องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 61

ฝูกงกงเอากล่องเล็กใส่เศษดาวตกสีแดงให้กับหยุนหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายา อีกสามวันข้าน้อยจะมาเอาเศษดาวตกคืน”

ตอนนี้เจาเหรินตี้ยังไม่รู้ นี่เป็นการตัดสินใจที่เขาจะเสียใจที่สุด

เมื่อฝูกงกงกลับไปแล้ว หยุนหลิงรีบเอาเศษดาวตกออกมาวางบนโต๊ะ

นางปิดหน้าต่าง แสงภายในห้องมืดลง เศษดาวตกสีแดงขนาดเท่ากำปั้นทารกเปล่งแสงอ่อนๆ ดุจไข่มุกราตรีธรรมชาติ งดงามอย่างมาก

เป็นครั้งแรกที่เซียวปี้เฉิงเห็นหินก้อนนี้ อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงกับรูปลักษณ์ที่ไร้ที่ติราวกับหยก

ไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า ลึกๆแล้ว เขารู้สึกว่าหินก้อนนี้ดูเหมือนจะดึงดูดใจเขาอย่างอธิบายไม่ถูก

บางทีอาจเป็นเพราะเศษดาวตกดวงนี้ไม่ใช่สิ่งมีชีวิต เซียวปี้เฉิงจึงไม่คิดมาก

“ยัยปีศาจ เจ้าบอกว่าเศษดาวตกนี้ดีสำหรับการฝึกตนของเจ้า เจ้าเอามาใช้ฝึกตนยังไง?”

หยุนหลิงกำลังพยายามเชื่อมพลังระหว่างพลังจิตกับเศษดาวตกอย่างช้าๆ พร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นที่ไม่สามารถควบคุมได้

“ปกติเพียงใช้พลังจิตเชื่อมกับเศษดาวตก จากนั้นรวบรวมตั้งจิตทำสมาธิก็ได้แล้ว”

เศษดาวตกแบบนี้ไม่มีประโยชน์อะไรต่อบุคคลธรรมดา มีเพียงพลังจิตและพลังจิตที่มีศักยภาพเท่านั้นที่สามารถสัมผัสได้ถึงความพิเศษของมัน

บนใบหน้าเซียวปี้เฉิงฉายแววสับสน พร้อมพูดขึ้นว่า “เชื่อมกัน....? อะไรคือพลังจิต อะไรคือทำสมาธิ?”

คำที่แปลกประหลาดเหล่านี้ เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน

“จะพูดว่าอย่างไรดีล่ะ....พลังจิตก็เหมือนอย่างพลังปีศาจหรือพลังเทพในความคิดของเจ้า การทำสมาธิก็คิดการนั่งทำสมาธิ ส่วนการเชื่อมสัมผัสกัน ก็คือการใช้ใจไปสัมผัสถึงการมีอยู่ของมัน ให้มันรู้จักสัมผัสถึงเจ้า”

หยุนหลิงอธิบายตามแบบที่เซียวปี้เฉิงสามารถเข้าใจได้

หินก้อนนี้จะสัมผัสได้ถึงการมีตัวตนของคนได้ยังไง?

เซียวปี้เฉิงรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องเหลือเชื่อ หากเขาไม่เคยเห็นแสงที่น่าขนลุกเหล่านั้นด้วยตาของเขาเองมาก่อน จะต้องเห็นว่าหยุนหลิงเป็นเหมือนพวกมิจฉาชีพข้างนอกพวกนั้นแน่

ตอนนี้เซียวปี้เฉิงสงสัยในความเป็นมาอย่างลึกลับของหยุนหลิงอย่างมาก คิดถึงก่อนหน้านี้ที่นางใช้เส้นไหมสีขาวเรืองแสงเพื่อรักษาไท่ซ่างหวง ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกมาว่า