องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 60

“เจ้าลูกไม่รักดี เจ้ารู้ไหมว่าข้ากับสกุลเฟิง ต้องลงทุนลงแรงเพื่อเจ้าไปแล้วเท่าไหร่?”

เฟิงฮองเฮายับยั้งความโกรธเคืองไว้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ยกฝ่ามือฟาดตบตวนอ๋องไปหนึ่งที สีหน้าของนางเยือกเย็น สายตาดุดันน่ากลัว

“ลูกสาวสกุลหรง เจ้าไม่อยากแต่งก็ต้องแต่ง หากเจ้าขัดพระราชโองการ ข้าจะยกฉู่หยุนหานให้กับเฟิงเหยียนน้องชายของเจ้า”

ตอนนี้เฟิงเหยียนเป็นคนพิการไปแล้วครึ่งหนึ่ง ผู้หญิงคนไหนแต่งงานกับเขาก็เท่ากับเป็นการถูกทำลายทั้งชีวิต

ตวนอ๋องสั่นเทาไปทั้งตัว จ้องมองฮองเฮาด้วยสายตาว่างเปล่าและหวาดกลัว รู้สึกว่ารูปลักษณ์ที่ดุร้ายของอีกฝ่ายในตอนนี้ดูแปลกไปมาก

“เสด็จแม่......”

ต่อหน้าเขา เสด็จแม่อ่อนโยนและมีน้ำใจมาเสมอ

เฟิงฮองเฮามองดูลักษณะเขางุนงงไม่เป็นสุข สายตาใช้แววสัยสน ทั้งเอ็นดูทั้งโมโห

“เทียนอวี้ เชื่อฟังแม่ ไม่ต้องเดือดร้อนอีกแล้ว” สีหน้าของนางอ่อนโยนลง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนหวานว่า “ขอเพียงเจ้ายอมแต่งงานกับลูกสาวสกุลหรง ข้าก็จะยอมให้เจ้ารับฉู่หยุนหานมาเป็นเมียรอง นี่เป็นสิ่งที่ข้าสามารถยอมได้อย่างที่สุดแล้ว เจ้าลองคิดดูให้ดี”

ริมฝีปากตวนอ๋องสั่นไหว ทำไมไม่ได้ยินคำขู่ที่ซ่อนอยู่ในคำพูด

ผ่านไปสักพัก เขาตอบตกลงอย่างไม่มีทางเลือก ออกมาจากเรือนเฟิงฉีอย่างกับร่างไร้วิญญาณ

อวี้กูกูเดินไปนวดขมับให้กับ พร้อมพูดขึ้นว่า “เหนียงเหนียงอย่าโกรธเลย ตวนอ๋องยังอายุน้อย ต่อไปจะต้องเข้าใจในความตั้งใจของท่านแน่”

เฟิงฮองเฮาหัวเราะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “ตอนนี้ข้าเสียใจที่ตอนนั้นปกป้องเขาดีเกินไป จนกลายเป็นคนใสซื่อขนาดนี้”

ต่อให้อ่อนโยนดั่งหยก ชื่อเสียงดีงาม แล้วจะมีประโยชน์อะไร ไม่มีความรู้แนวคิดของการเป็นกษัตริย์เลย

“นังเด็กฉู่หยุนหลิง เจ้าส่งคนค่อยติดตามให้ดี”

อวี้กูกูพยักหัว พร้อมขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า “นางเจ้าเลห์ยิ่งนัก ช่วงที่ผ่านมานี้ไม่ก้าวออกมาจากจวนจิ้งอ๋องเลย ทำให้หาโอกาสไม่ได้เลย”

อย่าเห็นว่าเซียวปี้เฉิงตาบอดทั้งคู่ ดูเหมือนจะไม่สนใจอะไร แต่แอบวางเวรยามคอยปกป้องจวนจิ้งอ๋องทั้งในและนอกไว้อย่างดี

เฟิงฮองเฮา พูดขึ้นด้วยสายตาเย็นชาว่า “ไม่ว่ายังไง จะเก็บนังคนนั้นไว้ไม่ได้”

“เหนียงเหนียงวางใจ ขอเพียงนางก้าวออกมาจากจวนจิ้งอ๋อง ก็จะทำให้นางได้ออกมาแล้วไม่ได้กลับไป”