องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 57

เซียวปี้เฉิงโกรธโมโหเสร็จ ก็เห็นหยุนหลิงตัวเปียกโชกเสื้อผ้าติดแนบร่างกาย อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว พร้อมเป็นกังวลใจ

“ข้ายังไม่เป็นไร ในท้องเจ้ามีลูก รีบกลับไปอาบน้ำร้อนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”

ลมในค่ำคืนฤดูร้อนพัดเข้ามาทางหน้าต่างที่แตกร้าว หยุนหลิงสั่นเทาเล็กน้อย นางลูบใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำยาสีแดง แล้วก็รู้สึกกังวลอยู่พักหนึ่ง

“ในเมื่อเจ้าไม่เป็นไรแล้ว ก็ยกถังอาบน้ำให้ข้าเถอะ”

เซียวปี้เฉิงอึ้งเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

“นอกลานมีน้ำร้อนถังหนึ่งพอดีไม่ใช่หรือ ข้าหนาวมาก จะอาบที่นี่แหละ”

หยุนหลิงหาข้ออ้าง มองดูเซียวปี้เฉิง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าให้ลู่ชีไปที่เรือนหลั่นชิง ให้ตงชิงเอาเสื้อมาให้ข้าเปลี่ยนพร้อมกับเอากล่องยามาด้วย”

ตอนนี้เพิ่งช่วงหัวค่ำ นางรอเที่ยงคืนแล้วค่อยกลับเรือนหลั่นชิง

เซียวปี้เฉิงอึ้ง เห็นหยุนหลิงเช็ดหน้า จึงรู้ว่านางไม่อยากให้ใครเห็นใบหน้าที่แท้จริงของนาง

ถึงจะไม่รู้เหตุผล แต่เขาก็ลุกออกมาจากในถังอย่างเชื่อฟัง

“…..งั้นเจ้าอาบเถอะ”

ยังไงก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่หยุนหลิงอาบน้ำในเรือนซู่สือ เขาเป็นกังวลจริงๆว่าอีกฝ่ายสวมเสื้อผ้าเปียกถูกลมเย็นพัดแล้วจะไม่สบาย

ไม่รู้ว่าหากหยุนหลิงรู้ว่าดวงตาทั้งคู่ของเขาหายดีแล้ว ยังจะกล้าอาบหน้าต่อหน้าเขาอย่างนี้ไหม

สิ่งเดียวที่เซียวปี้เฉิงมั่นใจก็คือ เขาจะต้องถูกหยุนหลิงทุบตีตายแน่

รอลู่ชีเปลี่ยนน้ำอาบในถังให้ใหม่แล้ว หยุนหลิงค่อยเดินออกมาจากข้างในห้อง

“ขอบคุณที่ท่านอ๋องใจดียกน้ำให้ข้าอาบ”

เห็นข้าเริ่มถอดเสื้อผ้า เซียวปี้เฉิงค่อยๆเดินออกมาจากห้องเดินไปตรงหน้าต่างข้างในห้อง ปล่อยให้ลมหนาวพัดคลายความรุ่มร้อนในใจ