องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 48

เซียวปี้เฉิงรู้สึกสงสัยในตัวของหยุนหลิงขึ้นมากะทันหัน

ถ้าใช่ล่ะก็ เพื่ออิสระ หยุนหลิงต้องยอมเสียสละอะไรล่ะ?

ไม่รอได้รับคำตอบ เซียวปี้เฉิงก็ถามต่อ “บอกข้าได้หรือไม่ เจ้าเป็นปีศาจตนใดกันแน่?”

บางทีเขาก็รู้สึกว่าหยุนหลิงเจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอก และอาฆาตแค้นเหมือนอีกา

ดีไม่ดีอาจจะเป็นปีศาจแมงป่องก็ได้ เพราะยังไงปากนางก็ร้ายเหมือนกัน

หยุนหลิงยังคงไม่ตอบ นางแช่อยู่ในน้ำอุ่น หัวพิงตรงขอบอ่างน้ำและหลับไปแล้ว

ผ่านไปสิบห้านาที เซียวปี้เฉิงรู้สึกคันที่ตาขึ้นมา เขานึกถึงคำสั่งของหยุนหลิง ใช้ผ้าเปียกเช็ดยาออกแล้วลืมตาขึ้นมาช้าๆ

เขาสามารถมองเห็นภาพรางๆได้ตั้งนานแล้ว จึงรู้สึกเคยชินกับแสงที่สาดส่องเข้ามา

ตอนแรกคิดว่าอาจจะสว่างกว่าแต่ก่อน แต่ไม่คิดว่าภาพที่เลือนรางตรงหน้านั้น เขากะพริบตาและส่ายหน้า ก็สามารถกลับมาเห็นได้ชัดอีกครั้งแล้ว!

เซียวปี้เฉิงอึ้งอยู่กับที่ ร่างกายแข็งทื่อ ยกมือขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ไม่มีภาพเลือนรางแล้ว

หยุนหลิงเคยบอกว่า รักษาตาเขาน่าจะต้องใช้เวลาสองเดือน แต่ตอนนี้ผ่านไปแค่เดือนกว่าเอง ตาของเขาก็กลับมาดีเหมือนเดิมแล้วเหรอ?

เซียวปี้เฉิงตั้งสติได้ ความตื่นเต้นบนใบหน้าเก็บไว้ไม่อยู่

สองเดือนกว่าแล้ว! ในที่สุด เขาก็กลับมาเห็นได้อีกครั้ง มองเห็นภาพที่งดงามบนโลกใบนี้อีกครั้ง!

เซียวปี้เฉิงรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปหาหยุนหลิง อยากจะบอกข่าวนี้กับนางโดยเร็ว

ไม่คิดว่า พอเดินไปถึงหลังฉากกั้นห้อง ภาพที่เขาเห็นตรงหน้า ทำเอาเขาตกตะลึง ใบหน้าแดงก่ำจนต้องรีบถอยออกมาอีกครั้ง

ชนเข้ากับโต๊ะโดยไม่ทันตั้งตัว ถ้วยชาตกลงพื้นเสียงดังลั่นห้อง ทำเอาหยุนหลิงตื่นขึ้นมาจากฝัน

“เจ้าลุกขึ้นมาเหรอ? อยากดื่มน้ำหรือเปล่า ขอโทษด้วยนะ เมื่อกี้ข้าหลับอยู่ในอ่างอาบน้ำน่ะ”

หยุนหลิงคิดว่าเซียวปี้เฉิงอยากดื่มน้ำแต่ยังมองไม่เห็น ดังนั้นก็เลยไม่ระวังเดินชนโต๊ะเข้า

นางหาวแล้วลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำอย่างงัวเงีย หยิบผ้ามาเช็ดตัวหมาดๆ จากนั้นก็เริ่มใส่เสื้อผ้า

“ไม่ ไม่เป็นไร……”

เซียวปี้เฉิงรีบตอบ แล้วรีบหันหลังหลบสายตา แต่ก็อดไม่ได้เหลือบตาไปมองที่ฉากกั้นห้อง

ฉากกั้นห้องมีความโปร่ง ภายใต้แสงเทียนอุ่นๆ สะท้อนให้เห็นถึงหุ่นที่เพรียวบางของหญิงสาว

เซียวปี้เฉิงหูแดงไปหมด เขารู้สึกอย่าเพิ่งบอกหยุนหลิง เรื่องที่ตัวเองสามารถเห็นได้แล้วดีกว่า

ไม่งั้นคงจะกระอักกระอ่วนน่าดู

รอหยุนหลิงใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว เดินออกจากฉากกั้น เซียวปี้เฉิงก็นั่งอยู่บนเตียงหลังตรง ดูไม่แตกต่างจากปกติมากนัก

“ข้าเทน้ำวางไว้บนหัวเตียงให้เจ้า ตอนดึกถ้ามีอะไร ก็เรียกลู่ชีนะ”

เซียวปี้เฉิงหันไปมองใบหน้าของหยุนหลิง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของนาง โดยที่นางไม่ใส่หน้ากาก

ครึ่งหนึ่งสวย อีกครึ่งขี้เหร่

ไม่รู้ว่าทำไม ถึงแม้คนในเมืองจะเรียกฉู่หยุนหลิงว่าหญิงอัปลักษณ์มาหลายสิบปี ถึงแม้นางจะขี้เหร่แค่ไหน แต่เซียวปี้เฉิงกลับรู้สึกว่า ฉู่หยุนหลิงไม่ได้ขี้เหร่เหมือนอย่างที่เขาคิดไว้ขนาดนั้น

ถึงแม้เห็นแล้วจะทำให้คนรู้สึกรับไม่ได้ก็ตาม……

เขาพูดขึ้นว่า “เจ้า……ตัวตนที่แท้จริงของเจ้าเป็นยังไงเหรอ?”

“ถามทำไมกัน?”

“ก็แค่สงสัยน่ะ”

หยุนหลิงยักไหล่ “ไม่มีอะไรน่ามองหรอก ก็เหมือนกับฉู่หยุนหลิงเลย”

“เจ้าเป็นปีศาจ นางคือคน พวกเจ้าจะเหมือนกันได้ยังไง?”