องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 38

ไท่ซ่างหวงยิ้มจนดวงตาหลี่เป็นเส้นสองเส้น “หลิงเอ๋อร์เป็นเด็กดีจริง ๆ กตัญญูแล้วยังรู้ความ ไม่เหมือนเจ้าลูกหมา 2 ตัวพี่น้องนั่น วัน ๆ ไม่ทำการทำงาน เอาแต่ทำเรื่องลักลอบสมสู่กัน”

เยียนอ๋องที่เฝ้าดูอยู่ไกล ๆ ทอดถอนใจ แสดงถึงถูกเอ่ยถึงอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ จากนั้นก็นั่งรถเข็นหันจากไปอย่างเงียบ ๆ

เขารู้สึกว่าเสด็จปู่ไม่อยากเห็นหน้าเขาอย่างยิ่ง จึงอย่าไปรบกวนจะดีกว่า

พอช่วยไท่ซ่างหวงถมที่นาน้อยผืนนั้นเสร็จ หยุนหลิงก็เริ่มลงมือทำมื้อเที่ยง

พอไท่ซ่างหวงได้ยินว่านางจะลงมือเข้าครัว ก็ดีใจจนวนไปวนมาที่เตา แล้วยังลงมือเชือดไก่หนึ่งตัวกับปลาสองตัวด้วย

แม้ว่าห้องครัวจะโกโรโกโสมีข้อจำกัด สู้เครื่องใช้สมัยใหม่แต่ละอย่างแบบนั้นในชาติก่อนไม่ได้ แต่ก็ไม่ลำบากกับหยุนหลิง

ย่างเข้าเดือนสี่เดือนห้าที่ในเวลานี้ เป็นช่วงที่ลิ้นจี่สุกพอดี หยุนหลิงจึงจะทำเนื้อปั้นลิ้นจี่ขึ้นมาจานหนึ่ง เพิ่มด้วยมันฝรั่งสายไหมกับข้าวเหนียวแปดรัตนะ“อร่อย อร่อย ข้าจะเอาอีก！”

เหมือนว่าไท่ซ่างหวงจะชอบมันฝรั่งสายไหมอาหารจานนั้นมากเลย ถือจานไว้เสวยส่วนที่หยุนหลิงเอาให้ชิมจนหมดเกลี้ยง

“อย่าเพิ่งเสวยเยอะ ยังมีของอร่อยตามหลังมาอีกนะ”

เยียนอ๋องโปรดรสชาติเค็มเผ็ด หยุนหลินจึงปรุ่งหมูสามชั้นผัดเสฉวนต้นตำหรับหุยกัวโร่ว เนื้อวัวเสฉวน เครื่องในไก่ผัดพริกรวมมิตร

ของเฉินหมัวมัวเป็นรสจืด จึงทำปลานึ่ง กุ้งผัดชาหลงจิ่งและผัดยอดคะน้า

เซียวปี้เฉิงไม่เลือกรส จึงไม่ได้ทำอะไรให้พิเศษ

สุดท้ายค่อยยกน้ำแกงไก่ใส่เม็ดบัวพุทราแดงที่ตุ๋นไว้แต่แรกออกมา ทั้งหมดสิบอย่างทำเสร็จก็เป็นเวลาเที่ยงวันพอดี

ตงชิงกับไท่ซ่างหวงและลูกมือที่เฝ้าดูอยู่ข้าง ๆ น้ำลายไหลย้อยอยู่นานแล้ว แต่ละคนยืนกอดจานอยู่ข้าง ๆ มองนางอย่างรอคอย

“ตงชิง เจ้านำส่วนนี้ส่งไปให้เยียนอ๋องกับอาจารย์หลินซินที่เรือนเยียนหุย”

จากสภาพไท่ซ่างหวงในตอนนี้ คิดจะให้พระองค์กับพวกเซียวปี้เฉิงเสวยร่วมโต๊ะกันคงเป็นไปไม่ได้แน่

หยุนหลิงหันไปเกลี้ยกล่อมว่า “ไท่ซ่างหวง เฉินหมัวมัวกับตงชิงจะรับประทานเป็นเพื่อนท่านที่เรือนหลั่นชิง หม่อมฉันจะกลับมาช้าหน่อย ไม่ต้องรอ”

ดีที่ไท่ซ่างหวงมีความเป็นเด็ก พออาหารโอชะอยู่ตรงหน้าก็เชื่อฟังอย่างโดยดี

“ได้ อย่างนั้นหลิงเอ๋อร์กลับมาเร็วหน่อย ข้าจะปอกผีผาไว้ให้”

หยุนหลิงแบ่งอาหารเสร็จ ก็เรียกเย่เจ๋อเฟิงมานำสำรับอาหารที่เหลือไปที่เรือนซู่สือ

เย่เจ๋อเฟิงมองหยุนหลิงอย่างเฉยเมยแว่บหนึ่ง

เขานึกไม่ถึงว่าหยุนหลิงจะมีฝีมือทำครัวด้วย ทำให้เขาเปลี่ยนแปลงมุมมองจริง ๆ

ภายในเรื่องซู่สือ พู่หอกรับลมสั่นไหว

แม้ดวงตาจะมองไม่เห็นแล้ว แต่เซียวปี้เฉิงยังคงออกกำลังกายยามเช้าเป็นนิสัย

เขาเชี่ยวชาญอาวุธทุกด้าน ที่ถนัดที่สุดก็คือหอกกับเกาทัณฑ์

ได้ซ้อมหอกไปหนึ่งกระบวนท่า ก็ปลอดโปร่งโล่งสบาย เขาถามว่า “ลู่ชี ทำไมวันนี้ห้องเครื่องยังไม่จัดโต๊ะ”

“กระหม่อมจะไปห้องเครื่องดูให้”

ลู่ชีรีบกระโดดขึ้นมา เมื่อคืนเขาถูกลงโทษให้กวาดลานเรือนทั้งคืน ข้าวก็ไม่ได้กิน มื้อเช้าก็มีแค่โจ๊กหนึ่งชามกับหมั่นโถวสองลูก หิวจนแผ่นอกจะติดกับแผ่นหลังแล้ว

ลู่ชีเพิ่งจะเดินถึงปากประตูลานเรือน ก็เห็นเงาของหยุนหลิงกับเย่เจ๋อเฟิงเดินมาตรงหน้า ข้างหลังเป็นบ่าวรับใช้ถือสำรับอาหารมาสองสามอย่างในมือ

“กลิ่นอะไร หอม……หอมจังเลย！”

ลู่ชีสูดกลิ่นหอมจากอากาศเต็มแรง สุดท้ายสายตาก็จับจ้องไปที่สำรับอาหาร น้ำไหลเป็นทางยาว

“ท่านอ๋อง เมื่อวานหม่อมฉันเป็นฝ่ายผิด วันนี้จึงตั้งใจลงมือเข้าครัวและมาที่นี่เพื่อขออภัยต่อท่าน”

หยุนหลิงยิ้มแฉ่งยื่นสำรับสองที่ให้กับลู่ชี “นี่เป็นส่วนของท่านกับองครักษ์เย่”

ลู่ชีตกใจที่ได้รับการเอ็นดู “อะ อะไร？มีส่วนของข้ากับคุณชายเย่ด้วย？”

สวรรค์！พระชายาเข้าครัวด้วยตัวเองเพื่อพวกเขาหรือเนี่ย！