องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 37

พอออกจากเรือนหลั่นชิง ลู่ชีก็บ่นงึม ๆ งำ ๆ ตลอดทาง

“พระชายาทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร เมื่อสักครู่ที่เรือนกุยเถียนมีคนเห็นตั้งมาก อย่างนี้จะให้ท่านเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน？”

เซียวปี้เฉิง “ชู่” ทำหน้าถมึงทึง ทำไมเจ้าชอบพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดอยู่ได้？

“แล้วไหนจะฉลองพระองค์ของท่านอีก นั่นเป็นชุดที่ทำจากผ้าหยุนจิ่น ที่ฝ่าบาททรงประทานเลยนะ ฉลองพระองค์ทั้งตู้ก็มีแค่ชุดนี้เพียงชุดนี้ เป็นชุดที่ท่านโปรดปรานที่สุด เนื้อผ้าหยุนจิ่นบอบบาง ขยี้แรงไม่ได้”

ปวดใจเหลือเกิน ลู่ชี

เซียวปี้เฉิงเอ่ยอย่างอารมณ์เสียว่า “เจ้าหุบปากได้มั๊ย พูดน้อย ๆ หน่อย？”

ลู่ชีรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม “นี่กระหม่อมเรียกร้องความเป็นธรรมแทนท่าน ทำไมท่านกลับสาดโมโหมาที่กระหม่อมล่ะ”

เมื่อก่อนท่านอ๋องไม่ได้เป็นคนเช่นนี้

เซียวปี้เฉิงแสยะยิ้ม “ถ้าเจ้ายังพูดอีก ข้าจะให้คนเย็บปากเจ้าเสีย”

ก่อนหน้าเจอหยุนหลิงคล้อยหลังเจอลู่ชี ไม่ช้าก็เร็ววันใดวันหนึ่งเขาต้องโมโหตายเพราะสองคนนี้แน่

ลู่ชีเงียบไปขณะหนึ่ง ได้แต่ใช้ดวงตาคลอเบ้าฟ้องที่ตัวเองไม่รู้อีโหน่อีเหน่กับการไม่ได้รับความเป็นธรรม น่าเสียดายที่เซียวปี้เฉิงไม่เห็นอะไรเลย

ทางห้องเครื่องส่งน้ำร้อนสำหรับสรงน้ำมาอย่างรวดเร็ว เซียวปี้เฉิงไล่ลู่ชีไปอย่างรำคาญ

“เจ้าไปกวาดลานเรือนซะ เปลี่ยนคนอื่นมาปรนนิบัติ”

ตอนนี้พอได้ยินเสียงเจ้าหนูคนนี้เขาก็โมโหขึ้นมาในทันที

ลู่ชีได้แต่ถอยออกไปอย่างกล้ำกลืนขมขื่น พอหันหลังกลับก็ได้พบสาวใช้ใบหน้ารูปไข่ห่านดวงตาอัลมอนที่ระเบียงทางเดิน

“ใต้เท้าลู่ ฉลองพระองค์สำหรับเปลี่ยนมาถึงแล้ว”

ชิวซวงถือฉลองพระองค์ที่สะอาดพับหนึ่ง เตรียมยื่นมอบให้ลู่ชี ฝ่ายหลังหมดอาลัยตายอยากปัดมือ ไม่รับมา

“วันนี้ท่านอ๋องไม่ให้ข้าปรนนิบัติสรงน้ำ น้องชิวซวงเจ้าไปเถิด”

เซียวปี้เฉิงไม่ได้เจาะจงเลือกผู้ใด ลู่ชีเจอชิวซวงโดยบังเอิญ จึงโยนงานนี้ให้กับนาง

พอชิวซวงได้ยิน ก็ทั้งตกใจและดีใจในใจ

“เกิดเหตุอันใดขึ้น？”

ต่างรู้กันว่าเวลาท่านอ๋องสรงน้ำไม่เคยให้สาวใช้เข้าใกล้ ในฐานะที่นางเป็นสาวใช้ใหญ่ข้างกายเซียวปี้เฉิง ก็ไม่เคยได้ปรนนิบัติข้างอ่างสรงน้ำเลย

ลู่ชีเอ่ยอย่างหงอย ๆ ว่า “ท่านอ๋องกำลังกริ้วอยู่ คงรำคาญที่ข้าเงอะ ๆ เงิ่น ๆ”

สายตาชิวซวงฉายเป็นประกาย “หรือทรงโมโหเรื่องพระชายา？”

เมื่อสักครู่นางเย็บผ้าอยู่ในห้อง ไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง แต่ได้ยินว่าในจวนเกิดอะไรขึ้น

ลู่ชีเบะปาก หยิบไม้กวาดในลานเรือนขึ้นมา “นอกจากพระชายาแล้ว ยังจะมีผู้ใดที่สามารถยั่วท่านอ๋องให้กริ้วเพียงนี้ได้？น้องชิวซวงอย่าถามอีกเลย รีบไปปรนนิบัติท่านอ๋องเถิด จะได้ไม่โดนตำหนิ”

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

ชิวซวงรวบรวมสมาธิ พยายามซ่อนความดีใจบนใบหน้าไว้ เอาฉลองพระองค์เดินไปยังห้องของเซียวปี้เฉิงอย่างรวดเร็ว

ดูเหมือนลึก ๆ ในใจของท่านอ๋องจะดูถูกพระชายาไม่น้อย จึงอดทนอีกฝ่ายครั้งแล้วครั้งเล่า และเพราะเห็นแก่เด็กในท้อง กับฝีมือการแพทย์ของนาง

รอมาหลายปี ในที่สุดโอกาสของนางก็มาถึง！

เวลานี้เอง ชิวซวงรู้สึกโชคดีที่คนที่แต่งเข้าจวนจิ้นอ๋องเป็นฉู่หยุนหลิง ถ้าเป็นฉู่หยุนหานล่ะก็ ชาตินี้ท่านอ๋องคงไม่เหลียวมองพวกนางแม้แต่หางตา

“สวรรค์ นึกไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะเรียกชิวซวงไปปรนนิบัติสรงน้ำ……”

“ยังไงใบหน้านั้นของพระชายา……ต่อให้ท่านอ๋องมองไม่เห็น แค่นึกภาพก็ยากที่จะลงมือแล้ว”

บรรดาบ่ายรับใช้ในจวน ท่าทางชิวซวงถือว่าดีที่สุด

“เหมือนว่าพี่ชิวซวงต้องเป็นบ่าวคนสนิทของท่านอ๋องอย่างไม่ต้องสงสัยแล้ว”

บรรดาสาวใช้ที่ระเบียงทางเดินแอบซุบซิบกัน แววตาและน้ำเสียงไม่อาจอำพรางความอิจฉาได้

ภายใต้สายตาริษยาของบรรดาสาวใช้เหล่านั้น ริมฝีปากของชิวซวงก็โค้งขึ้น ยืดหลังตรงเดินตรงไปยังห้องของเซียวปี้เฉิง