องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 49

หยุนหลิงมองตงชิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ตงชิง ปากเจ้าหวานขึ้นเรื่อยๆเลยนะ ช่วงนี้คงกินมันฝรั่งหวานเยอะเลยล่ะสิ”

“ข้าพูดความจริงนะเจ้าคะ!”

ตงชิงเกาหัวแกรกๆด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ พูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“ทุกคนต่างรู้ว่าหรงซื่อจื่อมีใบหน้าที่สวยที่สุด และได้รับการขนานนามว่าเป็นหญิงงามที่สุดในเมืองหลวง แต่พอเทียบกับพระชายาแล้ว เกรงว่าเขาจะสู้ไม่ได้”

หยุนหลิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “หรงซื่อจื่อที่ไหนกัน สาวงามที่ได้รับการขนานนามในเมืองหลวงคือน้องรองของข้าไม่ใช่หรือไง?”

“หรงจ้านซื่อจื่อแห่งจวนเจิ้นกั๋วกง ตอนนั้นเกือบแย่งฉายาสาวงามที่สุดในเมืองของคุณหนูรองไป คุณหนูจำไม่ได้แล้วเหรอเจ้าคะ?”

หยุนหลิงครุ่นคิดในหัว เริ่มนึกถึงคนคนนี้ขึ้นมาเล็กน้อย

หรงจ้านแห่งจวนเจิ้นกั๋วกง เป็นชายแต่กลับมีใบหน้าเหมือนหญิง แยกเพศไม่ได้ ใบหน้างดงามดุจดั่งนางฟ้านางสวรรค์

คนในเมืองเคยเถียงกันว่าใครจะได้ฉายาหญิงงามที่สุดในเมืองหลวง คนที่ถูกขานนามมากที่สุด นอกจากฉู่หยุนหานแล้วก็ยังมีหรงจ้านด้วย

ตงชิงถอนหายใจพูดว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะหรงซื่อจื่อเป็นผู้ชาย คุณหนูรองไม่มีทางได้ฉายาสาวงามนี้หรอก”

การเป็นผู้ชาย แต่กลับถูกนำไปเปรียบไปกับหญิง ทำให้หรงจ้านไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ คนอื่นเห็นแล้ว ก็ไม่ได้เอาเขาไปเปรียบเทียบกับฉู่หยุนหานอีก

“ตงชิง เจ้าเคยเจอหรงจ้านไหม? เขากับเซียวปี้เฉิงใครสวยกว่ากัน?”

หยุนหลิงไม่เคยเจอหรงจ้าน สองชาตินี้รวมกัน ผู้ชายที่หล่อที่สุดที่นางเคยเจอ ก็มีแค่เซียวปี้เฉิง

เจ้าบอดนั่นถึงจะตาบอด แต่ก็มีใบหน้าที่หล่อเหลา ดูแล้วก็อารมณ์มากเหมือนกัน

“ข้าเคยแอบมองไกลๆ แต่จะบอกว่าหรงซื่อจื่อหล่อกว่าท่านอ๋องไหม ก็เหมือนเต้าฮวยหวานกับเต้าฮวยเค็ม ทุกคนต่างก็มีข้อดีของตัวเอง เอามาเปรียบเทียบไม่ได้หรอก”

ถ้าเปรียบดั่งหรงซื่อจื่อเป็นพระจันทร์ งั้นจิ้งอ๋องก็เป็นพระอาทิตย์

ตงชิงพูดเสร็จ ก็เห็นหยุนหลิงเอาพู่กันจุ่มลงไปในถ้วยน้ำสีแดง ปาดไปที่ปานข้างขวาบนใบหน้า

“พระชายา ท่านทำแบบนี้ทำไมกัน?”

ปานที่จางหายไปแล้ว หลังจากปานอีกครั้ง ก็กลับมาแดงสดน่ากลัวเหมือนเดิม

หยุนหลิงไม่ตอบ แค่สั่งว่า “เรื่องที่ปานบนใบหน้าข้าหายไปแล้ว เจ้าอย่าบอกกับใครนะ รวมไปถึงท่านอ๋องด้วย”

ถึงแม้จะไม่เข้าใจ แต่ตงชิงก็ตอบรับแต่โดยดี สีหน้าของนางกลัดกลุ้ม

พระชายาทำแบบนี้จะต้องมีเหตุผลของนางแน่นอน แต่ตอนนี้นางอยากออกไปตะโกนมากเลยว่า พระชายาเป็นหญิงงามที่สุดในเมืองหลวงนี้!

ข่าวใหญ่ที่จะทำให้ทั้งหลวงเมืองตกตะลึง แต่นางกลับเก็บเงียบไว้ ช่างน่าอึดอัดจริงๆ

หยุนหลิงแอบหัวเราะในใจ “เอาล่ะ อย่าทำหน้านิ่วคิ้วขมวดงั้นสิ อีกสักพักข้าจะออกไปซื้อของเอง ช่วงนี้เก็บรวบรวมข้อมูลร้านยาและสถานพยาบาลมาหน่อย”

น้ำแดงก่อนหน้านั้นกันน้ำได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แค่โดนน้ำก็ล้างออกแล้ว นางต้องซื้อของมาผสมใหม่อีกครั้ง

และ เรื่องการขายขี้ผึ้งโสมหิมะฉบับปรับปรุงควรจะเริ่มทำการได้แล้ว

นึกถึงตรงนี้ หยุนหลิงก็ตัดสินใจไปหาเซียวปี้เฉิง

เดินผ่านสวนดอกไม้ ใต้ต้นแปะก๊วยสูงใหญ่ด้านหลังสวน มีข้ารับใช้กำลังพิงต้นไม้คุยอะไรกันอยู่

“พี่ชิวซวง ท่านอ๋องจะให้ตำแหน่งพี่เมื่อไหร่?”

หยุนหลิงชะงักฝีเท้าตรงต้นแปะก๊วย แล้วเงี่ยหูฟังตงชิงที่ติดตามอยู่ด้านหลังก็หยุดเดินแล้วอยู่เงียบๆไว้

พวกนางห่างจากพวกสาวรับใช้ประมาณสองสามเมตร แต่ต้นแปะก๊วยมีขนาดใหญ่ ปิดบังพวกนางสองคนได้จนมิด ไม่มีใครสังเกตเห็นเลย

ข้ารับใช้ที่ค่อนข้างสวยถูกล้อมวงอยู่ตรงกลาง พอได้ยินคำถามก็มีสีหน้าที่ไม่เหมือนเดิม นั่นก็คือชิวซวง

“พวกเจ้าทำงานของตัวเองให้ดี อย่าถามอะไรไร้สาระ”

ข้ารับใช้ที่ค่อนข้างโตกว่าลุกขึ้นพูดแทรกพวกนาง คำพูดนั้นพยายามประจบชิวซวงขั้นสุด “นั่นสิ จะถามไปทำไมกัน?”

“พี่ชิวซวงเคยรับใช้ท่านอ๋องแล้ว ด้วยนิสัยของท่านอ๋องไม่มีทางไม่สนใจพี่ชิวซวงแน่นอน เรื่องเลื่อนตำแหน่งให้เป็นอนุภรรยา ก็เป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น”