย่างคาดไม่ถึง

เมื่อเห็นว่าไท่ซ่างหวงยังคงมีความตั้งใจมากๆ ลู่ชีรีบยืนอยู่ต่อหน้าเซียวปี้เฉิง "ท่านอ๋อง มันไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน! พวกเราไปก่อนเถอะ!"

เซียวปี้เฉิงถอนหายใจในใจ เห็นได้ชัดว่านี่คืออาณาเขตของเขา ทำไมเขาถึงอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชเช่นนี้?

เขาพูดอย่างเย็นชา "ฉู่หยุนหลิง เจ้าต้องดูแลปู่เสด็จปู่ให้ดี อย่าทำผิดพลาดใดๆ"

ด้วยความกังวลว่าความโกรธของไท่ซ่างหวงจะไม่ดีต่อสุขภาพของเขา เซียวปี้เฉิงจึงไม่พูดอะไร ปล่อยให้ลู่ชีเป็นผู้นำทางให้เขา

ไท่ซ่างหวงถูกขัดขวางโดยหยุนหลิงไม่สามารถตีเซียวปี้เฉิงได้ รู้สึกไม่พอใจ

มองไปที่ด้านหลังของเขาที่กำลังวิ่งหนีด้วยความสิ้นหวัง อดไม่ได้ที่จะขว้างไม้เท้าไป ยกเท้าขึ้น ถอดรองเท้าและเหวี่ยงออกไป

“อ๊าก！”

เสียงคร่ำครวญอันไพเราะของลู่ชีดังขึ้นในเรื่อนหลั่นชิง เดินเร็วขึ้นทันทีเพื่อพยุงเซียวปี้เฉิง

“ท่านอ๋อง พลังของไท่ซ่างหวงนั้นเยอะจริงๆ!”

อย่างที่คาดไว้สำหรับเทพเจ้าแห่งสงครามในราชวงศ์โจวอันยิ่งใหญ่ในตอนนั้น ส้นรองเท้าที่ขว้างมา กระแทกโดนหัวของเขาจนมึนไปหมด

"แผลที่หน้าผากท่านเจ็บไหม?มันใหญ่เกือบเท่าไข่! มันยังสะท้อนแสงได้ด้วย!"

ลู่ชีรู้สึกสงสารเซียวปี้เฉิง

"หุบปาก!"

เซียวปี้เฉิงทนไม่ได้อีกต่อไป ตำหนิลู่ชีด้วยความโกรธ